Երեկ և այսօր կոչ-ուղերձները շատ տպավորիչ էին` «այլևս երբեք»-ից մինչև «հատուցում և պահանջատիրություն»:

Արցախի ճանապարհին դրվող ադրբեջանական անցակետը նման է լինելու բանտի, լավագույն դեպքում՝ գետտոյի չարագուշակ մուտքի՝ բիրտ, նվաստացուցիչ ու խտրական կանոններով: Հանդուրժել դա՝ նշանակում է հաշտվել Արցախի նորովի մեկուսացմանը՝ գոյութենական առավել խիստ սպառնալիքով: Հուսով եմ՝ ազգային մեր պատվախնդրությունից դեռ պատառիկներ մնացել են: Ուստի առաջարկում եմ այսօր Երևանում կայանալիք Ջահերով երթը Ծիծեռնակաբերդից հետո ուղղել դեպի Արցախ: Գուցե դա ազդանշան լինի հետագա սպառազեն երթի, առանց որի հայոց մեր ընդհանուր անվտանգությունը չի կայանալու:

Բոլորը դարձել են անխուսափելի կործանման փորձագետներ՝ առանց սթափեցնող ելքի, առանց հույսի ու հավատի։ Եթե հոգևոր դասի ներկայացուցիչն է անզորության խոստովանություն անում, ուրեմն, ավելի խոր ինքնության ճգնաժամ դժվար է պատկերացնել։

Ամեն օր ականատես ենք լինում քաղաքական համակարգի բարոյալքմանը և պետության լուծարմանը: Սեռական լուտանքը բարձրաստիճան պաշտոնատար անձի կողմից երբեք այսքան «բարձունքներ» չի նվաճել, որքան՝ այսօր։ «Սիրո և հանդուրժողականության» իշխանությունը վերածվել է թքի և հայհոյանքի իշխանության։

Արցախի շրջափակմանը զուգահեռ՝ Ադրբեջանը ամեն օր ավելի է մեծացնում տեղեկատվական գրոհը, ավելի շատ կեղծ տեղեկություններ է տարածում, փորձում է Արցախում անընդհատ խուճապ ու վախ մտցնել։ Դրա արտահայտությունն են մի քանի իրողություններ․ - Պարբերաբար տարածվող փաստաթղթերի նկարներ, իբր թե Ադրբեջանը պատրաստվում է լայնածավալ հարձակման կամ իբր թե այսինչ ժամկետում Արցախից ընդհանուր տարհանում է լինելու։

Երբ մարդը կամ որևէ մարդկային համակարգ կարողանում է լուծել կյանքի կողմից իր առջև դրված խնդիրները, ապա, ընդհանուր առմամբ, նրա մենթալիտետը չի կտրվում իրականությունից, լավագույն դեպքում, այն հարմոնիայի մեջ է իրականության հետ։

Որևէ մարդ կամ հանրություն գլուխն ավազի մեջ է թաղում կամ էլ իրեն «շլանգի տեղ է դնում» այն ժամանակ, երբ չի իմանում, թե ինչ անի իր գլխին թափված և իր ուժերից վեր բազմաթիվ պրոբլեմների հետ։

Մեր ինքնախարազանմամ ու ինքնադատափետման ավելի ու ավելի ուժեղացող պրոցեսը, որը պայմանավորված է մեր վիճակի ավելի ու ավելի օրհասական դառնալով, կարող է ունենալ տարբեր որակական հետևանքներ։

2020 թվականի պատերազմից հետո Մահաբերը կորցրեց հանրության մի հոծ հատվածի աջակցությունը (մեղծ ասած), սակայն, դրանով, միաժամանակ, ձեռք բերեց նաև իշխանության պահպանման լուրջ երաշխիք, դա Նոյեմբերի 9-ի հայտարարությունն էր:

Եթե մի կողմ դնենք բոլոր տարաբնույթ քարոզչական հնարքները, ապա չոր հաշվով ունենք հետևյալը։