Լատվիան հաբռգել և սրընթաց գնում է բանդերականների ճանապարհով, այսինքն՝ նահատակման և պետության փակման: Մինչև սույն հզոր ազգին ավանսով ողորմի տալն ասեմ, որ Միացյալ Նահանգները, որը երբեք չի շեղվում թիրախից, երբեք չի հրաժարվում նպատակից, ամեն ինչ կանի, ինչ էլ լինի, իր շահերն իրականացնելու համար, կարծես ագոնիայի մեջ է, սկսել է շտապել. դեռ բանդերականների միսը չի վերջացել, որը նրանց համար խոզի մսի արժեք ունի, բայց ռուսների համար արդեն արագացված տեմպերով պատրաստում են ևս չորս տեսակի բավական որակյալ միս՝ լեհերինը, չեխերինը, լիտվացիներինը, էստոնացիներինը և լատվիացիներինը:

Անցած շաբաթ Վարդան Օսկանյանը բովանդակային ու լուրջ առաջարկ արեց: Նա, հիմնվելով միջազգային նախադեպային իրավունքի վրա, պնդում է, որ անհրաժեշտ է բանակցային գործընթացում ներառել Արցախի ինքնավարության հարցը (որն իրապես ընկալելի կլինի միջազգային հանրության համար, քանի որ ԼՂԻմ-ն ունեցել է այդպիսի ինքնավարություն), որը, Ադրբեջանի կողմից մերժվելու պարագայում, ավտոմատ հանգեցնելու է արտաքին ինքնավարության հարցի բարձրացմանը (Հայաստանին միանալու եղանակով):

Մինչև վերջերս Հայաստանն իրավամբ կովկասյան վագրի համբավ ուներ։ Որովհետև կովկասյան մյուս խոշոր ժողովուրդներն հետանկախական շրջանում արդեն պարտվել էին` չեչենները , վրացիները , ադրբեջանցիները:

Վերջերս հաճախ եմ լսում, թե ակադեմիական խոսքը ճիշտ չէ, պետք է իրերը կոչել իրենց անուններով և արտահայտվել շարքային մարդուն «հասկանալի» լեզվով՝ պատասխանելով իր իսկ ոճով։

Թշնամուն չեմ սիրում օրինակ բերել, բայց հանգամանքների բերումով ստիպված եմ, քանի որ Հայաստանը շուտով (մոտակա երկու-երեք տարվա ընթացքում) ստիպված է լինելու խաղաղության կամ, ավելի ճիշտ, վերջնական կործանման պայմանագիր ստորագրել:

Արցախի մի մասը ադրբեջանական զինված ուժերի վերահսկողության տակ է, մյուս մասում ՝ ռուսների շնորհիվ, դեռ ապրում են հայեր։

2-3 ամիս առաջ օրակարգ բերվեց հայ-ադրբեջանական սահմանը ԽՍՀՄ 1975 թ. քարտեզներով սահմանազատելու նախագիծը, որը հայտնի երկրի, նույնքան հայտնի հիմնարկի գործակալները սուր քննադատության ենթարկեցին:

Կլինի ԱՄՆ-ի դեսպան, թե այլ երկրի մեկ այլ ռանգի չինովնիկ՝ Արցախի ադրբեջանական լինելու մասին բոլոր հայտարարություններն անընդունելի են։

Հարգարժան տիկին դեսպան, Ավա՜ղ, Ձեզ անձամբ ճանաչելու պատիվ դեռ չի ընձեռվել, իսկ այսօրվա իմ «կեցավայրը» հարիր չէ բարձրաշխարհիկ տիկին հրավիրելու համար, ուստի ստիպված եմ Ձեր թանկարժեք ժամանակից խլել մի քանի րոպե հենց այս ձևաչափով՝ ի արձագանք Հանրային հեռուստաընկերության եթերում Ձեր հնչեցրած մի շարք գնահատականների, որոնք անգամ Ձեր անձնական հմայքի և բարձր դիվանագիտական վարպետության պարագայում չէր կարող հայ հասարակության մոտ չառաջացնել ազնիվ, շիտակ պատասխաններ ակնկալող հարցերի շարան:

90-ականներին Արցախում տանկեր չկային, բայց մեզ հաջողվեց սկզբում որսորդական հրացաններով, հետո թշնամուց խլված ավտոմատներով, ապա հրետանիով, տանկերով, հետո արդեն դաշնակիցներից ձեռք բերած խոշոր զենքերով հաղթել Ադրբեջանին։