Թուրքի վերջին հարձակումը պլանավորված չէր։ Տեղ գյուղի դեպքերն ինքնաբուխ, լկտի հարձակում էին մեր վրա։ Փաստացի նաև պլանավորվող մեծ խաղի ջախջախում։

Իհարկե, խաղաղությունն անհրաժեշտ է: Բայց միայն հաղթանակից հետո: Մեր հաղթանակից հետո: Սակայն հաթանակն էլ ինքնանպատակ չէ:

*Երեկվա զոհերը հերթական ապացույցն են, որ Նիկոլ Փաշինյանի կողմից բարձրաձայնվող խուճուճ խոստումներն առատորեն ջրվում են հայ ժողովրդի զավակների արյամբ:

Ոչ մի դեպքում այս տեսակ հրամանը ենթակա չէ կատարման` մի քանի պարզ պատճառով. 1.Ադրբեջանը մտել է և օկուպացրել ՀՀ սուվերեն տարածքները։ 2.Հետ քաշվելով`արդեն մեր քաղաքներն են դառնում սահման և մենք` մեր ձեռքով, դրանք կդարձնենք այդպիսին, եթե կատարենք նման հրամաններ կամ նման բանակցություններ վարենք (առանց այդ էլ սահմանային են գրեթե բոլորը):

«Զանգեզուրը Հայաստանին է փոխանցվել1920 թվականին՝ 101 տարի առաջ». «Մինչ այդ այդ տարածքը մեզ էր պատկանում: Գոյչա լիճը նրանք Սևան են անվանում: Բավական է նայել 20-րդ դարի սկզբի քարտեզին, Սևան այնտեղ չեք տեսնի: Նույնը վերաբերում է նաեւ Իրևանին: Նրանք ոչնչացրել են Իրևանի պատմական մասը: Դա ակնհայտ փաստ է, որ այնտեղ ադրբեջանցիներ էին ապրում, այդ թվում՝ իմ նախնիները: Ես ասել եմ՝ մենք կվերադառնանք այնտեղ: Ես չեմ ասել, որ մենք տանկերով կվերադառնանք այնտեղ: Ասել եմ, որ մենք կվերադառնանք: Դա նշանակում է՝ ինչու ոչ: Եթե մենք վերադառնում ենք Զանգեզուրի միջանցք, եթե օգտագործում ենք այդ ճանապարհը, ինչու՞ չվերադառնալ Իրևվան: Ժամանակը կգա, և մենք կանենք դա»:

Զորքերը հայելային հետ քաշելու մասին հայտարարությունից ավելի տխմար հայտարարություն դժվար է պատկերացնել։

ՊՆ տարածած տեսանյութը բազմաթիվ հարցեր է առաջացրել: Մի կողմից այն արձանագրում է Ադրբեջանի հրահրած միջադեպը, բայց մյուս կողմից արձանագրում խնդիրներ, որոնք արդեն 2-3 տարի է հետապնդում են զինված ուժերին:

Պարոն Փաշինյան, հուսով եմ, որ ձեզ, որպես ՀՀ վարչապետի դիմում եմ վերջին անգամ։ Պարոն վարչապետ, դուք ինձնից ավելի լավ գիտեք, թե ինչպիսի ծանր մարտահրավերների առջև ենք մենք այսօր կանգնած։

Ինձ շատ հետաքրքիր է. Գյումրու թիվ 21 դպրոցի տնօրենի նկատմամբ ինչու՞ քրեական վարույթ չի հարուցվել:

Նախօրեի դեպքերի ֆոնին, իշխանություն կոչվածը բավարարվեց զոհված տղերքի հիշատակը մի րոպե հարգելով միայն։ Հետո խորհրդարանի իշխող կոդլը կպավ իր առօրյա աշխատանքին՝ ասես ոչինչ չէր եղել։