Ռուսաստանը փորձարկում կանցկացնի օտարերկրացիների նկատմամբ մուտքի պահին կենսաչափական տվյալներ հանձնելու առումով՝ հայտնել է Թվային զարգացման նախարարությունը։ Մուտք գործող օտարերկրացիներից կպահանջվի մի քանի անցակետերում կենսաչափական տվյալներ (դեմքի պատկեր և մատնահետքեր) ներկայացնել: Փոփոխությունները չեն տարածվի Բելառուսի քաղաքացիների, մինչև վեց տարեկան երեխաների և դիվանագետների վրա:                
 

Թատրոն` առանց ժամանակակից հայ դրամատուրգիայի

Թատրոն` առանց ժամանակակից հայ դրամատուրգիայի
18.07.2013 | 19:36

«Լևոն Շանթ» թատերգության մրցույթի 1-ին մրցանակը շնորհվել է արձակագիր, դրամատուրգ Գուրգեն Խանջյանին` «Արտավազդ-Շիդար» պիեսի համար:

Հրաչ Բեգլարյանի «Ես, Մանվելը, համակարգիչը» և Հուշիկ Ղազարյանի «Վաճառականներ» պիեսները արժանացել են Համազգային հայ կրթական և մշակութային միության կազմակերպած «Լևոն Շանթ» թատերգության մրցույթի խրախուսական մրցանակին:
3-րդ մրցանակին արժանացել է Արմեն Ճգնավորյանի «Այլաստվածային կատակերգություն», 2-րդին` Սամվել Խալաթյանի «Գնացքի երկու տոմս» պիեսը:
Մրցույթին մասնակցել է 51 հեղինակ` Հայաստանից, Արցախից և Սփյուռքից:
Հաղթողներին շնորհվել են դրամական պարգևներ:
Մրցանակաբաշխությանը ներկայացված լավագույն 12 պիեսները կտպագրվեն առանձին ժողովածուով, իսկ առաջին մրցանակի արժանացած պիեսը կբեմադրվի Համազգային հայ կրթական և մշակութային միության աջակցությամբ: Եվս երկու պիես կբեմադրվի մշակույթի նախարարության հովանավորությամբ:
irates.am-ի հարցերին պատասխանում է ԳՈՒՐԳԵՆ ԽԱՆՋՅԱՆԸ:

-Ինչի՞ մասին է պիեսը:
-Մովսես Խորենացու Արտավազդի մասին առասպելի և իրական պատմության համաձուլումն է:
-Մերօրյա բեմադրիչներին և հանդիսատեսին Ձեր բարձրացրած թեման, կարծում եք, հետաքրքի՞ր է:
-Կարևորը, որ ինձ հետաքրքիր է, ես դրամատուրգ եմ, որը չի աշխատում կոմերցիայի համար, այլ աշխատում է իր համար և թատրոնի: Եթե ես աշխատեմ այսօրվա հասարակության ճաշակի համար, ինձ արդեն դրամատուրգ չեմ համարի, կհամարեմ սցենարիստ: Որովհետև այսօր թատերական ոլորտը զբաղված է փող աշխատելով և իր մակարդակը իջեցնում է հասարակության ոչ թե միջին մակարդակին, այլ ավելի ցածր:
-Սա նոր խնդիր չէ, կարծում եք` երկա՞ր է ձգվելու այս վիճակը:
-Թատրոններում անհատականությունների պակաս կա, այն անհատականությունների, որոնք կարողանում են ընդդիմանալ կոմերցիայի արշավանքին և իրենց ասածն անել: Այսինքն, ոտքը պինդ դնել գետնին, ասել` ես էլ այսպես պիտի անեմ, ուզում եք` նայեք, չեք ուզում` մի նայեք: Այդ դեպքում փոքրիշատե հավասարակշռություն կստեղծվի իսկական արվեստի և կոմերցիոն արվեստի միջև: Իսկ նման անհատականությունները գնալով պակասում են (երևի դա ժամանակի ախտն է), ինչքան նրանք պակասում են, այնքան կոմերցիան ուժեղանում է, իսկական արվեստը անկում է ապրում: Այսպիսին է իրավիճակը:
-Մեր բեմադրիչները շատ դեպքերում անդրադառնում են դասականներին, և շեշտում են, որ բեմադրելու արժանի ժամանակակից աշխատանքներ չկան:
-Հիմա նույնիսկ դասականին չեն անդրադառնում, բեմադրում են արտասահմանյան թարգմանած մելոդրամաներ, կատակերգային պիեսներ, որոնց համար չեն վճարում ոչ թարգմանիչներին, ոչ դրամատուրգներին: Եթե ժամանակակիցներին բեմադրեն, պիտի վճարեն, դրա գլուխը չունեն: Բացի այդ, դրանք արդեն փորձված պիեսներ են, անցած, սպառված, նույնիսկ պիես կա, որ մի քանի թատրոնում բեմադրվում է:
-Ձեր գործերը, քիչ թե շատ, բեմադրվում են:
-Իմ պիեսները, այո, բեմադրվել են, բայց ես միայն ինձ համար չեմ ասում, ես նկատի ունեմ մեր դրամատուրգիան առհասարակ: Մտածում եմ, որ մեր թատրոնը, առանց ժամանակակից հայ դրամատուրգիայի, չի կարող կայանալ, կլինի ուղղակի թատրոն, որը ոչինչ չի տա հայ մշակույթին, հայ արվեստին, հայ թատրոնին, կլինի միայն իրենց համար: Պետությունն իրենց ֆինանսավորում է, բայց իրենք բեմադրում են միայն ռուսների, ֆրանսիացիների կատակերգությունները, գանձարանը լցնում են, մարդիկ ծիծաղում են, գնում են տուն, բայց թատրոնին դրանից ի՞նչ օգուտ, ես չեմ կարողանում հասկանալ: Այ, սա է խնդիրը:
-«Լևոն Շանթ» թատերգության մրցույթը կարծես փորձում է լրացնել այդ բացը:
-Մրցույթի հիմնական արժանիքն այն է, որ ուշադրության արժանացրեց ժամանակակից դրամատուրգիա:


Ճեպազրույցը` Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆԻ

Դիտվել է՝ 3118

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ