Անտրամաբանական կլիներ հակառակը մտածելը: Դեռ պետք է ուրախ լինել, որ Օբաման փոխեց իր մտադրությունն ու այցելեց Ռուսաստանի հյուսիսային մայրաքաղաք: Հավանաբար, սիրիական արյունալի լաբիրինթոսից ելք գտնելու հույսն ավելի ուժեղ գտնվեց, քան լրտես Սնոուդենին Մոսկվայում ապաստան տալու վիրավորանքը:

1933 թ. ԱՄՆ-ում ընդունված բանկային օրենքը, որը օրինագծի հեղինակների անունով կոչվում է նաև Գլասսի-Ստիգոլլի օրենք, ընդհուպ մինչև 20-րդ դարի վերջը (չեղարկվել է 1999 թ.) բնորոշել է ամերիկյան բանկային համակարգի նկարագիրը, առևտրային բանկերին արգելելով զբաղվել ներդրումային գործունեությամբ, էապես սահմանափակելով արժեթղթերի հետ կապված գործառնություններով զբաղվելու բանկերի իրավունքը և մտցնելով բանկային ավանդների պարտադիր ապահովագրություն։

Հայտարարելով այդ մասին, Օբաման, այդուամենայնիվ, մտադիր է ստանալ Կոնգրեսի հավանությունը, որը գումարվելու է սեպտեմբերի 9-ին։ Գրեթե հաստատապես կարելի է ասել, որ կոնգրեսականները կքվեարկեն հարված հասցնելու օգտին։ Դա նշանակում է, որ ԱՄՆ-ի ռազմարշավը, փաստորեն, անխուսափելի է դառնում։ Սակայն փորձագետները կարծում են, որ ընդգրկման ու ժամանակի առումով կանխավ սահմանափակ ուժային գործողությունը հակասում է ԱՄՆ-ի վերջին տասնամյակների ռազմական պլանավորման սկզբունքներին։ Առանցքային հայտարարություն Բարաք Օբաման արդեն արել է։

Աշխարհիկ լրատվամիջոցները լեփ-լեցուն են Սիրիայի իրադարձություններին նվիրված նյութերով, բայց այդպես էլ այդ իրադարձությունների զարգացման առարկայորեն շարադրված որևէ գործոն, ԱՄՆ-ի ու Արևմտյան ընկերակցության և մյուս շահագրգիռ կողմերի որևէ շարժառիթ չի առաջարկվել։

Այն, որ աշխարհաքաղաքական աղետների ժամանակ չափազանց ակտիվանում են տարատեսակ փորձագետներն ու կանխատեսողները, ըստ էության, միանգամայն բնական բան է։

Կեսարների ամիս օգոստոսի դանդաղ ընթացքից հետո սրընթաց սկսվեց սեպտեմբերը: Այնքան սրընթաց, որ իմաստավորման ու հակաքայլերի մշակման ժամանակ է պետք: Թիվ մեկ իրադարձություն դարձավ ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանի Մոսկվա կատարած աշխատանքային այցի ժամանակ արված հայտարարությունը Մաքսային միությանն անդամակցելու Հայաստանի որոշման մասին: Հայտարարությունը որակվեց անակնկալ, տարօրինակ, հակասական ու ներկայացվեց մեկնաբանությունների, պարզաբանումների պահանջ: Այսօր, երբ առաջին արձագանքն արդեն մարել է, կարելի է անել նախնական եզրակացությունները:

Հակախորհրդային վայրագ ուժեր և նրանց հետևից հորթի պես վազող անհատներ, ինչո՞ւ եք լռում, թե՞ դեռևս դուրս չեք եկել էյֆորիայից: Չկա «չարիքի» կայսրությունը, աշխարհում չարիքը պակասե՞լ է, թե՞ ավելացել: Միգուցե կխոստովանեք, որ այսօր աշխարհում չկա ԱՄՆ-ին և նրա դաշնակիցներին զսպող զսպաշապիկը, և նրանք հերկում են համաշխարհային կյանքն այնպես, ինչպես ցանկանո՞ւմ են: Աշխարհում ամեն օր արյուն է հեղվում, և ո՞վ է դրա հեղինակը` ԱՄՆ կոչված դեմոկրատական երկիրը:

Բազմաթիվ առիթներ ունեցել եմ մամուլում խոսելու մեր խոսքի որակի, ոչ ճշգրիտ լինելու, պարզապես՝ խոսքային փնթիության մասին: Անձնական շփման մեջ մենք ազատ ենք խոսելու այնպես, ինչպես ցանկանում ենք կամ հարմար ենք գտնում: Հանրային խոսք հնչեցնելու պարագայում, սակայն, առկա են որոշակի պայմաններ, որոնք անհրաժեշտաբար պետք է հաշվի առնվեն: Ցավոք, ո՛չ մեր պաշտոնյաների, և ո՛չ էլ նույնիսկ լրատվամիջոցների շրջանում այդ պայմանները չեն հարգվում, և մենք դատապարտված ենք լսելու կամ կարդալու անհեթեթ, անհիմն, երբեմն բանականության մեջ չտեղավորվող պնդումներ, որոնք, սակայն, հաճախ մատուցվում են որպես վերջին ատյանի ճշմարտություն:

Պետական գործչի, հատկապես երկրի ղեկավարի կարևոր հատկանիշներից մեկն իր խոսքը հարգելն է և տված խոստումը ժամանակին ու ճիշտ կատարելը:

Դիվանագիտությունն ինքը բանակցություն է: Այդպես էլ այն անվանվել է մինչև XVIII դարը: Բանակցել նշանակում է հաղորդակցվել: Իսկ ի՞նչ հաղորդակցություն առանց զրույցի, առանց հյուրասիրության: Իսկ որտեղ` հյուրասիրություն, այնտեղ` խմիչք: Չգրված օրենք կա, որ դիվանագետը պետք է կարողանա «խմել»: