Արմեն Աշոտյան. Քաղաքական փարիսեցիության վախճանը

Հրապարակային քաղաքական գործունեությունը տեղեկատվական դարաշրջանում ստանում է իր յուրահատկությունները: Տեղեկատվական միջոցները և հնարավորություն են, և մարտահրավեր:

Անձնականությունը (privacy) կտրուկ նվազել է:

"Ժպտացեք. Ձեզ հետևում են, կամ նկարահանում, կամ ձայնագրում են, կամ..." - արտահայտությունը ստանում է լրացուցիչ շոշափելի իմաստ:

Տեխնիկական միջոցները թույլ են տալիս յուրաքանչյուրին փորձել ներխուժել այլոց անձնական կյանք:

Դա այլևս հատուկ ծառայությունների մենաշնորհը չէ:

Դնում եմ մի կողմ այս երևույթի բարոյական գնահատականները, հատկապես քաղաքական գործիչների դեպքում: Արևմուտքում էլ բանավիճում են, թե որտեղ է թափանցիկ գործելաոճի և անձնականության նուրբ սահմանը:

Ի վերջո, անձնականության հնարավոր ոտնահարումները կարող են լինել պատկան մարմինների ուսումնասիրության տիրույթում:

Իհարկե, խոսքը այդքան պապարացիական գործողությունների մասին չէ, որոնց ընթացքում քաղաքական գործիչներին սկսում են "ինտենսիվ լուսաբանել" իրենց անհաջող շարժումների, ժեստերի, հագուստի և այլնի համատեքստում:

Հարց եմ տալիս՝ օրինակ, արդյոք անձնականության խախտում չէ, երբ լրագրողը մեջքիդ հետևից նկարահանում է քո գործողությունները <այփադով> կամ "այֆոնով": Արի ու տես, նման տեսա- կամ ֆոտո նոյւթերը բուռն քննարկումների առարկա են դառնում:

Շատ ավելի կարևոր է դառնում քաղաքական փարիսեցիության բացահայտման հարցը:

Լուրջ քաղաքական գործիչները պարտավոր են իրենց քաղաքական գնահատականների մեջ ՆՈՒՅՆԸ ԱՍԵԼ և ՄՏԱԾԵԼ` լինի դա հրապարակային թե կամերային միջավայր, ազնիվ լինել հասարակության հետ, երկդիմի կեցվածք չորդեգրել, չդնել հասարակությանը երկարականջ չորքոտանիների տեղ:

Դուռդ փակ պահիր, դիմացինին էլ գող մի ասա:

Մեկնաբանություններ