Վերջին տասնամյակների բոլոր քաղաքական իրադարձությունները` սկսած ԽՍՀՄ-ի փլուզումից և վերջացրած արաբական հարահոս հեղափոխություններով, կարծես հաստատում են քաղաքագիտության կանոններից մեկը` կայունությունը երաշխավորվում է իշխանության փոփոխելիությամբ։

Ամերիկացիները միշտ մեծ ափսոսանքով են նայել Ադրբեջանում Թուրքիայի ունեցած ազդեցությանը։ Նավթի ու գազի այդքան կարևոր աղբյուրը, ինչպես նաև տարանցիկ երկիրը, չպետք է գտնվեր Թուրքիայի ուժեղ ազդեցության տակ։ Թեև Արևմտյան ընկերակցությունը խոսքով ողջունում էր Եվրասիայի մահմեդական երկրներում Թուրքիայի աշխարհիկ քաղաքական օրինակի տարածումը, այդուամենայնիվ, այդ երկիրը դիտարկվում էր իբրև ասիական, ու նրա չափազանց մեծ ազդեցությունն Ադրբեջանի վրա անցանկալի էր։

Հանկարծ արթնանում եք ու տեղեկանում, որ Գագիկ Ծառուկյանը որոշում է կայացրել հրապարակել իր կայացրած որոշումը: Մնում է սպասել մի քանի օր: Հետո հաջորդ հարվածը` Լևոն Տեր-Պետրոսյանն է հրապարակելու իր որոշումը:

Չէ, չենք անդրադառնալու «Ռեգնումում» տպագրված այս մտքին, նրա առաջացրած ասոցիացիաներին` հնչեցված ԲՀԿ կողմնակցից, որովհետև ապրել ենք ու ապրելու ենք` հարգելով ու խոնարհվելով լրագրողական աշխարհի ոսկե կանոնի առաջ` լրագրողը լրագրողի դեմ չի գրում:

Ժամանակին այնքան էլ ժողովրդավարություն չվայելող, ծայրաստիճան հակասական, բայց Քիսինջերի գնահատմամբ` ամերիկյան բոլոր նախագահներից միջազգային գործերում ամենախոր գիտելիքներն ունեցող Ռիչարդ Նիքսոնն ԱՄՆ-ի էներգետիկ անկախությունը հռչակեց որպես իր վարչակազմի նպատակ։ Եվ այնպես եղավ, որ այն ժամանակ դա օրախնդիր չդարձավ, և միանգամայն հասկանալի է, թե ինչու այն տարիներին աշխարհն ապրում էր էժան և դյուրամատչելի նավթի առատության պայմաններում։

ԱՄՆ-ն ու Թուրքիան, փաստորեն, երբեք չեն ծրագրել Թուրքիայի ռազմական ներկայություն Կենտրոնական Ասիայում` անգամ Աֆղանստանում ռազմական գործողության իրականացման կապակցությամբ: ԱՄՆ-ի կենտրոնական հրամանատարությունը որոշ մտադրություններ, ճիշտ է, ունեցել է Ղրղզստանում և ՈՒզբեկստանում կառավարող վարչակազմերի դեմ իսլամական արմատականների ագրեսիայի ժամանակ Թուրքիայի սահմանափակ զորախմբի օգտագործման առնչությամբ:

Հայաստանի իշխանության առջև ծառացած կարևորագույն խնդիրներից մեկը արտագաղթի կասեցումն է: Հայաստանից արտագաղթելու պատճառները բազմաթիվ են, որոնց մասին բավականաչափ խոսվել է, սակայն այդպես էլ պատասխան չի տրվել այն հարցին, թե ո՛րն է արտագաղթի հիմնական պատճառը:

Կարծես ամբողջ աշխարհը և մասնավորապես մեր տարածաշրջանը կարող են նորից թեթևացած շունչ քաշել. դեռ վերջերս անխուսափելի թվացող պատերազմը Իրանի հետ, երևում է, հետաձգված է։

Արևմուտքում ավանդական ահաբեկչական ու արմատական կազմակերպություններ են համարվում Իռլանդական հանրապետական բանակը, «Կարմիր բրիգադները», Բասկերի երկրի, Կորսիկայի, հայ սփյուռքի քաղաքական ազգայնական կազմակերպությունները, Լատինական Ամերիկայի, Ֆրանսիայի, Իտալիայի, ինչպես նաև Հարավարևելյան Ասիայի որոշ ձախ մարքսիստական և տրոցկիստական կազմակերպություններ, Ֆրանսիայի, Գերմանիայի, Մեծ Բրիտանիայի, Իտալիայի աջ արմատական կազմակերպությունները և ուրիշներ:

Եվ եթե Լեռնային Ղարաբաղի հարցում գործնականում երկու տասնամյակ գործել է «Նախ լուծում, հետո` ժողովրդավարություն» բանաձևը, աստիճանաբար սկսում է գերիշխել ընկալումը, որ լուծումը, մասնավորապես` փոխզիջումային, հնարավոր է ժողովրդավարության որոշակի մակարդակում միայն: Եվ դա` ոչ միայն հակամարտության կողմերում, այլև միջազգային կառույցներում: