Վախը բռնածի սինդրոմից ազատվել է պետք

Արցախը չի կորսվել, Արցախը դավաճանվել ու հանձնվել է «հայի» ձեռքով: Այն «հայի» ձեռքով, որը որոշեց, որ 120 հազար հային տեր կանգնելու չունի, պաշտպանելու չունի, իսկ բրախելու ու լքելու ունի: Արցախը պահելու մեկ ձև կար՝ տեր կանգնել, պաշտպանել ու պատերազմել:

44-օրյայի ողջ իմաստը Արցախը պատերազմով պահելու աննպատակությունը հիմնավորելն ու սերմանելն էր: «Կարևորը խաղաղություն լինին» դարձավ յուրաքանչյուրի ցանկությունն ու նպատակը, իսկ այդ ընտրությունը բերելու էր այս պատվազուրկ օրվան: Այս իրավիճակը ոմանք ընտրել են գիտակցաբար, ոմանք՝ անգիտակից, ոմանք՝ միտումնավոր, և բոլորն էլ իրենց համար ունեն այս իրավիճակի համար մեղավորներ նշանակվածներ:

Մենք բոլորս վճարում ենք այդ չարաբաստիկ «կարևորը խաղաղություն լինիի» գինը: Ուրիշ ոչինչ ման մի եկեք: Փաշինյան չընտրող ու ատող, բայց խաղաղություն տենչացող յուրաքանչյուրս հենց նրան տվել ենք մեր ուզած «խաղաղաղությունը» հենց Արցախի, հենց մեր ու մեր երկրի դեմ օգտագործելու հիմք ու իրավունք:

Սա գրել եմ դեռ 2022-ի հոկտեմբերին.

«Դաժան բան կասեմ, բայց երկար-բարակ այլևս ասածս չեմ հիմնավորի: Աղերսեք պատերազմ, ցանկացեք պատերազմ, պատրաստվեք պատերազմի, քանի որ միակ չնչին շանսը այս ամենը կասեցնելու, այս ամենը ներսից իրականացնողին պարալիզացնելու և հավաքական կամքով շտկելու միայն պատերազմով է հնարավոր:

Վախը բռնածի սինդրոմից ազատվել է պետք»:

P.S. Չազատվեցինք ու վճարում ենք:

Վլադիմիր Մարտիրոսյան

Մեկնաբանություններ