2020 թ. հունիսին ու հուլիսին մենք հաճախ ենք գրել Թուրքիայի հետ կապված թեմաներով։ Նույնիսկ այն հարցը, որ կովկասյան թաթարներն այս ամռանը փորձում էին զինված բախումներ սանձազերծել Տավուշի մարզի սահմանին, այս կամ այն չափով կապված էր Թուրքիայի հետ, և մենք բավական մանրամասն նկարագրել ենք դա՝ բացատրելով, թե ով և ինչ վարկածներ է առաջ քաշել սահմանամերձ մարտերի կապակցությամբ։
Սակայն ժամանակը տեղում չի կանգնում և չի սպասելու, թե Հայաստանում երբ կհայտնվի պատասխանատու կառավարություն՝ պատրաստ պատշաճ կերպով պատասխանելու արտաքին աշխարհի սպառնալիքներին ու մարտահրավերներին։ Մասնավորապես՝ Թուրքիայի ու պանթյուրքիզմի կողմից։ Չէ՞ որ ոչ միայն մենք ենք բավական հաճախ գրում Թուրքիայի ագրեսիվ քաղաքականության մասին։ Մենք բազմիցս գրել ենք նաև այն մասին, թե Անկարային ինչ են հակադրում Թուրքիայի կամա կամ ակամա հակառակորդները։ Օրինակ, օրերս համաշխարհային ԶԼՄ-ները հաղորդել են, որ Եգիպտոսի խորհրդարանն իր նախագահին Լիբիայում թուրքերի դեմ պատերազմ մղելու մանդատ է տվել։ Մենք պարբերաբար հայտնել ենք լիբիացի ֆելդմարշալ Խալիֆ Խաֆթարի հակաթուրքական կոշտ հայտարարությունների ու գործողությունների մասին։ Մի շարք ԶԼՄ-ների տվյալներով, Խաֆթարի լիբիական ազգային բանակը (ԼԱԲ) ավելի վաղ փորձարկել է խորհրդային Պ-15 «Տերմիտ» հականավային հրթիռները։ Հաղորդվում է, որ փորձարկումները կատարվել են Թուրքիայի հետ հնարավոր ընդհարման ծավալման ֆոնին. Անկարան վերջին օրերին ակտիվացրել է Լիբիա Սիրիայից զինյալների տեղափոխումը, ինչպես նաև հարվածային համակարգերի մատակարարումը, այդ թվում՝ ծովային տրանսպորտով։
Լիբիայի ափերի մոտ և Արևելյան Միջերկրածովքում Թուրքիայի ակտիվացումը Եգիպտոսին՝ այդ շրջանում Թուրքիայի ամենախոշոր հակառակորդին, ստիպել է ձեռնարկելու շտապ միջոցներ։ Հունիսի կեսերին հաղորդումներ եղան, որ Եգիպտոսը մտադիր է արագացնելու ռուսական հականավային «Բաստիոն» հրթիռային համալիրների ձեռքբերումը «Միջերկրական ծովում իր ափերի և գազահանքերի անվտանգությունն ապահովելու նպատակով»։ «Բաստիոն» համակարգն ընդունակ է ապահովելու ավելի քան 600 կմ երկարությամբ ծովափի պաշտպանությունը հակառակորդի դեսանտային հնարավոր գործողություններից։ Մարտական դիրքերում համալիրի բացազատումը կատարվում է երթի ժամանակ հրամանն ստանալու պահից 5 րոպեի ընթացքում։ Եվ ֆելդմարշալ Խաֆթարը համաձայնել է, որ Եգիպտոսն իր զորքերը մտցնի և օգնի Լիբիայից թուրքերին ու թրքամետ խամաճիկներին վտարելուն։ Եգիպտոսն ամրապնդում է իր ռազմածովային ներուժը այն խնդիրների պատճառով, որոնց բախվում է Միջերկրական ծովում, հատկապես այն բանից հետո, երբ թուրքական կառավարող «Արդարություն և զարգացում» կուսակցությանը (ԱԶԿ) մերձ «Ենի սաֆակ» թերթը նախորդ ամսին հաղորդել էր, որ Թուրքիան նախատեսում է ռազմածովային բազա ստեղծել լիբիական Միսուրատայում։
ԶԼՄ-ների տվյալներով, Թուրքիան համազարկային կրակի ռեակտիվ համակարգեր (ՀԿՌՀ) և հրետանային ինքնագնաց կայանքներ (ՀԻԿ) է ուղարկել ճակատային գիծ՝ լիբիական Սիրտ նավահանգստային քաղաքի շրջանում։ Դա Լիբիայում իրադրության սրման հատկանիշներից մեկն է Եգիպտոսի այն նախազգուշացումների ֆոնին, որ Անկարայի աջակցությունը վայելող ազգային համաձայնության կառավարության (ԱՀԿ) զորքերի կողմից Սիրտի վրա գրոհը Կահիրեն դիտարկելու է որպես «կարմիր գիծ» և իր զորքերը մտցնելու է հարևան երկիր։ Նշվում է, որ Լիբիայում թուրքական զորակազմը Սիրտի մատույցներ է տեղափոխում T-122 Sakaria ՀԿՌՀ-ներ և T-155 Firtina ՀԻԿ-երը, որոնք «արդյունավետ են կիրառվել Սիրիայում ռազմական գործողությունների ընթացքում»։ Հուլիսի 18-ին մոտ 200 տրանսպորտային միջոցներից բաղկացած շարասյունը Միսուրատա նավահանգստից (Լիբիայում ծովային ճանապարհով թուրքական զենքեր հասցնելու գլխավոր կետը) ծովափի երկայնքով, Տավարգա քաղաքի մոտով, շարժվեց դեպի Սիրտ։
Բայց միայն Եգիպտոսը չէ, որ վտանգ է տեսնում Թուրքիայի ծավալապաշտությունից (էքսպանսիա)։ Ակամա, կամ նույնիսկ լիովին գիտակցաբար, դաշնակիցներ են դարձել Իրանը, Ռուսաստանը, Ֆրանսիան, Հունաստանը, Կիպրոսը... Մի շարք երկրներ հավանաբար ցանկանում են միանալ այդ յուրատեսակ դաշինքին, բայց առայժմ սուսուփուս մնում են «ստվերում»։ Կամ սպասում են, ասենք, ԱՄՆ-ի, Անգլիայի կամ Իսրայելի թույլտվությանը։ Աթենքի տնտեսագիտության ու գործարարության համալսարանի պրոֆեսոր Յորգոս Պագուլատոսը վերջերս ծավալուն հոդվածով հանդես է եկել հունական հանրահայտ «Կաթիմերինի» թերթում։ Մեր կարծիքով, այդ հոդվածից որոշ բան իմանալն օգտակար կլիներ նաև հայ ընթերցողին։ «Ի՞նչ կանեիք, եթե ձեր երկիրն ունենար ծավալապաշտ հարևան, որն ակնհայտորեն վատ է զգում արևմտյան երկրի դիմակով և գոյություն ունեցող սահմաններում,- հարցնում է պրոֆեսորն ու իսկույն էլ պատասխանում.- նախ պետք է նրան ճիշտ հասկանաք»։ Էրդողանի այսօրվա Թուրքիան իրեն համարում է «կենտրոնական պետություն», տարածաշրջանային կամ նույնիսկ միջազգային տերություն, որի չափերը նրան թույլ են տալիս իրեն հարմար «առևտրային» հարաբերություններ ունենալ, դաշնակցել կամ հակամարտել Ռուսաստանի հետ, ՆԱՏՕ-ն որպես գործիք օգտագործել և այլն։ Մինչև վերջերս Թուրքիան հավակնում էր «փափուկ ուժի» բարոյական կապիտալին՝ կացարան տրամադրելով 3,5 մլն փախստականների և նրանց թույլ չտալով թափանցել Եվրոպա։ «Իսկ դրա համար հարկավոր են փողեր, ավելի հեշտ մուտք եվրոպական շուկա, Թուրքիայի քաղաքացիների ավելի հեշտ տեղաշարժ»,- նշում է պրոֆեսոր Պագուլոսը։ Նրա ասածին մենք կավելացնենք՝ հարկավոր է նաև առանձնահատուկ, թրքական լկտիություն։
Սուրբ Սոֆիայի տաճարի վերածումը մզկիթի վիրավորանքի բեկումնային պահն է և միաժամանակ բարձրակետը։ Էրդողանը գերադասում է Թուրքիան դարձնել սուննի մահմեդականության համաշխարհային փարոս, ոչ թե պահպանել աշխարհիկ պետության երևութականությունը։ Ս. Սոֆիայի տաճարի մասին որոշումն այդպիսի վերանայման, ինչպես նաև Էրդողանի ներքին կտրուկ թուլացման հետևանքն է։ ՈՒժի ցուցադրումը տոգորված է մեծամտության ու հուսահատության խառնուրդով, և վաղուց ժողովրդականություն վայելող շարժառիթի միջոցով նա փորձում է չեզոքացնել ռազմական անհաջողություններն ու տնտեսական ճգնաժամի հետևանքով առաջացած քաղաքական ծանր կորուստները։ Արդյունքում թուրքերն ընկել են ամենաիսկական թակարդի մեջ։ «Բայց ծուղակն ընկած ղեկավարությունն առավել անկանխատեսելի ու վտանգավոր է։ Դուք ինչպե՞ս կվերաբերվեիք այն վարչակարգին, որը ռազմական գործողություններ է ծավալում Սիրիայի, Իրաքի, Լիբիայի սահմաններին և տարածքներում, որը միջամտում է Եգիպտոսի, Սաուդյան Արաբիայի, ԱՄԷ-ի գործերին՝ ուժեղացնելով քայքայիչ ուժերը,- հարցնում է հույն պրոֆեսորը։- Իհարկե, վերաբերմունքի հիմքում ընկած են պաշտպանության ամրապնդումը, մեր զինված ուժերի պատրաստությունը, դիմադարձելու կարողությունը, տաքգլուխ հարևանի համար առավելագույնս բարձրացնելը անմիջական բախման գինը։ Ամրապնդումը առանց պատերազմի, ինքնատիրապետմամբ, սառնասրտությամբ ու վճռականությամբ։ Եթե ձեր առաջ կանգնած մարդը ձեզ վրա է ուղղում ատրճանակի փողը, ապա պետք չէ փողի մեջ ծաղիկ մտցնել»։
Այնուհետև Պագուլատոսը, խոսելով Հունաստանի մասին, նշում է, որ Թուրքիայի ուժեղացմանն է հանգեցրել նաև Հունաստանի թուլությունը։ Բայց նրա այն դիտողությունը, որ «պետք չէ ատրճանակի փողի մեջ ծաղիկ մտցնել», մենք անկեղծորեն փոխանցում ենք Հայաստանի և Արցախի կառավարություններին։ Կառավարությունների տիկնայք և պարոնայք, անհեթեթություններ դուրս մի տվեք, թնդանոթների դղրդյունի ժամանակ ամեն ինչ պետք է «քնի», այդ թվում՝ ձեր խաղաղասիրական «նախաձեռնությունները»։ Վերադառնանք հույն պրոֆեսորի հոդվածին։ Նա արդարացիորեն նշել է, որ ամբողջ մոլորակին թուրքական մարտահրավերի աճը համընկնում է ԵՄ-ի աշխարհաքաղաքական հասունացմանը և Գերմանիայի աննախադեպ դիվանագիտական գործունեությանը։ Առաջին մեծ փորձությունը, հավանաբար, կլինի Գերմանիայի նախագահության ժամանակ, որը կայունություն ու հանդարտություն է փնտրում։ Եթե համայնաճարակն արագացրեց ԵՄ-ի գանձարանային համախմբումը, ապա Թուրքիայի մարտահրավերը և ԱՄՆ-ի թողած պառակտումը մոբիլիզացնում են եվրոպական ավելի ուժեղ քաղաքականությունը, ընդ որում՝ և՛ Փարիզի, և՛ Բեռլինի մասնակցությամբ։ Բայց այստեղ ԵՄ-ի հնարավորությունների սահմանն է։ Ըստ ընդհանուր արտաքին և անվտանգության քաղաքականության (CFSP), 42-րդ հոդվածը վերաբերում է ԵՄ-ի սահմաններից դուրս ռազմական համատեղ գործողություններին, և միայն վերջին՝ 7-րդ կետն է մտցնում փոխօգնության սկզբունքը անդամ պետության կողմից զինված հարձակման դեպքում։ CFSP-ի հեռանկարը Ֆրանսիայի և Գերմանիայի շուրջը համագործակցության ընդլայնումն է, բայց դա ժամանակ է պահանջում, որը չի մնացել։ Պետք է պատրաստ լինել Հաագայում Թուրքիայից սեփական շահերը պաշտպանելուն, խորհուրդ է տալիս Պագուլատոսը. «Ինչպես ասում են Մերձավոր Արևելքում, քո փոխարեն ոչ ոք քո պատերազմը չի պատերազմի, և նրանք այդ մասին ինչ-որ բան գիտեն։ Իսկ Եվրոպայում, ամեն դեպքում, ոչ ոք ձեր վեճը ձեր անունից չի լուծի»։ Հայաստան և հայեր, հույն պրոֆեսորը հիանալի խորհուրդ է տալիս ձեզ, հաշվի առեք...
Ինչպես կարող են նկատել մեր ընթերցողները, հունիս-հուլիսին մենք հաճախ ենք անդրադարձել Թուրքիայի թեմային և զանազան տարածաշրջաններում նրա գործողություններին։ Դա պարզապես օբյեկտիվ իրականության արտացոլումն է։ Աշխարհն անհանգիստ է, իսկ թուրքերը ձանձրացրել են ոչ միայն հույներին կամ եգիպտացիներին։ Դրան նպաստում է նաև այն հանգամանքը, որ տարածաշրջանում Հայաստանի անորոշ քաղաքականության պատճառով մեր թշնամիները կարծեցին, թե Հայաստանը թուլացել է, նախ և առաջ՝ ռազմական պաշտպանության ու անվտանգության տեսանկյունից։ Եվ հայ-ադրբեջանական սահմանի վերջին կռիվները (հուլիսի 12-14), հետագայում՝ «կովկասյան թաթարների» «մնացորդային» զինված սադրանքները Տավուշի ուղղությամբ, մեր կարծիքով, իրական և լավ նկատելի ապացույցն են մեր տեսակետի արդարացիության։ Առայժմ ոչինչ չենք ասի այն մասին, թե ինչ կարելի է սպասել մեր թշնամիներից, մանավանդ սահմանամերձ շրջանում և հատկապես Նախիջևանի մարզի կողմից։ Հայաստանի քաղաքացիների հատուկ ուշադրությունն ենք հրավիրում 2020 թ. հուլիսի 19-ի հաղորդագրություններից մեկի վրա։ Թուրքական զինվորականները մոտակա օրերին, այսպես կոչված, «սիրիական ընդդիմության» ահաբեկիչներ կարող են ուղարկել ադրբեջանական բանակին օգնելու, այդ օրը հաղորդել է ՏԱՍՍ-ը՝ հղում անելով քրդական «Ֆիրաթ» գործակալությանը. «Թուրքիան նախապատրաստում է, այսպես կոչված, «Սիրիական ազատ բանակի» զինյալների տեղափոխում Ադրբեջան։ Այդ նպատակով Ջենդերիսում, Ռաջուում և Աֆրինում բացվել են վարձկանների գրանցման կետեր։ Զինյալների հետ պայմանագիրը կնքվելու է կես տարով, նրանցից յուրաքանչյուրն ամսական կստանա 3,5 հազ. դոլար»։ Վարձկանների ենթադրվող քանակի և Ադրբեջան ուղարկելու ժամկետների մասին որևէ այլ մանրամասն չի հաղորդվում։
Չենք կարող ասել, թե զարմացած ենք այդ հաղորդագրությունից։ Չէ՞ որ Թուրքիան աֆրիկյան Լիբիայում էլ է գործում նույն եղանակով. թուրքական խամաճիկներին օգնելու համար Սիրիայից ուղարկում է ահաբեկիչների, ամենայն հավանականությամբ, նրանց թվից, ովքեր այժմ շարունակում են սիրիական Իդլիբ նահանգի օկուպացիան։
Համաշխարհային զանազան ԶԼՄ-ների հաղորդագրություններն իրարից շատ տարբեր են։ Այսպես, արևմտյան ԶԼՄ-ները հայտնել են, թե իբր Անկարան Սիրիայից Լիբիա է ուղարկել 30-35 հազար վարձկանի։ Մերձավորարևելյան ԶԼՄ-ներն ավելի համեստ թվեր են նշում՝ 3-3,5 հազար։ Ամեն դեպքում, աշխարհը տեղյակ է, որ Թուրքիան հրահրում է Լիբիայում քաղաքացիական պատերազմի շարունակումը՝ այնտեղ ահաբեկիչներ ուղարկելով սիրիական Իդլիբից։ 2016 թ. ապրիլին մենք մեր աչքերով տեսանք, որ թուրքերը Սիրիայից և Իրաքից ինչ-որ քանակով ահաբեկիչներ էին ուղարկել Ադրբեջանին օգնելու։ Մեր հերոսի՝ եզդի ժողովրդի զավակ Քյարամ Սլոյանի գազանային սպանությունը բավարար ապացույց է, որ 2016 թ. ապրիլին Արցախում հայերի դեմ իսկապես փորձում էին կռվել Սիրիայից բերված ջիհադական ահաբեկիչներ։ Որովհետև մեր դժբախտ երիտասարդին՝ արդեն անզեն ու անօգնական, ոչ թե պարզապես սպանեցին, այլև մարմինն անարգանքի ենթարկեցին։ Թե 2016-ին թուրքերն ինչքան ահաբեկիչների Սիրիայից նետեցին Ադրբեջան, մինչև այժմ մեզ հայտնի չէ։ Բայց, շնորհիվ Բաքվում հավատարմագրված կանադացի դիվանագետների, 4 տարի առաջ իմացանք, որ այդ օրերին Բաքվի «Բինա» օդանավակայանից Թուրքիա է թռել առնվազն երեք ռազմատրանսպորտային ինքնաթիռ՝ բերնեբերան լցված... թուրքերի կամ սիրիացի ահաբեկիչների դիակներով։ Թող դա պարզի Հայաստանի ԱԱԾ-ն։ Թուրքիան միշտ է ահաբեկիչներ նետել այստեղից այնտեղ։ 90-ական թվականներին Արցախի հայերի դեմ կռվում էին «Գորշ գայլերի» ահաբեկիչները։ Թուրքերն Աֆղանստանից «դուշմաններ» էին արտահանում Ադրբեջան, նշված «Գորշ գայլերի» տասնյակ անդամներ էին սպանվում Չեչնիայում ռուսական բանակի կողմից։ Մի խոսքով, դա հենց թուրքի ձեռագիրն է, զարմանալու բան չկա։
Սակայն տագնապեցնում է այսպիսի նրբությունը։ Ռուսաստանի մերձզինվորական շրջանակները խիստ զայրացած են, որովհետև նրանց հայտնի է դարձել, որ Թուրքիան մտադիր է Այսրկովկաս նետելու այնպիսի ահաբեկիչների, որոնց մեջ կարող են լինել այն նույն հրոսակները, որոնց ձեռքերի վրա 2015 թ. սպանված ռուս օդաչու Օլեգ Պեշկովի և ծովահետևակային Ալեքսանդր Պոզինիչի արյունն է։ Այն ժամանակ ռուսներին սպանում էին ոչ այնքան «սիրիացի ընդդիմադիրները», որքան «Գորշ գայլերի» հանցագործները և, այսպես կոչված, «Խիզբ աթ Թուրքեստանիի» (Թուրքեստանի կուսակցություն) վարձկանները։ Ռուսներին սպանողները բացեիբաց լուսանկարվում էին, մատներով ցուցադրաբար պատկերելով պանթյուրքիստների «ֆիրմային նշանը», իսկ «Խիզբ աթ Թուրքեստանիի» անդամները նրանց պատասխանում էին նույն նշանով։ Հասկանալի է, որ թուրքերը Լիբիա են ուղարկել արաբ ահաբեկիչների։ Իսկ ահա Այսրկովկասի մեր ճակատներում սպասելի է Թուրքիայի, Միջին Ասիայի հանրապետությունների, Սիրիայի և Իրաքի թուրքմենների, չինացի ույղուրների հայտնվելը։ Չէ՞ որ Չինաստանից Մերձավոր Արևելք տեղափոխման միջանկյալ կետը հենց Բաքուն էր։ Հույս հայտնենք, որ ունենք հատուկ ծառայություններ, ոչ թե միայն «կոռուպցիայի դեմ պայքարի» և «խցիկներում նստեցնելու» մարմիններ, իսկ մեր հատուկ ծառայությունները հարյուրապատիկ իրազեկ են մեզնից և ժամանակին իմանում են, թե Թուրքիայի կողմից ով, քանիսը, որտեղից և երբ են ուղարկվելու Այսրկովկաս։
Սերգեյ ՇԱՔԱՐՅԱՆՑ