Ռեժիսոր ՆՎԵՐ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆԻ հետ զրուցել ենք նրա «Հավերժական շարժում» (2020 թ.) ֆիլմի մասին։ Համավարակի պատճառով նոր ֆիլմեր գրեթե չեն ստեղծվում, ստեղծվածներն էլ փակուղու մեջ են։ Հուսանք՝ ժամանակավոր։ Նվեր Հովհաննիսյանը հեղինակ է մոտ մեկ տասնյակ ֆիլմերի, նրա նախորդ՝ «Անտառապահ» (2018 թ.) ֆիլմը մասնակցել էր փառատոների Հայաստանում և արտերկրում, արժանացել մի շարք մրցանակների։ «Անտառապահը» ռեժիսորի դիպլոմային աշխատանքն էր։
-Ձեր նախորդ ֆիլմի հերոսը՝ անտառապահը, նույնպես ստեղծել էր իր աշխարհը։ Մի դեպքում շարժիչ ուժը բնությունն էր, մյուսում կարծես՝ արվեստը։ Ինչպե՞ս ծնվեց «Հավերժական շարժում» ֆիլմը։
-Կարելի է ասել՝ զուգադիպությունների շարքն է (ես նախախնամություն եմ համարում) հանդիպեցնում հերոսներիս, ինչը եղավ նաև այս ֆիլմի դեպքում։
-Հաճախ հայտնի կամ խոցելի կարգավիճակ ունեցող մարդկանց մասին են ֆիլմեր նկարահանում։ «Հավերժական շարժումի» հերոսուհին ունի տաք անկյուն, իր աշխարհը, կայացած ու հանդարտ կյանքով կին է։
-Այո, ճիշտ նկատեցիք, վավերագրական կինոյում հաճախակի է շահարկվում և ծանր կացության մեջ գտնվող բացասական հերոսների կյանքը։ Իմ ֆիլմում դրամատիզմի պակաս չկա. հերոսուհին դրամատիկ կյանքով է ապրել, տաք տեղի համար նա վճարել է իր ջանքերով, առողջությամբ։ Ճիշտ եք նկատել, որ հերոսներս ունեն իրենց աշխարհը, փիլիսոփայությունը, ինչն էլ ինձ գրավում է։ Ես շեշտը դնում եմ հերոսի ներաշխարհի և դրա բացահայտման վրա, ոչ` արտաքին գործոնների։
-Ինչու՞ «Հավերժական շարժում», և որտեղի՞ց համոզմունքը, որ ոչինչ չի վերջանում, ինչպես նշվում է ֆիլմի վերջում։
-Դա հերոսուհու կարծիքն է, ու ֆիլմը հիմնավորում է այդ կարծիքը։ Հավերժական շարժում, որովհետև հերոսուհին անընդհատ շարժման մեջ է, գործում է միաժամանակ տարբեր ուղղություններով, առաջ է շարժվում նաև հոգևոր զարգացման տեսանկյունից։ Այնպես որ, այս ֆիլմում ավելի շատ ներկայացրել եմ մարդուն ոչ թե կյանքի վայրիվերումների մեջ, ինչպես հաճախ արվում է, այլ վայրիվերումներից հետո։
-Ի՞նչ դժվարություններ կային ֆիլմը նկարահանելիս։
-Ամենաբարդը տիկին Հակոբյանի համաձայնությունը, վստահությունը ձեռք բերելն էր։
-Ֆիլմն ի՞նչ ճանապարհ է անցնելու։
-Դեռ փակ ցուցադրություն է եղել, ինչը շատ կարևոր էր` հասկանալու համար հանդիսատեսի աձագանքը։ Նպատակ ունեմ փառատոների ուղարկելու, բայց համավարակը խափանեց ամեն ինչ։ Պետք է սպասեմ։
-Ի՞նչ եք անում համավարակի օրերին, ի՞նչ ծրագրեր ունեք։ Կարելի՞ է ասել, որ ֆիլմարտադրությունը կանգ է առել թե՛ սահմանափակումների պատճառով, թե՛ խթան չունենալու, թե՛ տիրող տրամադրությունների։
-Ծրագրեր շատ ունեի, բայց ներկա իրավիճակում ոչ մի հեռանկար չեմ տեսնում։ Փորձում եմ մնալ ջրի երեսին, անել այն ամենը, ինչ հնարավոր է՝ ոլորտից չկտրվելու համար։ Ինձ և շատերի համար անակնկալ էին այս բարդությունները, բայց չեմ ուզում դժգոհել, ավելի լավ է ՝ առողջություն ու համբերություն մաղթեմ բոլորիս։
Զրույցը՝
Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆԻ