Պարոն Բեդրոսիան, եկեք սար ու ձոր չընկնենք և հստակեցնենք՝ ինչո՞ւ այդքան ցավոտ ընդունեցիք այլասերվածների դեմ անվերապահորեն պայքարելու խնդրին ուղղված մի փոքրիկ կարծիք և ոչ թե, ինչպես գրում եք՝ վերլուծություն: Հատկապես ի՞նչը հաճո չեղավ Ձեր քիմքին, արդյո՞ք այն, որ հայաստանցիներս, միանշանակ, պայքարելու ենք սեռական փոքրամասնություն կոչվող կործանարար վիրուսի դեմ, որ չենք թողնելու մեր ազնիվ գենը վարակվի այդ քաղցկեղով:
Ի գիտություն Ձեզ, պարոն Հրաչ Բեդրոսիան՝ Փարիզից, այդ տականքներն ինձ երբեք չեն հետաքրքրել, բա՞յց... Ինչպես ռուսը կասեր՝ до поры, до времени! Իմա՝ մինչև այն պահը, երբ դրանք բարգավաճեցին-տարածվեցին ու եվրոպաներից հասան Հայաստան:
Փարիզներում ինչ ու ինչպես կանեք՝ Ձեր գործն է, բայց մեր հայրենիքի տերը մենք ենք ու ինքներս ենք որոշելու, թե ինչ միջոցներով ու մեթոդներով ենք պայքարելու, որ այդ վարակը Հայաստանում չծլի-ծաղկի, որ այդ քաղցկեղն արմատահան արվի:
Դժվարանում եմ պատկերացնել, որ մեր հազար ու մի պրոբլեմները թողած, այսօր ազգի թերմացքի պաշտպանության մասին ենք մտածելու, հանուն կործանարար այդ վիրուսի շահերի օրենքներ ենք երկնելու: Ամոթ է:
Անկախ նրանից՝ Ձեզ դուր կգա, թե ոչ, այստեղ՝ հայաստանաբնակներիս հայրենիքում, չենք հանդուրժելու, որ հայ երիտասարդը մինի հագած ու մինչև կոնքերը հասնող շիկահեր պարիկ դրած «կաքավի» (հուսով եմ՝ առայժմ միայն Զաքյան փողոցում) ու իր իսկ սեռի ներկայացուցիչներին
«է՜ստի համեցեք» կանչի:
Փիրուզա ՄԵԼԻՔՍԵԹՅԱՆ