1988-ին հայրս, ուսերին նստեցրած, ինձ բերեց այստեղ։ Առաջին հանրային ելույթս ունեցա այն ժամանակ, որը, հիշում եմ, հետևյալ խոսքերից էր բաղկացած. «Ես Մենուա Սողոմոնյանն եմ, հինգ տարեկան եմ: Պահանջում եմ ՍՄԿԿ կենտկոմից Ղարաբաղը հանձնել Հայաստանին»։
Տասնամյակներ անց հայ ժողովրդի հավաքական կամքով ձևակերպված ու իրականություն դարձած պահանջը ջարդուփշուր եղավ գերազանցապես այս իշխող վարչախմբի պատճառով։
Այսօր կրկին Արցախ պուրակում էինք. միասին պայքարում ենք, ուղղակի շատ ավելի ծանր մեկնարկային կետից։
Հ.Գ. Այսօր մի փոքրիկ բալիկ հավաքից հետո բարձրախոսի մեջ կանչում էր. «Հայ, Հայաստան, Հայրենիք ու Աստված»։
Մենուա Սողոմոնյան