Գիտե՞ք շարժման ինչ շրջան է սկսվում կամ, ավելի շուտ, արդեն սկսվել է:
Հիմա կսկսեն մարաղ մտածները, պախկվածները, ջոգող տղերքը, շարժման հետ անձնական խնդիրների սպասելիք ունեցողները, պատեհապաշտները միանալ քայլողներին, ողջագուրվել, նկարվել, անկապ ու անհամ լայվեր, սելֆիներ անել, վերակենդանանալ, «սրբագործվել», մեղքերի քավության ժեստեր անել:
Այդպես կծնվեն նոր գագիկմելքոնյանները, անդրանիկքոչարյանները, հովիկաղազարյանները, ալփիները, եկածերինները և էլի նման «հայտնի գործիչներ»:
Քամելեոնի նման կգունափոխվեն քաղաքական-հասարակական կազմակերպություններն ու գործիչները՝ ժողովրդի համար, ժողովրդի հետ, դոգերով ու լապտերներով, մուտացված ծռերով, ռուսատյացներով ու սորոսական գրանտներով:
Շատերն էլ մի քանի արկղ ջուր կուղարկեն կամ սնունդ ու մի տասը տարի «տժվժիկ» կանեն, գլուխ կգովան, թե ինչ օգնություններ են ցույց տվել քայլողներին:
Կհայտնվեն ջրի երեսին՝ «փրփուրներին պառկած», նոր ծլեցված գեներալներով ու «ժողովրդի համար տառապողներով», դպրոցական հանդեսների նման պարզունակ, հայավարի, գեղցի, կեղծ ու շաբլոն:
Ի՞նչ ասեմ...
Եթե սպասվող հանրահավաքներում էլի պետք է հնչեն նույն ելույթները, նույն «դերակատարումներով», գերիշխեն գործողության չտանող մտքերը, տաֆտալոգիան ու երթերը, հարթակում հայտնվեն վերոնշյալ դեմքերն ու սրանց օրոք դերակատարում ունեցած երևույթները, ապա համարեք, որ արդյունք չի լինի:
Կոնկրետ, գործնական, արդյունքի տանող գործողություններ, քայլեր և կազմակերպված կառույցներ են պետք, յուրաքանչյուրը պետք է իմանա իր անելիքն ու քայլերը՝ հստակ ու համախմբված և ոչ թե ոտքի վրա, հանպատրաստի ու անարդյունք:
Ես սրտանց հաջողություն եմ ցանկանում իսկական, ազնիվ ու հայրենասեր նվիրյալներին:
Ռոբերտ Մելքոնյան