Եվրոպական ժողովուրդներն ու պետական գործիչները հոգնել են մշտնջենական Հայկական հարցից: Դա ինքնին հասկանալի է. չէ՞ որ այդ հարցը նրանք ձախողեցին: Հայաստան անունը նրանց նիրհած խղճերում արթնացնում է սոսկ ուրացած կամ չկատարած խոստումների տհաճ հիշողություններ: Նրանք մատը մատին չխփեցին իրենց խոստումները կատարելու համար, քանի որ դրանք տվել էին թեև փոքր, արնաքամ, սակայն շնորհալի մի ժողովրդի, որ չուներ նավթի ու ոսկու հանքավայրեր:

Թուրքիայի ընտրությունը լինելու է «հայացք դեպի Արևմուտք»: Թուրքիան Ռուսաստանից մեծ հաշվով ստանալու շատ բան չունի, իսկ եթե ուներ, ապա նույնը, ինչ 100 տարի առաջ, և շնորհակալությունն էլ լինելու է նույնը, ինչ 100 տարի առաջ։

Մի ծեր թագավոր որոշում ա որդուն ամուսնացնի, ու հարևան թագավորություններից հարսնացուներ են կանչում՝ ընտրելու համար: Մեկը մեկից սիրուն, խելացի...

Գաղտնիք չէ, որ հայաստանյան քաղաքական զարգացումների մասին անխարդախ ճշմարտությունները մենք հակված ենք իմանալու իլհամ ալիևից և ոչ Հայաստանի կամակատար իշխանություններից։ ալիևի գլխում է, թե Հայաստանի հանրապետության ներկան, և թե ապագան։ փաշինյանը սոսկ հլու հնազանդ իլհամի իղձերի իրականացնողն է։ Հետո էլ ասում են Հայաստանը անկախ քաղաքականություն է վարում. ալիևը ինչ ասում է, նիկոլն անում է, դա կոչվում է անկախություն ըստ կապիտուլյանտի։

1991-ից հետո ունեցել ենք 3 Սահմանադրություն։ ՀՀ ամեն նախագահ իր իշխանավարման տարիներին ընդունել է Սահմանադրություն՝ 1995-ին, 2005-ին, 2015-ին...

Այսօր Սահմանադրության օրն է։ Այսօրվա ամսաթիվը՝ 2024 թվականի հուլիսի 5-ը, ոչ միայն պատմական, այլև խորը մտորումների կարևոր հանգրվան է այն ուղու մասին, որը մենք միասին պարտավոր ենք անցնել՝ հիմնվելով 1995 թվականի հուլիսի 4-ին ընդունված մեր մայր օրենքում ներառված սկզբունքների և գոյաբանական իմաստների վրա...

Հոգեբանության մեջ տրվող ամենակարևոր հարցերից մեկն է՝ դու՞ ես քո պատճառը:

Էն, որ կես րոպեանոց վիդեո ես նայում, մեջտեղը քսան վայրկյանանոց գովազդ են խցկում, համարվում ա ժամանակակից շուկայական տնտեսության նորագույն նվաճումը։ Բայց դա ոչ մի նորագույն էլ չի, վաղուց կա, պարզապես՝ դերակատարներն են փոխված։

Իր 70-ամյակին Չարլի Չապլինը մի ճառ է արտասանել, որից մի միտք եմ ուզում մեջբերել․ «Երբ ես ինձ սիրեցի, ես պարզ հասկացա, որ իմ ցավն ու տառապանքը՝ դա միայն նախազգուշացում էր ինձ այն մասին, որ ես ինչ-որ բան անում եմ սեփական ճշմարտության դեմ։ Հիմա ես արդեն գիտեմ, որ դա պարզապես կոչվում է՝ լինել այնպիսին, ինչպիսին, որ կաք»։

«Արդեն թատրոնում էինք աշխատում, բայց դեռ ուսանող էինք: Ես Ստեփանավանից եկա, դու` Լենինականից: Երկու գավառացի երիտասարդ` մայրաքաղաքում: Յուրաքանչյուր ներկայացմանը մասնակցելու համար ստանում էինք տասը ռուբլի: Օրերից մի օր երկուսով ունեինք ընդհամենը մեկ ռուբլի` հիմիկվա տասը կոպեկը: Քաղցած էինք, որոշեցինք մի բաժակ արևածաղիկ առնել, որ ուտելու պատրանք լինի: Թատրոնի այգում հեծանք նստարանին, թղթե փոքրիկ տոպրակը դրինք մեջտեղը: Հիշու՞մ ես Ֆրունզ, ինչից էինք խոսում: Իհարկե հիշում ես. թատրոնից, Ստանիսլավսկուց, մեր դերասաններից, զրուցում էինք աշխարհը մոռացած, քաղցը մոռացած, թատրոնով զմայլված ու հմայված…