Այսօր կեօրին համաժողովի հյուրերը «Անի» հյուրանոցից մեկնել են օդանավակայան: Մոլդովայի Հանրապետության խորհրդարանական փաստաբան տիկին Աուրելիա Գրիգորիուն դուրս չի եկել սենյակից և խմբի հետ չի մեկնել:

Պարզամիտ ժողովուրդ ենք: Մոռացած Մոսկվայի՝ Ադրբեջանին մեկ միլիարդի հարձակողական զենք վաճառելու հարցը, Չարիքի կայսրության ու նրա քղանցքից ամուր բռնած մեր իշխանիկների մունջ պահվածքի հանդեպ ատելություն, զայրույթ բորբոքելու փոխարեն մոլդավուհու վրա ենք թափում մաղձը:

Շատ տարօրինակ վիճակում ենք հայտնվել: Բոլորը բերանները ջուր են առել ու լռում են, ավելի ճիշտ, գերադասում են չխոսել: Խոսելուց էլ այնպես են հիմնավորում Ռուսաստանի կողմից Ադրբեջանին զենք վաճառելու փաստը, որ սիրտդ խառնում է: Ավելի հետաքրքիր է «Ռուսաստանի հայերի միության» վիճակը:

Տևական ժամանակ է, ինչ հայաստանյան քաղաքագետ-տեսաբանները փորձում են հիմնավորել այն տեսակետը, ըստ որի, ԱՄՆ-ի և Մեծ Բրիտանիայի քաղաքականությունը Թուրքիայի պարագայում վերջինիս ծավալապաշտական ախորժակների և ռազմական ակտիվության սահմանափակմանն է ուղղված:

Հիմա աշխարհը սատանայի պահանջարկը ունի և ոչ Աստծո, սատանայահպատակության մոլեգնությունը: Սա աշխարհի Վախճանի ժամանակաշրջանն է: Խոյագնա հոգեխանգարման մի հատված. որը չի կարող ունենալ և չունի իր Գրողն ու Մատենագիրը. անկումը հնարավոր չէ մատենագրել:

Ինտերնետի ընձեռած հնարավորությունների և դրական կողմերի մասին գիտենք բոլորս` հեշտ ու արագ ինֆորմացիայի աղբյուր է, կրճատում է սահմանները, երբեմն նույնիսկ այնքան, որ կողքի մուտքում ապրող ընկերուհուդ հետ հաճախ նախընտրում ես սոցիալական ցանցում շփվել: Վիրտուալ այդ տիրույթում աղջիկ-տղա անվերջ «կպցնոցիների» արդյունքում ընտանիքներ են քայքայվում ու ձևավորվում:

Հասարակության մեջ մեր ապագա տեղի և դիրքի սկիզբը դրվում է պատանեկության ժամանակ: Բոլորս անցնում ենք շենք, փողոց, թաղ, դպրոց, ԲՈՒՀ (շատերս` բանակ) ճանապարհով: Էս միջավայրից յուրաքանչյուրը ունի իր չգրված օրենքները: Էդ օրենքները, թեթև փոփոխություններով, համարյա նույնն են:

Հայլուրով լսեցի, որ մտահոգ երիտասարդությունը հայտարարությամբ հանդես է եկել Հայաստանի հանրային հեռուստաընկերության պատմամշակութային լավագույն հաղորդումների ժամերը դասավորել օրվա այն ժամերին, որ հեռուստադիտողը կարողանա դիտել: Սերիալներով ծանրաբեռնված եթերը թույլ չի տալիս հեռուստադիտողին նայել ավելի լուրջ, ուսուցանող, պատմամշակութային հաղորդումներ, որոնք առանց այն էլ եթերում շատ քիչ են:

Շնորհավորում եմ Սերժ Սարգսյանին` ծննդյան 59-ամյակի կապակցությամբ: Մաղթում եմ, որ կյանքի հետագա տարիները նա ապրի ազատ, ժողովրդավարական երկրում, այնպիսի երկրում, որտեղ քաղբանտարկյալներ չկան, որտեղ մարտի մեկը գարնան առաջին օրն է, որտեղ հոգևոր հայրերը զենք չեն կրում, որտեղ իշխանը նաև մատչելի ձուկ է, որտեղ բոլոր քաղաքացիների անվամբ օֆշորում հաշիվ է բացված, որտեղ մաքսակետերի հետադարձ տերմինալները աշխատում են գերբեռնված:

1968 թվականին Աբովյան քաղաքում հայրենադարձության ուժեղ ներհոսքի պատճառով կրթական այս հաստատությունը կրկին տեղափոխվեց Աբովյան քաղաքի թիվ 1 միջնակարգ դպրոց: 1972-1975 թվականներին դպրոցը տեղափոխվեց «Կոտայք» ռեստորանի շենք: