Գիտե՞ք, որ մարդու ուղեղը չունի ցավի զգացում: Չունի ու ցավ չի զգում: Որ մարդու գլխում օրական ծագում է 70000 միտք, և ուղեղի տարբեր հատվածների միջև տեղեկատվությունը պտտվում է 420 կմ/ժամ արագությամբ: Պատկերացնո՞ւմ եք` ինչ երթևեկություն է` առանց արագաչափերի, առանց կարմիր գծերի, ու տրանսպորտն էլ` ձրի:

Հինգշաբթի ՈՒկրաինայում իշխանության համար պայքարը օրենսդրական ճգնաժամի շրջան մտավ: Հինգշաբթի խորհրդարանի նախագահ Ալեքսանդր Տուրչինովը, օգտվելով նոր կանոնակարգից, լուծարեց կոմունիստական կուսակցության խմբակցությունը՝ մեղադրելով նրանց արևելքի «ապստամբներին աջակցելու» մեջ:

Այն բանից հետո, երբ ԱՄՆ-ը Պետրո Պորոշենկոյին թույլ տվեց տեռոր սկսել ՈՒկրաինայի այն քաղաքացիների նկատմամբ, ովքեր համաձայն չեն «մայդանների» հետ, ինչպես նաև այն բանից հետո, երբ նույն ԱՄՆ-ը «Իրաքի և Լևանտի իսլամական պետություն» (ISIL) վահաբական խմբավորման զինյալներին և Մասուդ Բարզանիին ենթարկվող քուրդ «փեշմերգներին» հրամայեց համատեղ զավթել Իրաքի հյուսիսը և նավթով ու գազով հարուստ շրջանները կտրել Իրաքի շիական հարավից, Հայաստանի ու Արցախի շուրջ տիրող իրավիճակը միանշանակորեն վատթարացավ։

Թոռանս համար ժամանցի ամենասիրած վայրը Շանհայի գիտատեխնոլոգիական թանգարանն է, որն իրոք ամեն երևակայությունից վեր է. քառահարկ գերժամանակակից հսկայական շենքում դուք կտեսնեք և՛ այն, թե ինչ կառուցվածք ունի Երկիրը, և՛ ռելսավոր սայլակով «կշրջեք մարդու ներսում», և՛ կտեսնեք մոլորակի բոլոր աշխարհամասերի բուսական ու կենդանական աշխարհի խիստ բնական մոդելը, և՛ կզվարճանաք շախմատ խաղացող ու դաշնամուր նվագող, պարող ու խոսող ռոբոտներով։

Բարդ, շատ բարդ գիտություն է դիվանագիտությունը: Հիշում եք, չէ՞, ինչի համար է դիվանագետին տրված լեզուն: Մտածածը չասելու, չլսածը հիշելու, չասածը հասկանալու, չցանկացածը չհասկանալու, ցանկացածը հասկացնելու: Ամենաանորոշ լեզուն, երբ չկան «այո» ու «ոչ», կան մի տասնյակ «թերևս», «գուցե», «հնարավոր է», մի տասնյակ էլ «բայց», «սակայն», «այնուհանդերձ», ու ևս մի տասնյակ «հարկավ», «անշուշտ», «իհարկե», և վերջում` մի մեծ «թեպետ»:

Պեկինում ավարտվեց չին-ամերիկյան ռազմավարական ու տնտեսական երկխոսության հերթական, 6-րդ ռաունդը։ Այս անգամ դրան զուգընթաց տեղի ունեցավ նաև միջազգային փոխանակության հարցերին նվիրված չին-ամերիկյան բարձր մակարդակի բանակցությունների 5-րդ ռաունդը։

Ինչի՞ վրա են հույս դնում մարդիկ, որ միկրոֆոնի կամ տեսախցիկի առջև ջանում են սևը սպիտակ ներկայացնել։ Երևի այն բանի, որ հայ ազգը քրոնիկական ամնեզիա ունի, հիշողության կորուստ։ Երբ անցյալ տարի շատերը, այդ թվում` ես, ընթերցողների ուշադրությունն էինք հրավիրում այն բանի վրա, որ Արևմուտքի հետ ցանկացած չափազանց մեծ մերձեցում սպառնալիք է Հայաստանի ազգային շահերին, ապա որպես հիմնավորում նշում էինք երկու առավել ցավագին հանգամանք։

Շոգ է, ու եթե կեսօրին փողոց դուրս գալու անպատեհությունն ունես, լրիվ հասկանում ես սիեստայի հմայքն ու անհրաժեշտությունը: Ոչինչ, որ սիեստան ցոփ ու շվայտ, զեխության ու մեղքերի մեջ կործանվող Եվրոպայի հնարածն է: Պատկերացնո՞ւմ եք` կեսօրից մինչև երեկո կյանքը մեռնում է` դատարկ փողոցներ, փակ սրճարաններ ու խանութներ, անգամ դեղատներ, միայնակ ծով:

Երբ ամեն երեկո քամիները սկսում են թափահարել մեր տան դռներն ու պատուհանները, հիշում եմ Չարենցին: Ոչ ոք այդպես չի հասկացել իր երկիրը: Գրեցի ու ուզում եմ ինքս ինձ հերքել, որովհետև կատեգորիկ տեսակետներն ու եզրակացությունները սխալ եմ համարում: Համենայն դեպս, ոչ ճշգրիտ, ոչ ոք չի կարող հավակնել ամեն ինչ իմանալու ու ամեն ինչի մասին դատողություններ անելու իրավունքին: Բայց ո՞վ կարող է հերքել Հայաստանի` Չարենցի որակումը։

Պատերազմի հոտ կա օդում: Այն կարող է սկսվել ղարաբաղյան «հանդերձարանից», որտեղից նախորդ օրը դուրս էր եկել հայտնի բարերար Լևոն Հայրապետյանը և… «չէր վերադարձել»: