Ոսկորներիս մեջ անցյալն է նիրհում.
Եթե մի կաթիլ Դու ցող անձրևես,
Ես կնորոգվեմ Քո ծաղկանց բույրով
ՈՒ մյուռոնի պես կհոսեմ հանդարտ`
Դեպի իմ նախնյաց մեղքերը բոսոր:
ՈՒ նորոգումն այդ հողի բույր արած`
Շաղ կտամ նրանց շիրիմներին լուռ.
Կզարթնեն նրանք իրենց խոր նիրհից,
Իրար ձեռք բռնած երկինք կնայենք`
Կփառաբանենք Անունդ վսեմ,
ՈՒ Դու վերստին մեզ այցի կգաս: