Հետամառային մտորումներ. բարև աշուն, հաստլիկ գեղեցկուհին և ոչ մի Թայիթի

Նրանք, ովքեր նոր-նոր են վերադարձել հանգստավայրերից և չեն հասցրել տեսնել քաղաքի նոր բնակչուհուն` հաստլիկ «գեղեցկուհուն», ասեմ, որ «Գաֆէսճեան արվեստի թանգարանին» կից քանդակների պարտեզում տեղադրված Ֆերնանդո Բոտերոյի «Կատուն», «Հռոմեացի զինվորը» քանդակների շարքը համալրել է «Ծխող կինը»: Քաղաքը չի հասցրել սիրել հաստլիկին: Ինչո՞ւ: Բազմազանությունը մեզ խանգարո՞ւմ է: Գռեհի՞կ է: Մե՞րը չէ: Նո՞ր է: Քաղաքի անբաժանելի մասը դարձած մեր քանդակները, ինչ է, միանշանակ ու գրկաբա՞ց են ընդունվում:

Արվեստագետները միակարծիք չեն: Ինչպես և կարելի էր ենթադրել: Բայց հավանողներն էլ քիչ չեն: Հակառակ դեպքում այսքան ճանապարհ չէր կտրի Բոտերոյի «գլուխգործոցը»: Ասում են` նրա լավագույն գործերից է: ՈՒ ստիպված չենք լինի նման որակի արվեստ տեսնելու համար գնալ հասնել, ասենք, Նյու Յորք, հաստլիկն ինքն է իր ոտքով եկել, տեղավորվել մեր քարքարոտ երկրում (շատ էլ հարմար տեղավորվել է) ու անվրդով տեսքով ծխում է: Ասում է, որ բոլոր կոլումբիացիներից ավելի կոլումբիացի է, ինչպես իր հեղինակը: Ինչ որ է: Այսքան ճանապարհ անցած հյուրը խոսելու իրավունք, կարծում եմ, ունի:
«Այս քաղաքում, հիմնականում խոսում են գնալու և գալու մասին: Ես «Արի տուն» ծրագրի շրջանակում չեմ հայտնվել այստեղ, ոչ էլ Սիրիայում հասունացող խնդիրների, բայց պետք է ասեմ, որ թեթև բնավորությանս շնորհիվ արդեն վաղուց ինձ զգում եմ ինչպես իմ տանը: ՈՒշադրության պակասից չեմ դժգոհում: Ճիշտ է, ինձ ծաղկեփնջերով չդիմավորեցիք, ինչպես և իմ նախորդներին, բայց դա այդքան էլ էական չէ: Ես հասկանում եմ, որ մի քիչ շատ եմ մոնումենտալ (վատ իմաստով) ձեր քաղաքի համար, բայց հանճարեղ գործերը միշտ էլ (գուցե ոչ միշտ) գնահատվում են ժամանակից ուշ: Իմ հերթն էլ կգա, դուք չեք տեսնի, ես անպայման կտեսնեմ:
Ինձ հաջողվեց փոքր ինչ ցրել քաղաքի վատ տրամադրությունը, արվեստագետները երկար-բարակ խոսեցին, հիշեցին հին ու նոր քանդակները (թե որն է որից ավելի վատ): Եթե չլիներ այդ հիմար Սաֆարովը, դեռ երկար կգրավեի անցորդների ուշքն ու միտքը: Հիմա աշխատում եմ մի քիչ զգույշ լինել, որ ամեն ինչ չբարդեն ինձ վրա, ախր, շատ աչքի ընկնող եմ: Մի բանում հաստատ բախտս բերել է. ես հունգար չեմ, թե չէ, ամբողջ կուժուկուլան կջարդեին գլխիս, ու կվերադարձնեին այնտեղ, որտեղից եկել էի` մաս, մաս: ՈՒֆ, հանգիստ ծխել էլ չի լինում էս քաղաքում, աղմուկը շատ է, ծովը` քիչ: Ծխող մարդիկ էլ հիմնականում մտահոգ: Առավել մտահոգները վրաս էլ չեն նայում: Բայց կանցնի: Էլի կխոսենք, դեռ կլուսանկարվենք էլ:
Լսել եմ, որ նոր գործեր են տեղադրվելու այս տարածքում: Չգիտեմ` հարևաններս ովքեր են լինելու, բայց ես ինձ այսպես էլ վատ չեմ զգում, վայելում եմ երևանյան աշունը, ողջունում եմ անցորդներին, քիչ-քիչ ծանոթանում եմ տեղի սովորույթներին ու… պետք չէ ինձ ոչ մի Թայիթի»:

Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Պատմության վկաները
• Վերացող ծաղիկներ
• Ձեռք մեկնելու գաղափարը առաքելության վերածվեց
• «Մի նայեք, որ փոքր է մեր երկիրը, եթե արդուկով այս սարերը հարթեցնեք, Չինաստանից մեծ կլինի»
• «Բանկ օտոման» գործողությունը ժամանակին ցնցել էր ամբողջ Եվրոպան
• «Դրսից մեզ վրա կա­րող են ազ­դել միայն ներ­սի գոր­ծիք­նե­րով»
• «Ե­րե­սուն տա­րի ձգ­վեց մեր ան­կա­խու­թ­յան պատ­մու­թ­յու­նը, մենք շա­հե­ցի՞նք»
• Մշա­կույ­թը հեռ­վից հե­ռու պահ­պա­նե­լու հույ­սով
• Անի­մա­ցիան, աշ­խարհն ու մենք
• «Մեր տա­րածք­նե­րը փոք­րա­ցան, ո­րով­հետև այդ­պես էլ չհաս­կա­ցանք, որ պետք է խմենք մեր բա­ժա­կով»
• Արվեստի ուժը
• Նոր մա­տե­նա­շա­րը ներ­կայաց­նում է արևմտա­հայ և ս­փ­յուռք­յան գրող­նե­րի
• Բե­մը կեն­դա­նու­թ­յուն է ստա­նում ա­ռայժմ միայն մա­նուկ­նե­րի հա­մար
• «Գիրք սիրողների համար սա իսկական մկնդեղ է` հյութեղ ու անտանելի»
• Հա­մաշ­խար­հա­յին դա­սա­կան­նե­րի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րը՝ դու­դու­կով
• «Բնակ­չու­թ­յու­նը պատ­րաստ չէ, բայց տար­վում են աշ­խա­տանք­ներ»
• Ամա­նո­րի գի­շե­րը դի­մա­վո­րե­լու են ե­կե­ղե­ցում
• «Ջա­զի մեջ զգաց­վում է ապ­րածդ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նը»
• «Ե­թե չլի­ներ Փե­լե­շ­յա­նը, կար­ծում եմ, դեռևս գտած չէի լի­նի կի­նո­յում իմ ու­ղին»
• «Հու­շար­ձան­ներն այդ տա­րածք­նե­րի պատ­կա­նե­լու­թ­յան անձ­նագ­րերն են»

Մեկնաբանություններ