Մենք ակնհայտ պրոբլեմներ ունենք իրականությունը տեսնելու, այն ադեքվատորեն ընկալելու և օբյեկտիվորեն գնահատելու հետ։

Հասարակական երևույթների գնահատման ժամանակ կա երկու տեսակի հոգու խորքից դուրս եկող մոտեցում՝ 1․ Սեփական ամեն ինչի մեջ տեսնել միայն վատը. 2․ Գովգովիկ ձևով, սեփական ամեն ինչի մեջ տեսնել միայն լավն ու գովելին՝ «ագռավը իր ճուտին սև չի ասի» սկզբունքով։

«Դիվերսիֆիկացիան» սոսկ անիրազեկ մարդկանց մոտ իբր գործից հասկացողի տպավորություն թողնելու տերմին չէ, մեր երկրի պարագայում, ցավոք, այն խիստ հրատապ խնդիր է։ Մատչելի լեզվով դիվերսիֆիկացիան նշանակում է պահեստային, այլընտրանքային հուսալի տարբերակների առկայություն։

Քարոզչամեքենան իբր այնքան մեծ հաջողություններ է գրանցել, որ որոշել են, թե իբր արդեն հասունացել է Հայոց եղեռնը «փաստարկված» ժխտելու պահը, ըստ այդմ էլ, կարելի է վստահաբար պնդել, որ Թուրքիան թշնամի չէ, թշնամի է Ռուսաստանը

Ինչու՞ է Նիկոլն անպայման ուզում հասնել սահմանների ճանաչմանը, թեկուզ՝ կորուստներով, և ինչքանո՞վ է հավանական, որ Ռուսաստանն ինչ-որ հարցերում դրան դեմ է գնում, ու դրա համար էլ բանակցությունները տարվում են Արևմտյան որևէ տեղում։

Այն, ինչ կատարվում է այսօր, կանխատեսելի էր դեռ շատ վաղուց։ Խնդիրը պարզապես այն է, որ Նիկոլի սպասումները, թե Ռուսաստանն ինքնակամ կլքի տարածաշրջանը, չեն իրականանում...

Ինչպես հասարակությունն է բազմաշերտ ու խայտաբղետ դարձել (ուղղահայաց և հորիզոնական բաժանումներ պատկերացրեք), այնպես էլ երկրի վերականգնման պայքարը պետք է լինի բազմաշերտ ու բազմահարթակ։

Գիշերը ուկրաինացիներին էի լսում: Այն ուկրաինացիներին, ովքեր գործող իշխանություններին ընդդիմադիր են, բայց ռուսամետ չեն ու առավելապես պատկերացնում են իրենց մոտ ինչ վիճակ է իրականում, կարողանում են ճիշտ գնահատել Արևմուտք-ՌԴ առճակատումը, հասկանում են, որ իրենք, իրավիճակի ու զինտեխնիկայի անհրաժեշտ ծավալների չփոխանցման պարագայում, «расход» են լինելու, հասկանում են՝ Արևմուտքի գումարը, որ մտնում է իրենց երկիր, յուրացվում է և այլն, և այլն:

Վստահ եղեք, որ կգա մի օր, երբ քաղաքական պաշտոն զբաղեցնող պաշոնատար անձը ոչ թե կսահմանափակվի հրաժարական տալով կամ մեկ նախադասությամբ հայտարարություն անելով ու չքվելով, այլ խորը և համապարփակ հաշվետվություն տալով...

Ասում են՝ մենք դիմադրելու պոտենցիալ չունենք։ Մի կողմից, ճիշտ են ասում՝ կառավարման ներկա որակներով այդ պոտենցիալը չկա և 30 տարի հետո էլ չի լինելու։ Եկեք ֆինանսական, տեխնոլոգիական և մարդկային ռեսուրսների մասով տեսնենք՝ մենք արդյոք այդ դիմադրելու ռեսուրսը ունե՞նք, թե ոչ։