Ուզում եմ էս մղձավանջից գեթ մի պահ անջատվել, չի ստացվում: Ամենասոսկալին այն է, որ ինձ իմ դեմ հանեցին: Ուրիշի ցավով տապակվել սիրող հայերս խիստ զարմացած ենք, թե օտարներն ինչպես կարողացան մտնել մատի ու մատանու արանքը և ծագումնաբանորեն գրեթե նույնական երկու ժողովրդի՝ ռուսին ու ուկրաինացուն, հանել իրար դեմ: Բայց շատ սովորական ենք համարում այն, որ նույն ազգի երկու թևերին՝ հայաստանցուն և արցախցուն, ընդամենը հինգ տարում դարձրին գրեթե իրարամերժ հանրույթներ: Եվ այն ցասումը, որ դարավոր թշնամու նենգ պահվածքի հանդեպ պիտի ցուցաբերեր ազգս, հասցեագրվեց իր հայրենակից արցախցուն; Դժվար ճակատագրի հարվածներից ելք փնտրող մեր հայրենակիցը դարձավ համայն հայ ազգի բոլոր ձախորդությունների մեղավորն ու լիցքաթափման թիրախը...
Դրանք կերան մեզ, հերիք է՝ այս է պատմական իրողությունները, հարազատությունը ոտնատակ տված հայաստանցիների մի մեծ հատվածի բնորոշումը իր եղբայրակից արցախցուն, ով այսօր օրհասի դիմաց մնացել է խաբված ու միայնակ:
Ու չկա այն Մեծը, այն համընդհանուր վստահելին, որ ասի՝ կանգ առեք, խենթեր, այս ի՞նչ եք անում, եղբայրներ ենք, թիկունք-թիկունքի տանք, մեր վրեժը թշնամուց առնենք... Ուզում եմ այս մղձավանջից գեթ մեկ պահ անջատվել, բայց ինչպե՞ս:
Հայկ Մարտիրոսյան