Հոգեվարքի ախտանիշներից մեկը պատրանքներին հայտարարված պատերազմն է։ Որքան էլ այս իշխանությունը հայտարարում է, թե վայելում ենք ժողովրդական աջակցություն, լեգիտիմություն, ֆլան-ֆստան, իրականությունը միանգամայն հակառակն է...

Երբ մոտ ապագայում կսկսվի խելացնոր բացահայտումների շքերթը, երբ կսկսեն հրապարակվել ամեն տեսակի փաստաթղթեր, ձայնագրություն-տեսագրություններ ու այլ բնույթի ապացույցներ, որ տարիներ շարունակ եղել ենք թուրք-թաթարական կործանարար ծրագրի ճիրաններում՝ կսկսվի ձևավորվել գիտության մի նոր ճյուղ, որի ուսումնասիրության առարկան կլինի ժողովրդի չարորակ մեծամասնության վարքը, որը կուրորեն փարվեց այդ ծրագրին, դարձավ ազգային ինքնակործանման ու հայրենազրկումի մարտնչող ապրանք։

Սողացող պատերազմ. սա է այն հասարակ, պարզունակ ձևակերպումը, որով ուղղորդվում են մեր թշնամիները։

Հայ-ադրբեջանական սահմանի «սահմանազատումը» հասել է Արծվաշեն: Դա նշանակում է, որ Փաշինյան Նիկոլի սահմանազատման և Ալմա-Աթայի մասին հեքիաթները շուտով լսելու են բացառապես «Բարի գիշեր երեխաներ» հաղորդման ունկնդիրները:

Հայաստանն ու Ադրբեջանը կառավարվում են մի կենտրոնից, որի նպատակը Հայկականությունը սպանելն է: Երեկ հայտնի դարձավ, որ Ադրբեջանն ուզում է Հայաստանին ցեղասպան ճանաչել, այն բանից հետո, երբ Հայաստանը սկսեց հրաժարվել Հայոց ցեղասպանությունից...

Տավուշի չորս գյուղերը ստանալուց անմիջապես հետո իլխամ հուշարձանիչը հայտարարել է, որ Հայաստանի Հանրապետությունը պետք ճանաչի Խոջալուի այսպես կոչված «գենոցիդը» և ներողություն խնդրի։

Ասել եմ ու կասեմ՝ Բաքվի բռնապետը երբեք չի գնալու խաղաղության պայմանագրի ստորագրման, դա իրեն հարկավոր չի։ Բաքվի բռնապետն անընդհատ ներկայացնելու է ամենաանհավանական պահանջները, ամենաանիրական պահանջները։

-Մենք Երևանը կգրավենք, բայց ոչ տանկերով։ ՈՒ գրավում են։

«Անկախական» այս երեք տասնամյակում իմ հնարավորություններով պայքարում եմ։ Բազմաթիվ հոդվածներ եմ տպագրել, գրառումներ արել։ Սկսած ԼՏՊ-ից, վերջացրած այս գերճիվաղով, պայքարել եմ բոլոր չորս հրեշների ու նրանց մետաստազների դեմ։ Արդյունքը զրո է։

Բագրատ Սրբազանի գլխավորած Տավուշյան շարժումը, որն արդեն բնորոշվում է որպես իշխանափոխության օրակարգով սրբազան պայքար, դեռ շարունակում է դրսևորվել քաղաքական ասպարեզում՝ չնայած հանրային գիտակցության մեջ առկա հոռետեսության զգալի մակարդակին։