Ադրբեջանը հենց Ալիևի մակարդակով է հայտարարել, որ ոչ մի միլիմետր հող չի հանձնի Հայաստանին ու 2020-ից ի վեր ոչ միայն կատարել է իր խոստումը, այլև էլ ավելի շատ տարածքներ է Նիկոլի օրոք գրավել Հայաստանից:

Ադրբեջան պետությունը ստեղծվել է արհեստական ձևով՝ տարբեր ուժերի բախման կենտրոնում, ու մի 100 տարվա պատմություն ունի։ Բայց արի ու տես, որ էդ 100 տարուց 50-ը ղեկավարում են Ալիևներ Հեյդարն ու Իլհամը, որոնք էդ երկրի նվիրյալներ են։ Հլը մնացածին էլ թողնենք մի կողմ...

2018 թվականի « комсомол, спортсмен, наконец-просто красавец» թավշիստ Ն Փ-ից մնացել են միայն Ս Ս-ի նվիրած և իր հագով այդպես էլ 6-8 размер մեծ մնացած «կաստում-շալվարն» ու...ախուրյանցի Անոն:

Գնում եմ Եռաբլուր... Նստում եմ տաքսի մեքենայի կաշվե սրահում ու ձեռքիս վարդերը դնում կողքիս....

Երեկ Եռաբլուրում շատ տարօրինակ բացահայտման ներկա եղա:

Շնորհակալ եմ միջազգային հարաբերությունների դոկտոր, պրոֆեսոր Armen Baibourtian -ին հրավերի համար։ Նրա զեկույցի նյութն Արցախն էր։ Այն գրավիչ էր, ուսուցողական, խորքային։ Առաջնորդարանի «Արմեն -Համբար» դահլիճում ներկա էին հոգևոր, քաղաքական այրեր, տիկնայք, ավանդական հասարակական միությունների ղեկավարներ, մտավորականներ, արվեստագետներ։ Դոկտոր Արմեն Բայբուրդյանը իր ելույթը սկսեց հիշատակելով François de Callières -ին, նրա աշխատությունները համարելով դիվանագիտության «Աստվածաշունչ» կամ դիվանագիտական պրակտիկա։ Ի հակադրություն Niccolò Machiavelli, առաջինը պնդում է, որ բանակցություններում խաբեությամբ, ստով նպատակին հասած հաջողությունը խախուտ է, կարճաաաժամկետ է, ուղղամիտ, շիտակ ձևով նպատակին հասած հաջողությունը ավելի դժվար է, բայց ավելի կայուն:

Անդրեասյան Ժաննան գաղափար ունի և, ըստ այդմ, առաջարկում է «Հայոց պատմություն» առարկան անվանափոխել «Հայաստանի պատմություն» անվամբ:

«Պետք է արձանագրեմ, որ պետությունը բոլորովին ուրիշ մտածողություն է, պետությունը բոլորովին ուրիշ մշակույթ է, պետությունը բոլորովին ուրիշ հայեցակետ է ու պետք է մենք ուժ ունենանք խոստովանելու ու առերեսվելու, որ այդ մտածողությունը միշտ չէ ու ամենուր չէ, որ հասանելի է մեզ: Մենք, իմ գնահատմամբ, մի պրոսեցի մեջ ենք, որ հիմա փորձում ենք բարձրանալ դեպի պետական ընկալման աշտարակ, որտեղից աշխարհն ու կյանքը երևում է բոլորովին այլ կերպ, սա չափազանց կարևոր պրոցես է»,- ասաց նա՝ նշելով, թե «Հայաստանի պատմություն»-ը պետության գոյության զարգացման պատմությունն է՝ պետության չգոյության դրվագներով, իսկ «Հայոց պատմություն»-ը պետության չգոյության պատմությունն է՝ պետության գոյության դրվագներով»։

Էս իշխանության հիմնական թիկունքը սորոսականներն են։ Հասարակ նիկոլական բնակչությունը իրենից ուժ չի ներկայացնում։ Ժողովրդի բացարձակ մեծամասնությունն էլ ատում է դրանց անունը՝ նույնիսկ առանց ճանաչելու։