Մի օր Փափազյանն ասաց. - Ես չեմ ուզում մեռնել, երևի ոչ ոք էլ չի ուզում մեռնել: Բոլոր ասողները, թե իրենց համար մեկ է՝ վաղը կմեռնեն, թե մի քանի տարի հետո, անկեղծ չեն: Ոչ ոք չի ուզում այս աշխարհից հոժարակամ գնալ:

Ադրբեջանցիները սոցհարցում են արել իրենց մեջ։ Ըստ այդ հարցման տվյալների՝ նրանք համարում են, որ 44-օրյա պատերազմի ժամանակ Ադրբեջանի հիմնական դաշնակիցներն են եղել՝ այո՛, Էրդողանը՝ 92,6%

Պարզվում է, ԵԱՏՄ երկրների մայրաքաղաքների մեջ ամենաթանկը Երևանն է:

-Իսկ հիմա չերթա՞նք կաբարե մը։ -Չէ, հիմա երթանք օթելս, ես ուզում եմ ձեզ Հայաստանի կոնյակով հյուրասիրել. խմենք Համաստեղի ոսկորների հանգստության կենացը: Ես իմ արխիվում մի նամակ ունեմ, որ Համաստեղն է գրել ինձ 1965 թվականի դեկտեմբերին, երբ «Հայրենիքի ձայնի» խմբագիրն էի: Նամակը երկար է,ուստի միայն հատվածներ կբերեմ նրանից:

Մի լոռեցի դաշտով գնալիս ա լինում, տեսնում ա իրա համար հանգիստ նստած մի եզ, մտածում ա. «Տենաս էս եզի գլխին որ գլխով տամ, ի՞նչ կլնի»:

Հարց (պատասխան) Երևանի գործող քաղաքապետ Ավինյան Տիգրանին. 1. Ինչու՞ չի ծառայել ՀՀ զինված ուժերում:

Մի փոքրիկ հիշեցում բոլոր նրանց, ովքեր հավատում են, որ ընտրություններով հնարավոր է վիժվածքին հաղթել։

Երբեմն, իսկ հիմա ավելի հաճախ, այնպես է ստացվում, որ աշխարհի լավագույն մարդիկ հանկարծ հայտնվում են գժանոցի պատերի ներսում:

Մայիսի 6-ին ԱԺ-ում Ն. Փաշինյանն ասել է. «... Կներեք, գուցե լավ չհնչի, բայց ես կարծում եմ, որ ՀՀ արտաքին քաղաքականությունը ոչ թե փոխվում է, այլ ՀՀ արտաքին քաղաքականությունը ստեղծվում է: Դրանք բոլորովին տարբեր բաներ են: ՈՒրիշ բան է մի երկիր, որը բոլոր հարաբերություններում ինքը իրեն դիրքավորել է որպես «Ճ կլասի երկիր», և ուրիշ բան է, որ կա երկիր, որ ասում է, որ ես ՀՀ ժողովրդի ներկայացուցիչն եմ և իմ դիրքորոշումների հետ պետք է հաշվի նստել...»։

Այսօր արագ նշում անելու համար թուղթ էր պետք: Հին նոթատետրերից մեկը ձեռքս ընկավ: Նշումն անելուց հետո, սկսեցի թերթել: ՈՒ նման պրոզայիկ-առօրեական նախաբանով... աչքիս ընկան շատ տարիներ առաջ գրած բաներ: Կարդում եմ ու ասում՝ ա՛յ քեզ բա՜ն...