Դանիելի այգում հոգնաբեկ նստած,
Ձեռներս մոմե աղոթք եմ դարձնում
Դեպ երկինք ուղղված,
ՈՒ այդ աղոթքով, Տեր իմ, ես կրկին`
Լուռ դուրս եմ գալիս հրե շրջանից,
Անվերջ մռնչող առյուծի գուբից,
ՈՒ ներձուլվում եմ Դանիելի այգում
Պահված շնորհին`
Մոմե ձեռներս մեկընդմիշտ կորցրած,
Հալոցքի ցավը սրտում անթեղած: