Արդարև ճիշտ է վերնագիրը՝ «Կարեն Մաթևոսյան, Մատենադարանի պահապանը»: Հաջողության մաղթանքով...

Լեհաստանը, իր պատմության ընթացքում հինգ անգամ բաժանվել է:

Գրել էի, որ ԵՊՆ-ն իր դասախոսների համար հնարավորություն է ընձեռել վերապատրաստվել Ստամբուլի՝ սուլթան Մեհմեդ 2-րդի կողմից հիմնված համալսարանում:

Համալսարանը նոր էի ավարտել։ Ընդամենը մի քանի ամիս էր, որ աշխատում էի «Լոռի» թերթի խմբագրությունում։ Հերթական թռուցկաժողովում Ամանորի համարն էինք պլանավորում։ Խմբագրի հանձնարարությամբ իմ խնդիրը Ալավերդու գեղարվեստի դպրոցի տնօրեն ԱԼԲԵՐՏ (ԱԼԻԿ) ՊԱՊՈՅԱՆԻՆ հանդիպելն էր, զրուցելը, թերթի տոնական համարի «լոգոն» պատվիրելը։

Թինաթին Քաջրիշվիլիի «Քաղաքացի Սուրբը» ֆիլմը I Citizen Saint dir.Tinatin Kajrishvili | Կարլովի Վարիի կինոփառատոնում արժանացել է Էկումենիկ ժյուրիի մրցանակին և գրավել է FIPRESCI-ի քննադատների վարկանիշային աղյուսակի առաջին հորիզոնականը։

Մ.թ.ա. 216 թվականի օգոստոսի 2-ին Իտալիայի Կաննե քաղաքի մոտակայքում Կարթագենի 50-հազարանոց բանակը ջախջախեց Հռոմեական հանրապետության 87-հազարանոց բանակը։ Հռոմն այդ պահին փաստացի զրկվեց բանակից, ճակատամարտում կոտորվել էին, տարբեր գնահատականներով, 50-ից (Պլուտարքոս) 70 հազար (Պոլիբիոս) հռոմեացիներ։ Խայտառակ պարտության հիմնական պատճառներից էին հռոմեական բանակի զույգ հրամանատարներից մեկի` Գայուս Տերենցիոս Վարրոյի անհաշվենկատ քայլերն ու չհիմնավորված վստահությունը։ Վարրոն սովորական դիլետանտ էր, Հռոմի ցածր խավերի ծնունդ, քաղաքական ասպարեզ էր ներխուժել որպես դեմագոգ, Հռոմում ժողովրդավարական շարժման հիմնական առաջնորդներից էր, ով պատահաբար կոնսուլ էր դարձել պատերազմի նախաշեմին։ Վարրոն մարտի դաշտից փախած քչերի մեջ էր։

Նա ինքնասպան եղավ: Հուլիսի 9-ի առավոտյան Էլվինա Մակարյանի բնակարանում և այդ շենքում առավոտը սովորականի պես էր։ Հարևանների պատմելով՝ երգչուհին, ինչպես միշտ, արթնացել էր առավոտյան ժամը 6-ին։ Միշտ շատ վաղ էր արթնանում, լոգանք էր ընդունում և սկսում էր իր օրը։ Այդ օրը նա պետք է գնար ձայնագրման ստուդիա՝ առավոտյան ժամը 11:00-ին, իսկ հետո քրոջ հետ միասին՝ բժշկին այցելության։

Դհերցի Դավոն (Դաւիթ) Վանի դաշնակցական կազմակերպութեան գործունեայ անդամներէն էր։

Օրերի աղմուկի մեջ մենք հաճախ մոռանում ենք նրանց, ովքեր մեր կողքին անաղմուկ կրում են իրենց խաչը; Բայց և նրանք, անկախ մեր մոռացումից, թողնում են իրենց ոգեղեն հետագիծը, որպես նշխար՝ իրենցից հետո ապրողներիս համար։