Այսօր բարեկամ ընտանիքներից մեկը ևս գաղթեց արտասահման: Իմ բոլոր փաստարկումներն առ այն, որ ամենավատ իրավիճակներում անգամ հայրենիքում ապրելն ավելի արդար ու հեռանկարային է, այլևս չունեն նախկին ներգործությունը, և, ընդհանրապես, շատ դժվար է հիմա խորհուրդ տալ ճակատագրի աղետալի ոլորաններով անցած մարդկանց: ԽոսքՆ արցախցիների մասին է:

Թուրք-ադրբեջանական դուետի կողմից «բռնաբարված, ապա և հղիացած» ՆՓ & ՔՊ контора-ն, արդեն հինգ տարի քափուքրտինք կտրած հայ հանրությանը նախապատրաստում է«խաղաղության դարաշրջան» անվամբ այդ «ամոթի պտղի ծննդաբերմանը»: Контора-ում քաջ գիտակցում են, որ իրենց իշխանավարման շարունակության միակ ապավենը մնացել է այդ «ծննդաբերությունը»: Իշխանավարում, որը կերաշխավորի «բռնաբարվելու» դիմաց իրենց ստացած ահռելի փոխհատուցման անվտանգ վայելումը և բնավ իրենց հոգը չէ, որ այն կհանգեցնի Հայոց պետականության անխուսափելի կորստին:

Արևմտյան ամենից ավելի թմբկահարվող արժեքը ազատությունն է: Իսկ ազատությունը իրավունքի պաշտպանությունն է: Իսկ ու՞մ իրավունքներն են խախտվում:

Օր չի լինում, որ իմ Վերնսաժի դախլին նշանավոր մարդ չմոտենա։ Առանց քարտուղարուհի էլ կազմակերպում եմ ընդունելությունը։

Ինչ խոսք, Ալիևը «կինոյի» տղան է: Աստեղային ժամը՝ պիկին, ռեպուտացիան՝ մինչև Պեկին ու Սի Ցզինպին, «դոստ-ախպերությունը»՝ Թուրքիա, Պակիստան ու Պուտին:

Վաշինգտոնը շարունակում է Երևանին փոքր հզորության մոդուլային ատոմակայանի նախագիծ առաջարկել, թեև ԱՄՆ-ում նման կայանների կառուցումը, մեղմ ասած, հաջողությամբ չի պսակվում...

ՈՒ՞մ շունն է պետական պաշտոնյան, որ իրավունք ունենա սեփականաշնորհելու 44-օրյա պատերազմի նահատակների բացօթյա թանգարանի տարածքը, և ու՞մ շունն է սեփականատերը, որ պարտադրի կազմաքանդել այդ թանգարանը, ինչ է թե իր գրպանները տռզացնող միլիոնների արժողությամբ անճոռնի երկնաքերներ է շինելու:

Ինտերնետ կապ չկա, քաղաքային համարով՝ 100 զանգելն անիմաստ ու ինքնավիրավորական է։

Սբ Եփրեմ Ասորին նշում է` ինչպես բոլոր առաքինություններից վեր սերն է, այդպես էլ բոլոր մեղքերից առավել ծանրը եղբորն ատելն է, քանի որ իր եղբորն ատողը մարդասպան է, ինչպես առաքյալն է նշում (Ա Հովհ. 3.15): Ով իր եղբորն ատում է, նա նաև հենց Աստծուն է ատում:

Եվ եղավ այն, ինչից սարսափում էի, ինչի մասին վախենում էի անգամ մտածել՝սիրեցի օտարությունը: Ինձ սկսեց գրավել օտարության մեջ եղած ազատությունը: Թքա՜ծ, որ հուլիսին ձյուն է մաղում գլխիդ, թքա՛ծ՝ էլեկտրաէներգիան թա՞նկ է, թե էժան, թող տանտիրուհին մտածի: