Ձանձրանալ չի ստացվում: Մի գործընթացը լվացվում է մյուսով, մի նախադեպը` երկրորդով: Ո՛չ, խոսքն ամենևին Օսկանյանի կարճված քաղաքական «կյանքի» (օհո, խառնել ենք)` գործի մասին չէ: Ի սկզբանե հասկանալի էր. սա Օսկանյանի խաղը չէ, ու այն հեշտորեն տանուլ է տրվելու: Ընդ որում, մենք այն կարծիքին էինք, որ խաղի մոդերատորը ոչ այնքան Քոչարյանը, որքան Սերժ Սարգսյանն է` նրբորեն պայմանավորված Գագիկ Նիկոլայիչ-«նախագահ ջանի» հետ, որպես նախագահական ընտրությունների «ոսկյա ալիբի»: Մնացածն արդեն անհետաքրքիր է:

Երևանում գործող տրանսպորտային միջոցների սակագների բարձրացումը, իսկ երեկվանից արդեն դրա կասեցումը մի շարք հրատապ հարցեր առաջացրին, և մենք պետք է փորձենք պատասխաններ գտնել, հակառակ դեպքում շատ դժվար կլինի անհրաժեշտ եզրահանգումներ անելը:

Ասիայի, Աֆրիկայի և Լատինական Ամերիկայի երկրների ազգային-ազատագրական շարժումների հետևանքով անցյալ դարի կեսերին ստեղծվեցին տասնյակ նոր պետություններ: Աշխարհի քաղաքական քարտեզը նշանակալիորեն փոխվեց: Նորանկախ որոշ երկրներ, գլխավորաբար` Աֆրիկայում, վռնդեցին նախկին գաղութարարներին և դռները լայնորեն բացեցին «սովետների» առաջ, որոնք հաճախ օգնել էին նրանց անկախության պայքարում:

Մտքովս չէր անցնի, որ Երևանը այսքան մեծ քաղաք է: Որ Երևանում մարդիկ ապրում են համարյա չինական պարսպով միմյանցից անջրպետված: Որ այսքան հմայիչ են մեռյալ սեզոնի հմայքները:

Այս պահին` ոչ: Թանկացումը սինխրոնացվեց արձակուրդի, շոգի, քաղաքից բացակայելու, առանց այն էլ լեթարգիական ու շատ խոր քնով քնած քաղաքական ուժերի «հոգեհանգստի» հետ:

Հայաստանի աշխարհաքաղաքական դերը ժամանակակից միջազգային հարաբերությունների համատեքստում քննարկելու համար Հայաստանի քաղաքագետների միությունը հուլիսի 20-ին հանդիպման էր հրավիրել Մոսկվայի միջազգային հարաբերությունների պետական ինստիտուտի ռեկտոր, ՌԴ գիտությունների ակադեմիայի իսկական անդամ, քաղաքագիտության դոկտոր Անատոլի Տորկունովին:

Շուտով օգոստոս է: Տարածաշրջանային օգոստոսը հայտնի է վրացական բլիցկրիգով, երբ Ռուսաստանին հաջողվեց Վրաստանից պոկել Օսիան ու Աբխազիան: Գուցե օրինաչափ, գուցե` ոչ, այնուհանդերձ, օրերս Արցախի նախագահ Բակո Սահակյանը խոսեց արցախյան բլիցկրիգի մասին` մեկընդմիշտ բացառելով այն:

Քաղաքական կանխատեսողների բազմահազարանոց բանակի համար, հատկապես Ռուսաստանում, ինչու չէ, նաև մեր երկրում, ԱՄՆ-ի ու Չինաստանի փոխհարաբերությունների թեման վաղուց և անփոփոխ մնում է սիրված։ Այդ թեման նրանց շարունակ առիթ է տալիս չարախնդորեն նկատելու. «Այդուամենայնիվ, չինացիները չեն սիրում այդ ամերիկացիներին» և թաքուն հույսեր են փայփայում, թե «ուր որ է այդ ինքնահավան «տիտանները» եթե չսկսեն էլ իրար գլխի հրթիռներ թափել, ապա առնվազն հավերժորեն կգժտվեն»։

ԱԳՆ-ն բարդ և բազմաճյուղ կառուցվածք է` բաղկացած բազմաթիվ օղակներից: Համակարգի կենսունակությունը մեծապես կախված է նրա հստակ և անխափան աշխատանքից: Այստեղ հատուկ տեղ ունեն դիվանագիտական սուրհանդակները: Այդ մարդիկ բանակցություններ չեն վարում, պայմանագրեր չեն ստորագրում, ընդունելություններին և ճաշկերույթներին չեն մասնակցում: Ընդհակառակն, աշխատում են մնալ ստվերում:

Մենակ խալաթն էր մեզ պակաս: Խալաթը, որ եկավ լրացնելու հայ-ռուսական իրական հարաբերությունների պատկերը: Սովորական, հնամաշ, չթե խալաթը, որ դարձավ միջպետական հարաբերությունների փաստ: Իսկ «խալաթի» պատմությունը շատ վաղուց է սկսվել, ու այդ խալաթը միշտ էլ նետված է եղել մեր ուսերին, բայց մենք չենք տեսել, մենք չենք ցանկացել տեսնել: Կամ էլ` վրայից թանկարժեք ու վայելուչ հանդերձներ ենք հագել: Իսկ խալաթը, փաստորեն, չի ծածկվել: