Զայրացած արձագանք կարող է թվալ այս հրապարակումը, գուցե նաև` ավելորդ, որովհետև նույն թեմայով էր նախորդը: Բայց համոզված եմ` ոչ ապարդյուն, որովհետև թեման իրականում ինչ-որ մեկի նամակը չէ ինչ-որ մեկին, այլ Հայաստանի ինտելեկտուալ վիճակը: ՌԴ նախագահին ուղղված Զորի Բալայանի նամակից հետո տարատեսակ տեսակետներ բարձրաձայնվեցին, ոմանք նույնիսկ շնորհակալություն հայտնեցին նրան, որ կարողացավ շարժել հայկական ընդարմացած գիտակցությունը:

Այսօր միայն ծույլը կամ արտաքին քաղաքականության նկատմամբ բացարձակապես անտարբեր մարդը չի փնովում արտգործնախարարության աշխատանքը:

Արթուր Բաղդասարյան-Գագիկ Ծառուկյան կուսլիդերների վերջին վեճը կարելի էր միջանձնային որակել ու անցնել առաջ, եթե չլինեին որոշ «նուրբ» հանգամանքներ, մանավանդ որ միանգամից «հառնում» է օրախնդիր հարցը` վեճը քաղաքակա՞ն է, թե՞ «ոնց»:

Մեր տեղեկություններով` Զորի Բալայանի նամակն ուղղված է ոչ միայն Ռուսաստանի «թագավորին», այլև Ղազախստանի ու ընդհանրապես Մաքսային միության դեֆակտո և պոտենցիալ անդամներին նույնպես:

Ի՞նչ կանեինք, եթե ինտերնետը չլիներ: Այն, ինչ մի քանի օրում իմանայիր-չիմանայիր, հիմա մի քանի րոպեում ոչ միայն իմանում, այլև ուրիշին ես հաղորդում: Հայտնությունների Պանդորայի արկղ, բացելը` բացում ես, բայց հետո ինչ կլինի, ոչ ոք չի կարող ասել: Օրինակ, ո՞վ կասի, թե գրողների գրող Զորի Բալայանի նամակին ի՞նչ կպատասխանի նախագահների նախագահ Վլադիմիր Պուտինը: Բոլորն ասում են` ի՞նչ է գրել, ինչո՞ւ է գրել, ե՞րբ է գրել, ո՞վ է թելադրել, բայց ոչ ոք չի ասում` պատասխանն ի՞նչ կլինի, ե՞րբ ու ինչո՞ւ:

Հիմա, այսպես կոչված, «Ռուսաստանն իսլամացնողներն» արձանագրում են, որ «Ռուսաստանի գաղափարախոսությունը» բանաձևելու փորձերը ձախողվել են, ինչպես «Ռուսաստանը որպես եվրոպականացած արևմտյան պետություն ներկայացնելու գաղափարը», այնպես էլ «Ռուսաստանը «ինքնիշխան ժողովրդավարություն» հայտարարելու փորձերը» վատ են, քանի որ «այդ առաջարկությունների շրջանակներում Ռուսաստանը հնարավորություն չի ունենա իրեն վերադարձնելու իր վեհապետական մեծությունը»։

Անկեղծ ասած, ամեն անգամ, երբ հրապարակումներ են երևում համաշխարհային քաղաքական լաբիրինթոսում հրեաների խաղացած դերի մասին, ապշում ես, թե այդ ցեղին ինչպես է հաջողվում էական, թե որոշիչ մասնակցություն ունենալ մեծ կամ փոքր շատ իրադարձություններին: Տվյալ դեպքում խոսքը չի վերաբերում զանազան ակադեմիական հրատարակություններին, որոնցում, օրինակ, կարող է հավաստվել, որ հրեաներն են հրահրել Առաջին և Երկրորդ աշխարհամարտերը: Անգամ ընթացիկ ամենատարբեր քաղաքական անցուդարձերի վերաբերյալ մեկնաբանություններում հաճախ է առաջին պլան մղվում նույն հրեական նենգախաղերի մոտիվը: Հսկայական էր, ասենք, նրանց «ավանդը» ԽՍՀՄ-ի փլուզման գործում:

ա) 2014 թ. Աֆղանստանից արևմտյան կոալիցիան հանում է իր զորքերը: Ո՞Ւր է տանելու: Որոշ դիտարկումներով՝ չի բացառվում՝ մասամբ Ադրբեջան, մասամբ` Միջին Ասիա: Արդեն գլխի ընկա՞ք Բիրյուլևոյի ողջ «մեխանիզմը». ադրբեջանցին ձերբակալված է` ի տես համայն աշխարհի, Տաջիկստանի և ՈՒզբեկստանի էմիգրանտների համար Ռուսաստանը «փակվում» է:

Ինչպե՞ս է վարվում ԱՄՆ-ը Սիրիայի հետ։ Ի՞նչ իրավիճակ է։ Կարող եմ նույնիսկ ավելի սրել հարցը` կհարձակվի՞, արդյոք, ԱՄՆ-ը Սիրիայի վրա։ Կարծում եմ` կհարձակվի, որովհետև հայտնվել է որոշակի աշխարհաքաղաքական տրամաբանության տիրույթում, որից խույս տալ չի կարող, հնարավոր տարբերակ չունի։

Երբ «Ազատություն» ռադիոկայանի հայկական ծրագրերի տնօրեն Հրայր Թամրազյանը Զարուհի Փոստանջյանի դստերը՝ Լուսինեին, մոր հետ զրույցի ավարտին հարց ուղղեց, թե արդյոք սպասո՞ւմ էր, որ Զարուհին այդպիսի հարց կտա Սերժ Սարգսյանին, աղջնակը միանշանակ պատասխանեց, թե, անշուշտ սպասում էր Զարուհի Փոստանջյանից լսել հենց այդ կարգի հարցապնդումներ: