Երբ Պետրոսը գնում էր Երուսաղեմ, ուղեկցող պատանի աշակերտը հարցրեց` որո՞ւ երթաս, տեր (ո՞ւր ես գնում, տեր): Պետրոսը պատասխանեց. -Գնում եմ Երուսաղեմ խաչվելու:

Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը տիկնոջ ուղեկցությամբ մասնակցել է փետրվարի 6-ին Մյունխենում անցկացված անվտանգության հարցերով համաժողովին և ելույթ է ունեցել էներգետիկ անվտանգության հարցերին նվիրված կլոր սեղանի ժամանակ:

Կոստան Զարյանն է ասել: Անցյալ դարասկզբին: Բայց հիմա էլ նույնն է: Հունվարի 12-ից համարյա մեկ ամիս է անցել՝ մի քանի օր պակաս, նույնքան անսպասելի տարբեր իրադարձություններ հաջորդեցին Գյումրիի սպանություններին՝ օրվա թիվ 1 քննարկումը դառնալով:

Փորձենք հասկանալ՝ Բերձորի քաոսը որքանով էր կառավարելի, ով էր այն կառավարում, մնացյալքը որքան «փայ» ունեին այնտեղ:

Հունվարի վերջերից աշխարհը սկսել է ծանոթանալ մի ամբողջ շարք իրադարձությունների նուրբ մանրամասներին, որոնք 1,5-2 տարի է, ինչ պայթեցնում են երկրների ու ամբողջ տարածաշրջանների տեղեկատվական տարածությունները։ Այ, օրինակ, վերցնենք 2015 թ. հունվարի 22-ին Պակիստանի Լահոր քաղաքում ձերբակալված Յուսեֆ ալ Սալաֆիի` «Իսլամական պետություն» ահաբեկչական խմբավորման պարագլուխներից մեկի հայտնությունները (անկեղծ ասած` վաղուց սպասվող)։

Սկսվել է փետրվարը: Օրացուցային հիշեցումը անտեղի կլիներ, եթե խոսքը չվերաբերեր հայոց փետրվարին, ամիս, որ հայոց նոր պետականության ու նոր պատմության սկիզբը դրեց: Ամիս, որ Լեռնային Ղարաբաղի պատմության նոր էջ գրեց:

Հերթական իրադարձությունը եղավ, որ չպիտի լիներ: Հունվարի 31-ին Երևանից Լեռնային Ղարաբաղ մեկնող «Հիմնադիր խորհրդարանի» ավտոշարասյան մասնակիցներին ծեծել են, ջարդել մեքենաների ապակիները, պոկել դրոշները: Առաջին արձագանքը՝ խայտառակություն:

Հովիկ Աբրահամյանի անցած ուղին անչափ հետաքրքիր է` զուտ գեղափիլիսոփայական առումով: Ինչպես շատերին, նրան նույնպես կերտում է միջավայրը:

Հունվարի 29-ին հայկական որոշ լրատվամիջոցներ, վկայակոչելով վրացական սկզբնաղբյուրները (ամենայն հավանականությամբ, վրացական ԶԼՄ-ները սոսկ ոմանց արտաքին «պատվերն» էին կատարում), իրար ձեռքից խլելով «տեղեկություն» էին տարածում այն մասին, թե «Աբխազիայի Սուխումի շրջանի Աչադարա գյուղում ռուս զինվորականները ավազակային հարձակում են գործել հայկական ութ ընտանիքի վրա» և այլն։

Գյումրիի ողբերգությունից 12 օր անց (հոդվածը գրելու օրվա հաշվառմամբ) արդեն հնարավոր է սառը դատողությամբ փորձել հասկանալ, թե ինչ է լինելու հետո։ Տեղի ունեցածը պարտավոր են իմաստավորել Հայաստանի և Ռուսաստանի քննչական կոմիտեները. երկու երկրների հասարակությունը կարող է որքան ասես զոռ տալ երևակայությանը, վարկածներ առաջադրել։