Դոստոևսկուն հարցնում են՝ ի՞նչ կին կուզես ունենալ, իմաստու՞ն լինի, թե՞ բարի: Ասում է՝ բարի. թող հիմար լինի, միայն՝ բարի:

1956 թ. ԽՍՀՄ զինված ուժերը պետք է զորավարժություններ անցկացնեին Ադրբեջանում։ Այդ նպատակով Կիրովաբադ էին ժամանել զորավարներ Հ. Բաղրամյանը և Վ. Չույկովը։

Բութը, ճկույթը, բռունցքը և միտքը հանդիպեցին։ Բութն ասաց` ամեն ինչ լավ է: Ճկույթն ասաց` ի՞նչն է լավ, պետք է փախչել:

Հայրենական բոլորապտույտ, փոթորկավտանգ քամի է... Ավազահատիկներն ու փոշին փակում են մեր աչքերը։ Հարկ է ձեռքերը թաշկինակներ անել` մաքրվելու համար մանր-մունր երևույթներից, շեղումներից, առկա կուրությունից, որ անցնելիք ճամփան հստակ լինի։

«Անկախության պատմությունը» գրքում ես հատուկ նշել եմ, որ մեր պետությունը քանդելու գործում ակտիվ մասնակցություն են ունեցել լրագրողները։

Ես և Մեհենդակ ընկերս լսել ենք, որ Չարենցի նոր ժողովածուն՝ «Գիրք ճանապարհի» խորագրով, «Աքիլե՞ս, թե Պյերո» պոեմի պատճառով խոտանվել է և տպագիր օրինակները հիմա թափված են տպարանի բակում:

Մի թագավոր, իր ծառաների հետ շրջելիս, ճանապարհին տեսնում է մարդու, ով փոսն էր ընկել և համառորեն փորձում էր դուրս գալ փոսից։ Թագավորը հրամայում է օգնել այդ մարդուն։

Ո՞վ թույլ տվեց քեզ, մա՛րդ, Այսքա՜ն անմեղի արյուն հեղել, Ձևավորվող նոր հյուլեին` Դեռ իր սաղմի մեջ` խեղել..

Թող Աստված չանի, իսկ Աստծո աչքը, թվում է, կշտացել է մեր գլխին աղետներ բերելուց և չի անի, եթե հանկարծ աղետ պատահեր, և աշխարհի երեսից վերանար հայ բազմադարյան պոեզիան ու հրաշքով փրկվեր միայն Վահագն Դավթյանի վերջին ծաղկաքաղ մատյանը, այդ մատյանը կարդալով, մարդիկ կպատկերացնեին, թե ազգային ինչպիսի մեծ ու ազնիվ պոեզիայի արդյունք է դա, թե բանաստեղծության ինչ լեզու և լեզվի ինչ բանաստեղծություն է ունեցել հայ ժողովուրդը: Կպատկերացնեին, ինչպես մենք ենք պատկերացնում նախաքրիստոնեական ժամանակների մեր պոեզիայի վեհությունը մեզ հասած պատառիկների շնորհիվ: Կպատկերացնեին, որովհետև այդ մատյանն իր մեջ առած ունի հայ պոեզիայի բոլոր լավագույն հատկությունները՝ «Վահագնի ծնունդից» մինչև «Հոգեհանգիստ», մինչև «Ափ մը մոխիր», մինչև «Նաիրյան շարքը» (տերյանական), մինչև «Ես իմ անուշ Հայաստանի», մինչև «Արա Գեղեցիկ» ու «Ձայն հայրենական»: Այս բոլորը, երևի, այսքան նշանակալից չլիներ, չդառնար այդքան մեծ արժեք, եթե չկրեր Դավթյանի անխառն անհատականության կնիքը: Անհատականություն, որի անստորագիր կես տողի ելևէջն անգամ անմիջապես մատնում է հեղինակին: Իսկ ինչպիսի՞ բանաստեղծ է Վահագն Դավթյանը այդ մատյանով... «Հանդա՞րտ», «մեծադղո՞րդ», «ինտելեկտուա՞լ», «զգացմունքայի՞ն», «կրքայի՞ն», թե՞ «կյանքային»: Ես կասեի՝ բոլորը միասին, ամբողջական, միակտոր, միաձույլ, կատարյալ, անթերի:

Ամեն օր բազմաթիվ մարդիկ այցելում են Արծվաշեն: Այդ ուղղությունն ադրբեջանական տուրիստական գործակալություններում պահանջարկ է վայելում: