Հայրենիքը չի լինում շքեղ կամ անշուք, Հայրենիքը լինում է սիրելի

Ես նկարում եմ իմ երազանքները, նկարում եմ Հայաստանի ապագան: Ես գորշ ու անգույն իրականությանը հակադրում եմ մեկ ուրիշ աշխարհ ու մարդկանց նվիրում եմ գեղեցիկ գալիքի հույսը: Մարտիրոս Սարյանը եղեռնի ժամանակ ծաղիկներ էր նկարում, ու մեծ նկարչի գույները նույնպես վառ էին: Ես իրավունք չունեմ տրվելու ցավին, իրավունք չունեմ ընկճվելու, որովհետև արվեստագետ եմ ու պարտք ունեմ իմ ժողովրդի առաջ: Սիլվա Կապուտիկյանը ասում էր՝ քո ժողովրդի հավերժությանը չհավատալու իրավունք չունես:

Հայաստանը ապրող-շնչող պատմություն է՝ բաց երկնքի տակ, ու անցյալը ներկա է ամեն քայլափոխին: Բնության մեջ սահմանները վերանում են, ու իմ Հայրենիքը ձգվում է դեպի անցյալ ու ապագա: Մենք մեծ ազգ ու մեծ երկիր ենք, եթե կարողանանք մեր կենսագրության ժառանգորդը լինել ու զգալ ակունքից եկող ուժը: Եթե նկատել եք՝ ես չեմ ընտրում բնության ամենագեղեցիկ ու տեսարժան վայրերը, այլ նկարում եմ Հայաստանի ամեն պատառիկը՝ ծառ, թուփ, տնակ, լեռ, անտառ… Ես Հայրենիք եմ նկարում: Իսկ Հայրենիքը չի լինում շքեղ կամ անշուք, սիրուն կամ տգեղ, Հայրենիքը լինում է սիրելի ու միայն սիրելի՝ իր բոլոր դրսևորումներում, որովհետև Հայրենիքը միակն է ու անփոխարինելին:

Անցյալի փառքի դափնիների վրա ննջելը, ցավոք, հատուկ է հին ու մշակութային ազգերին: Բայց ես սա չեմ ասում որպես արդարացում, որովհետև մենք հասել ենք մի հանգրվանի, որտեղ մեզ վտանգավոր մարտահրավերներ են սպասում: Ու միայն ուժեղ, համահավաք դիմակայությունը կփրկի մեզ: Հայը ո՛չ ֆրանսիացի է, ո՛չ անգլիացի, որ ինքն իր համար ապրի: Այս արևի տակ հայրենիքի ու ինքնիշխան պետականություն ունենալու համար հայը պիտի ամուր բռնի կողքի հայի ձեռքը: Ու այդպես ազգովի դառնա մի կուռ ու անբաժանելի շղթա: Հայը, որքան էլ հարուստ, հաջողակ ու երջանիկ լինի, ամուր լինելու համար նրան հարկավոր է իր ազգի համահավաք ուժը: Այսինքն, փողոցում մուրացող հայը շքեղ առանձնատանը ապրող հայի ուժն է ու հակառակը: Ուստի, պիտի նրան բարձրացնի, ուժեղ դարձնի, պիտի նրան օգնելու հոգս վերցնի իր ուսերին ու իր արածը ոչ թե բարեգործություն համարի, այլ՝ հոգու պարտք:

Հրանտ Թադևոսյան

Գայանե Պողոսյանի (Gayane Poghosyan) ֆեյսբուքյան էջ

Մեկնաբանություններ