Բավական ժամանակ ձեռնպահ էի մնում ՄԱԿ-ի, ԵՄ-ի, տարբեր դեսպանատների առջև կատարվող բողոքի ցույցերը քննադատելուց։ Ինքս մի քանի անգամ այցելել և իմ աջակցությունն եմ հայտնել ՄԱԿ-ի գրասենյակի առջև նստացույցի մասնակիցներին։
Երկրի ներսում խնդիրները լուծելու փոխարեն, ազգովի շունչներս պահած, լսում ենք, թե ՄԱԿ-ի անվտանգության խորհրդի նիստի ժամանակ ինչ կասեն աշխարհի մեծերը մեր դարդերի մասին:
Հաճախ ընդիմադիր դաշտից հնչում են կարծիքներ, որ տարիներ առաջ եկավ մի պահ, երբ Ռուսաստանի համար Ադրբեջանը ավելի կարևոր դարձավ, և Ռուսաստանը սկսեց ավելի մոտենալ Թուրքիային ու Ադրբեջանին։
Վերջին մի քանի օրերի ընթացքում, երբ Ադրբեջանը փակել է Բերձորի ճանապարհը, ադրբեջանցի «էկոլոգները» տարբեր ձևերով փորձեցին վարկաբեկել, ծաղրել և վիրավորել ռուսաստանցի զինվորականներին։
Հրապարակի ու ողջ մայրաքաղաքի լույսերից, ոստիկանապատ տոնածառից պլշած, հիացած ու հոտային հրճվանք ապրողներին ասեմ, որ Երևանը երբեք այսքան անճաշակ, գեղցու մակարդակի, թրքաոճ զարդարանք չի ունեցել։
ԵՊՀ ուսանողների ակցիան Ռուսաստանի դեսպանատան մոտ և հատկապես դեսպանատանը հանձնած նամակի բովանդակությունը ցույց են տալիս, որ պատմություն առարկան լուրջ շտկման կարիք ունի, քանի որ պատմության չիմացությունը պետությունների և ժողովուրդների վերացման պատճառ կարող է դառնալ։
Ռուս խաղաղապահներին մեղադրելուց առաջ պետք է հասկանալ, որ նրանց մեկ չհաշվարկված քայլից կարող է պայթել նոր՝ ավելի արյունալի ու կործանարար պատերազմ, որից հաստատ անմասն չեն լինի Ռուսաստանը, Իրանն ու Թուրքիան:
Առաջիկայում Իրանի Իսլամական Հանրապետությունը դառնալու է միջուկային տերություն։ Այդ անխուսափելի զարգացումը շեշտակիորեն փոխելու է տարածաշրջանում տիրող աշխարհառազմավարական հաշվեկշիռը և ուժերի հարաբերակցությունը՝ հօգուտ Իրանի։ Հայաստանի Հանրապետությունը կարող է ստանալ կայուն և ապահով զարգացման առնվազն 10-20 տարի, քանի որ Իրանին պետք է լինելու ամրապնդել իր հյուսիսային սահմանների անվտանգությունն ու չեզոքացնել թուրանական սպառնալիքը։ Այս իրավիճակում Հայաստանն առանցքային դերակատարում և նշանակություն ունի։