Ադրբեջանը վերջին շրջանում կրկին ակտիվ թիրախավորման տակ է վերցրել ԵՄ դիտորդական առաքելությանը. ադրբեջանական մամուլն անընդհատ հարստացվում է առաքելության նկատմամբ քննադատական, իսկ որոշ դեպքերում` վիրավորական բնույթի նյութերով, իսկ ադրբեջանական սահմանային դիտարկման համակարգերով արված անորակ լուսանկարները, որոնք ֆիքսում են եվրոպացիների մոնիթորինգի գործընթացը, ծաղրական մեկնաբանություններով ադրբեջանական տարբեր տելեգրամ ալիքներում են հայտնվում:

Մի կողմ թողնելով այն փաստերը, որ Շիրակի մարզի քայլիստները թայֆաների են բաժանված և մրցակցում են միմյանց հետ, որոշ ժամանակ էլ, քայլիստ-դավաճանների գյումրվա ակտիվը փորձում է խլել իշխանությունը Գյումրիում «Բալասանյան դաշինքից»:

Չորս տարի առաջ այս օրերին պատերազմ էր ընթանում։ Տեսեք՝ այդ օրերի մասին գրեթե ամբողջ ընդդիմադիր ու չընդդիմադիր դասը ինչ է ասում...

Թուրքիայի ԱԳ նախարար Հաքան Ֆիդանն ասում է, թե Հարավային Կովկասի երկրները պետք է ինքնուրույն լուծեն սեփական խնդիրները, ոչ թե սպասեն «հեգեմոնիստի» գալուն...

Ընդդիմության երեկվա խորհրդարանական լսումները տեսա, բայց ոչ թե նիստը նայելով, այլ բոլոր խոսնակների ելույթները առանձին-առանձին իրենց էջերում պարտաճանաչ զետեղված...

1995 թվականի հուլիսի 5-ին ընտրակեղծիքներով կայացած հանրաքվեով ընդունվեց ՀՀ սահմանադրությունը։ Տասը տարի անց՝ 2005-ին, այն փոփոխության ենթարկվեց, ևս 10 տարի անց՝ 2015-ին, Սահմանադրությունը նորից փոփոխության ենթարկվեց, պերմանենտ պատերազմի մեջ գտնվող Հայաստանը դարձավ խորհրդարանական կառավարման, այսինքն՝ կոլեկտիվ անպատասխանատվության երկիր։

Գործող վարչապետը պնդում է, որ եթե մեր ազգային անվտանգության առաջին երաշխիքը բանակն է, ապա դա նշանակում է, որ մենք չունենք անվտանգության համակարգ, իսկ դրանից առաջ ասում էր, որ Կիրանցում տնկած սյուներն են մեր անվտանգության երաշխիքը, նկատի ունենալով, որ դա մի սահման է, որը ճանաչում են և՛ Հայաստանը, և՛ Ադրբեջանը:

Մերձավոր Արևելքը մի մեծ ճահիճ է, որտեղ հայտնվողները պետք է պատրաստ լինեն հսկայական ֆինանսական և մարդկային ռեսուրսներ կորցնելուն։ Թուրքիան, որ լավից-վատից ճանաչում է տարածաշրջանը, չդիմացավ գայթակղությանը և մտավ այդ խաղի մեջ ու մինչև հիմա չի կարողանում ո՛չ դուրս գալ, ո՛չ էլ որևէ առարկայական առաջխաղացում ունենալ։

Ինչպես գրել է ժամանակակից քաղաքական գիտության և միջազգային հարաբերությունների վրա մեծ ազդեցություն թողած պրոֆեսոր Սամուել Հանթինգթոնը, ազգերը քաղաքականությունն օգտագործում են ոչ միայն իրենց շահերը առաջ մղելու, այլև իրենց ինքնությունը ձևավորելու համար. «Մենք գիտենք, թե ով ենք, երբ գիտենք, թե ովքեր չենք, և հաճախ, երբ գիտենք, թե ում դեմ ենք մենք, ինչը ձևավորում է մեր մշակութային նախընտրությունները, ընդհանրություններն ու տարբերությունները։ Այն ազգերը, որոնք հստակ պատասխաններ են ձևավորել այս երեք հարցերի վերաբերյալ (ովքեր ենք մենք, ովքեր մենք չենք և ում դեմ ենք մենք), ունեն ամուր, ինքնամոտիվացնող, ինքնաբավ ազգային, քաղաքական ու քաղաքակրթական ինքնություն և ներքին մշակութա-արժեհամակարգային դիմակայունություն»։

Ատում եմ, քանզի անզոր եմ այն ուժերի հանդեպ, որոնք իմ դժբախտության պատճառն են: Մինչդեռ՝ ատելության խոսքը արգելված է: