Մեր անգլերենի ուսուցչուհին հայրենադարձ էր, Ամերիկայում էր ապրել ու հաճախ էր մեզ պատմում էդ հեռավոր ու անիրական թվացող երկրի մասին։ Մի օր մեզ պատմեց, թե ոնց են մի անգամ Նյու Յորքում ժամերով խցանման մեջ մնացել։ Դա մեզ համար հեքիաթի նման էր հնչում՝ մեծ քաղաք, մեծ շենքեր, անթիվ մարդիկ, լիքը փողոցներ, խցանումներ, աղմուկ․․․

Հոկտեմբերի 27-ին ես Փարիզում էի։ Ծանոթ ֆրանսիացի տղերքից իմացա։ Չհավատացի։ Հավատալու բան է՞ր։ Բայց երեկոյան հեռուստացույցը ստիպեց հավատալ։ Գիլյոտինի նման իջավ իմ իրականության վրա ու երկու կեսի բաժանեց՝ մինչև ու հետո։

Սեփական երկրի համար նորմալ ղեկավար ընտրել չիմացող ժողովուրդները ստիպված սկսում են ուրախանալ ու տխրել ուրիշ ժողովուրդների ընտրություններով...

Մի ոմն ճգնավոր, որ միայն հոգում էր երկնայինի համար և թոթափել էր իրենից ամեն երկրավոր բան, ապրում էր աղքատության մեջ: Մի անգամ նրան մոտեցավ մի աղքատ մարդ և սկսեց պաղատանքով ողորմություն խնդրել՝ ասելով, թե խիստ մեծ կարիքի մեջ է:

Ես մեր ժողովրդի մի մասի մոտ դեռ վաղուց մի հետաքրքիր ֆենոմեն եմ նկատել. ում ոտքերը գեշ են, ոտքերն է բացում, ում փորը ծալքերով է, փորն է բացում, ատամնաշարի խնդիր ունեն, բերանն են բացում, երկու բառ իրար կապել չգիտեն, անդադար խոսում են, անգրագետ են, մի նախադասության մեջ տասից ավել սխալ են անում, անդադար գրում են... Միշտ մտածել եմ, լավ, սրանց շրջապատում մի խելքը գլխին բարեկամ, ծանոթ, հարազատ չկա՞, որ բարեկամաբար խորհուրդ տա: Չնայած, գրեթե վստահ եմ, որ դրանք ոչ մեկի խորհուրդը չեն ընդունի:

Երկնքի դարպասի մոտ մի մարդ էր նստած՝ դեմքը շատ ծանոթ էր։ Որտե՞ղ եմ տեսել... Հիշողությունս լարեցի ու մեկ էլ հանկարծ հիշեցի։ Հա՛, էլի, ինքն ա։

Լսել եմ, թե ուսուցիչ աշխատելու համար բոլորովին էլ պարտադիր չէ մանկավարժական կրթություն ունենալը։ Հետաքրքիր է, իսկ վիրաբույժ աշխատելու համար բժշկական կրթություն ունենալը պարտադի՞ր է. իսկ ի՞նչ կլինի, եթե դատավորն էլ կոնսերվատորիա ավարտած լինի...

Միայն Մակեդոնացու սուրը կփրկի մեզ՝ երկարատև մզզալու փոխարեն, և բնավ կարևոր չէ՝ ո՛ր քաղաքական ուժից կլինի նա, կարևորը՝ ի զորու լինի:

Չգիտեմ՝ քանի հոգի ա մինչև էսօր հազար դրամանոցի փոխարեն տասը հազարանոց տվել, բայց ես մի քանի անգամ փողը վճարելու պահին հանկարծ նկատել եմ, որ խառնել եմ, իսկ թե քանի անգամ չեմ նկատել ու տասը հազարանոց եմ տվել՝ չգիտեմ։ Նոր մի ազնիվ վաճառողուհի ժպտալով վերադարձրեց տասը հազարանոցն ու ասաց, որ խառնել եմ։

Մեզ միշտ թվում է, թե փակ դռան հետևից կբացվի մեր երազանքի ճանապարհը։ Աղքատները դռները չեն կողպում, հարուստները ամուր են կողպում, դրա համար միշտ թվում է՝ փակ դռան հետևում եղածը կարևոր է։