«Օտարները Հայոց կղզի կկոչեն. հոն ամեն ինչ հայկական է և հայ անունին համար: Աղոթքի հետ՝ աշխատանք, առաքինության հետ՝ հայրենասիրություն, հավատքի հետ՝ գաղափարական սևեռակետ, և միշտ Հայաստան, ամեն ինչ Հայրենիքին համար, հայ ժողովուրդին համար...»,-ահա այսպես էր Մխիթար Սեբաստացին բնութագրում Վենետիկի Սուրբ Ղազար կղզին, որտեղ երկար դեգերումներից հետո իր իսկ գերմարդկային ջանքերի և անլուր տառապանքների գնով հիմնադրված միաբանությունը՝ հոգևոր, ուսումնակրթական, գիտական և մշակութային այս կազմակերպությունը, պիտի դառնար լուսավորության փարոս՝ իր ճառագայթները հասցնելով աշխարհի բոլոր այն վայրերը, ուր հայեր էին ապրում՝ դեպի հայկական գաղթօջախներ և Հայաստան:

Իմ ծանոթությունը ճանաչված բանաստեղծ-նկարիչ Արևշատ Ավագյանի հետ սկսվել է գրող-ընթերցող կապով, երբ 1967 թ․ անվանի գրող Վարդգես Պետրոսյանի նախաձեռնությամբ, հիմնադրվեց «Գարուն» ամսագիրը, որի էջերում տպագրված նշանավոր հայ բանաստեղծների, արձակագիրների ստեղծագործությունների շարքում հանդիպեցի նաև Արևշատ Ավագյան անվանը՝ ընթերցելով նրա «Հողածին ու հողաբույր․․․երկինքոտ» բանաստեղծությունները։ Տարիներ շարունակ «Գարուն» ամսագրի և «Ավանգարդ» թերթի էջերից չիջավ նրա անունը, բանաստեղծը նաև ամսագրի պոեզիայի և արձակի բաժնի վարիչն էր, խմբագրի տեղակալը։

Հիշու՞մ եք Արցախյան երրորդ պատերազմից մեկ տարի դեռ չանցած Հանրապետության Հրապարակի «գունագեղ շոուն»՝ նվիրված Հայաստանի անկախության 30-ամյակին: Դեռ մի

Ընդամենը մի նկար, որն իր մեջ պարունակում է մի ողջ կյանք, քաղցրություն, հուզմունք, հուշեր, մանկություն, երիտասարդ ծնողներ, առաջին գիտելիք, առաջին դպրոց և ուսուցիչ։

Գարեգին (Գեորգի) Աբրահամի Ապրեսովը խորհրդային դիվանագիտության հասակ առնելու տարիների վառ անհատականություններից է, դիվանագիտական աշխատանքը հետախուզական գործունեությանը հմտորեն շաղկապած, մեծ արդյունավետությամբ գործած անհատականություն:

Արցախում ՄԱԿ-ի մանդատով օժտված խաղաղապահներ տեղակայելու և միջազգային հանրության հետ հույսեր կապելու առնչությամբ խիստ ուշագրավ պատմական դաս հիշեցի։

ԲՈՒՀ ընդունվել ցանկացողների քանակը այս տարի ևս նվազել է։ Այս տենդենցը, ցավոք, տարիների պատմություն ունի։

Ընդունելության քննությունների արդյունքում, հայաստանյան բուհերում 350 անվճար և 8764 վճարովի տեղ թափուր է մնացել:

Խորհրդային Հայաստանը, որ հայ ժողովրդին պարտադրաբար և համատարած չկրթեր, այդպես անկիրթ էլ մնալու էինք:

․․․ Ես սիրում եմ Պերճին, որովհետև նա իսկապես տաղանդավոր գրող է, այդ բնորոշման չարժեզրկված իմաստով։ Նրա «Արշակ Երկրորդ», ինչպես նաև նորահայտ «Ծնվել է ու մահացել» պատմավեպերը, «Կլոդ Իգերլի» ստեղծագործությունը, «Կատակերգություն առանց մասնակիցների» վիպակների ժողովածուն, «Մեծ լռություն» պիեսների, «Վերջին արևագալը» վավերագրական վեպի էջերը ընթերցելիս ապրել եմ ոչ միայն հիացմունքի պահեր, այլև տողերի տակ տեսել հայրենասերի, հայրենի մեծ ու ծանր հոգսերի և նրա բեկված ճակատագրի ծանրության տակ, ասես, ճկվող, բայց հարատևմանը հավատացող, անպարտ գրողին։