Բնակարանամուտ. Գարեգին Բես (1910-1986), գրող

Վաղուց էին մտածում Չարենցին բնակարան տրամադրել, բայց չէր ստացվում. այն տարիներին Երևանում քիչ էին տուն շինում: Տեսնելով, որ բարի ցանկությամբ ոչինչ դուրս չի գալիս, գործն իր ձեռքն է առնում… Աղասի Խանջյանը:

Եվ շուտով նա կառուցվող շենք է գտնում. Սպանդարյան-Սունդուկյան (այժմյան Մաշտոցի պողոտա) փողոցների անկյունում ավարտին էր մոտենում կաշվի գործարանի քառահարկ շենքը: Բայց ավա՜ղ, տունը վաղուց էր բաժանված, և մարդիկ օրերն էին հաշվում, թե ե՞րբ պետք է զբաղեցնեն իրենց բնակարանները: Եվ հանկարծ պարզվում է, որ գործարանի դիրեկտորը, առողջական վիճակից ելնելով, հարկադրված, ոչ միայն պաշտոնը, այլև Երևանն էլ պիտի թողներ ու փոխադրվեր Դիլիջան: …1932 թվականի վերջին մի օր Չարենցը աշխատանքի եկավ, ձեռքին կաշվի գործարանի նոր դիրեկտորին հասցեագրված Աղասի Խանջյանի նամակը: Նրա խնդրանքը չմերժվեց, և նորակառույց տան երրորդ հարկի անկյունային երեք սենյականոց ազատ բնակարանը տրամադրվեց Եղիշե Չարենցին:

Առաջին օրերին Չարենցը ոչ մի կերպ չէր հավատում, թե ընդարձակ բնակարանն իրենն է, մենակ տուն չէր գնում: Ընկերանալով այդ կողմերը գնացող այս կամ այն գրողին, իր տան մոտ կանգնեցնում էր նրան, ձեռքը դեպի երրորդ հարկի պատշգամը երկարում և հարցնում.

-Լսիր, չգիտե՞ս ումն է էդ բալկոնը: Մի օր ես ընկերացա նրան, և նա ինձ ևս նույն հարցը տվեց: Ես ևս մյուսների նման ներողամիտ ժպտալով շարունակեցի ճանապարհս: Մոտ կես ժամից, մթերքով բեռնավորված վերադառնում էի Կոնդից, երբ ականջիս ծանոթ ձայն հասավ.

-Գարեգի´ն: Մոտերքում ոչ ոք չերևաց:

-Այ տղա, վերև նայիր: Զարմացած վերև նայեցի. Սպանդարյան փողոցի վրայի իր պատշգամբում կանգնած էր Չարենցը:

-Փո´ւչ արարած,-որսալով հայացքս, իր բարձունքից ձայնեց նա,-մեռա սրան-նրան հարցնելով. ո՞ւմն է էս բալկոնը, ո՞վ է ստացել էս բնակարանը: Հոգիդ դուրս կգա՞ր, որ ասեիր, թե էդ բալկոնը քոնն է, ընկեր Չարենց, թե էդ բնակարանը դու ես ստացել...

Կարլ Յալանուզյանի ֆեյսբուքյան էջից

Մեկնաբանություններ