Արդեն վեցերորդ անգամ, Վայոց Ձորի հրաշագեղ մի անկյունում՝ Ռինդ գյուղում, տիկնոջս՝ Անահիտի և իր նվիրյալ գործընկերների կողմից կազմակերպվում է լեռնային վազքի միջազգային միջոցառում, նվիրված Հայոց եռատոնին: Ամեն անգամ, ես ինքս մասնակցել եմ այս միջոցառմանը որպես վազորդ, թեև վերջերս արդեն այդքան հեշտ չի՝ ոչ մարզավիճակի, ոչ էլ տրամադրության առումով:

Սիրիայի Դեր Զոր անապատում մոտեցա բեդվին երաժիշտների խմբի վրանին: Նրանք ուրախ, խրախճական եղանակ էին նվագում անցնող ու դարձող տուրիստների համար։

Արդեն երրորդ տարին է՝ մայիսի 9-ին մենք չգիտենք մեր անելիքը, ասելիքը։ ՈՒ՞մ ենք շնորհավորում, ինչի՞ համար։ Հաղթանակի կոնցեպտը վերածվել է աբստրակցիայի։

Ասում են` Փաշինյան Նիկոլի վարկանիշը շատ ցածր է՝ ընդամենը 14 %: Այնպես չէ, որ դրա ֆոնին ինչ-որ անձանց վարկանիշը բարձրացել է, սակայն պետության ղեկավարի վարկանիշի այդօրինակ անկումը կարող էր ինչ-որ կերպ օգտագործել օրվա ընդդիմությունը: Իսկ ինչո՞վ է զբաղված օրվա ընդդիմությունը:

Ո՞վ կպատկերացներ, որ օրերից մի օր հայ ժողովրդի ճակատագիրը կտնօրիներ մեկը, ով այլևս չէր վախենա իրեն դավաճան անվանելուց:

«Նեմեսիս» գործողությունն իրագործողները եթե ողջ լինեին, ժամանակակից Հայաստանում նրանց կկալանավորեին ու կդատեին։ Ողջ իրավապահ ու դատական համակարգում շատ քիչ մարդիկ կգտնվեին, որ չէին կատարի այդ հրամանը։ Հայաստանի խնդիրների արմատը հենց այդտեղ է` չկա որևէ գաղափարախոսություն, կարմիր գիծ, որոնցից այն կողմ գոնե անհատը գերիշխի համակարգային ստորադասության նկատմամբ։ Միակ գաղափարը եղել ու մնում է անմիջական ղեկավարի դեմքի միմիկան։

Երբ անդրադառնում եմ թուրքական տրիբունալների կողմից Հայոց Եղեռնի պարագլուխներին մահապատժի դատապարտելու փաստերին, որոշ հայրենակիցներ, հատկապես՝ սփյուռքից, բանավեճ են սկսում, որի առանցքը հետևյալն է՝ թե այդ ինչպե՞ս կարող էր թուրքը թուրքին դատել, դա ի՞նչ պատմագիտություն է և այլն։ Այս թնջուկը համարժեք ըմբռնելու, այն սպառիչ պատկերացնելու համար և տարաբնույթ հարցերով բուն թեմայից շեղվելը կանխելու նկատառումով առնվազն հարկ է ելակետ ընդունել հետևյալ գործոնները՝

2018-ը հայ ազգին խաբելու ու մոլորեցնելու տարեթիվն է։ Այն պետք է մտնի հայոց պատմության դասագրքերում ու խորը վերլուծության ենթարկվի, որպեսզի հաջորդ սերունդները այդ սխալը չկրկնեն։

1.Պետական դավաճանը և իր բանդան հայտնվել են ցուգցվանգային իրավիճակում: Հասկանում են, որ Արցախը, Զանգեզուրի միջանցքը, Ալիևի պահանջած Հայաստանի տարածքները հանկարծ հանձնեն համաժողովրդական պայթյուն տեղի կունենա ու նույնիսկ հաստիքավոր ընդդիմությունը չի կարողանա փրկել իր կաշին։

Ի՛նչ ունենք ասօր և ի՛նչ կարող ենք ունենալ վաղը: «Դեմոկրատիա» կոչվածը արժեք չէ, ինչը հասկանալու համար պետք է մակարդակ ունենալ կամ ազնիվ լինե: Դեմոկրատիան լուրջ «գաղափարական» զենք է, ընդ որում, դրա լրջությունը պայմանավորված է մարդկանց տգիտությամբ ու ծախվածությամբ։