Նիկոլի վերջին օրերի հուսահատ ճիգերը, Արևմուտքին պիտանի երևալու նպատակով, ծիծաղելի են: Արևմուտքը 16 տարեկան աղջիկ չի, որ երկնքից աստղեր իջեցնելու խոստումներով կամ «հորս արև, քեզ սիրում եմ» երդումներով համոզես:

Ինձ թվում է, որ մեր գոյության հետ կապված որոշ թյուրիմացություններից ինչքան շուտ ազատվենք, այնքան՝ լավ։ Տվյալ դեպքում հարցը սուվերենիտետի բուն իմաստի և նշանակության մասին է։

Հայոց թշնամիները մեզ ահաբեկում են հնարավոր բոլոր միջոցներով, խաթարում մեր հոգու անդորրը, պղտորում մեր մտքերը, աղավաղում իրականությունը, որպեսզի մենք նրանց հրեշավոր քայլերին դիմադարձ չկանգնենք, այլ ինքնակամ ու ծնկաչոք, լռելյայն ընդունենք մեզ պարտադրված աղետն ու համակերպվենք պարտության մտքի հետ։

Քեզ «սպիսատ» է անում «հպարտ» ժողովուրդը, որը կշտացել է արդարության ու խաղաղության սին քարոզներիցդ: Որին փորձում ես սիրաշահել մի քանի մետր ասֆալտով, որպեսզի մոռացության տա իր խորտակված երազանքները՝ կապված քո «ժողվարչապետության» ստանձնման հետ:

1953 թվական: Մարմնամարզության ԽՍՀՄ առաջնության ժամանակ մարզիկներից մեկին դատավորները զրկում են միավորներից այն բանի համար, որ նա չէր կարողացել անհրաժեշտ ժամանակի չափով մնալ «խաչ» էլեմենտի դիրքում: Այնուհետև ելույթի հերթը Ազարյանինն էր: Եվ օղակների վրա ձգված հայ մարզիկը 90 աստիճանով թեքվում է դեպի դատավորներն ու հարցնում. «Բավարար չափո՞վ եմ մնացել»: Նրան ասում են՝ այո, արդեն կարող ես իջնել: Ազարյանն այս անգամ 90 աստիճան թեքվում է մյուս կողմ ու կրկնում է իր հարցը:

Դիվանագիտության մեջ հնարավոր օգուտից ոչ պակաս կարևոր է հնարավոր վնասի հասկացությունը։ Օրինակ, Իսրայելը Ուկրաինայի հետ չի համագործակցում ոչ թե նրա համար, որ Ռուսաստանից տնտեսական կամ այլ օգուտ ունի, այլ չի համագործակցում նրա համար, որովհետև Ռուսաստանից հնարավոր մեծ վնաս կարող է ստանալ։

Հետևելով հայրենական լրատվամիջոցներում և սոցցանցերում տեղ գտնող ամենօրյա հրապարակումներին՝ մեկ-մեկ տպավորություն եմ ստանում, որ մեր դեմ տեղեկատվական պատերազմ են վարում ոչ միայն թշնամի երկրի քարոզիչները, այլև, որ անչափ վտանգավոր է, այդ ճակատում ակտիվություն դրսևորող բավական մեծ թվով յուրայիններ: Որ վերջիններիս ճնշող մեծամասնությունը չի գիտակցում իր կատարածի ահավորությունը սեփական երկրի հանդեպ, դրանում գրեթե չեմ կասկածում, բայց որ դրանց շարքերում կան այնպիսիները, որոնք, ինչ-ինչ հանգամանքներից ելնելով, գիտակցաբար են իրականացնում այդ «առաքելությունը», համոզված եմ:

Բացեմ խաղաքարտերը. ՌԴ նախագահը և Էրդողանը չկարողացան ձեռք բերել պայմանավորվածություն ցորենի գործարքի վերաբերյալ, որն այդքան անհրաժեշտ էր Արևմուտքին, և որի միջնորդն է Էրդողանը:

Բավական մեծ է հավանականությունը, որ առաջիկա օրերին Ադրբեջանը և Թուրքիան լայնածավալ պատերազմ կսկսեն Հայաստանի Հանրապետության դեմ։

Ճիշտ են ասում, որ հայրենասիրությունը սրիկաների վերջին հանգրվանն է։ Ողջ կյանքում միջակություն եղածները, երբ դավաճաններից պաշտոն ու մանդատ են վերցնում, անունը դնում են՝ երկրի համար ենք անում, հայրենասեր ենք։