Հայաստանում երբեք չի ձևավորվի քացաքացիական հասարակություն, քանի առկա է աղանդների, ես կասեի «շեֆերի» ու գործ տվող վկաների հասարակությունը: Նույնիսկ կուսակցություններն են աղանդների վերածվել, չկա որևէ գաղափարական հենք, որի վրա հիմնվի ազգայինը, հայրենանպաստը: Անձի պաշտամունքը և քծնանքը դարձել են մտածողություն և ապրելակերպ շատերի համար, անգրագիտությունը՝ քաղաքական և քացաքացիական մտածելակերպ:
Ոմանք հիանում են իրենց սնանկ ու բոբիկ մտքի «արտաթորանքով» ու նույնիսկ, առանց դյուզն ինչ ամոթ զգալու, այդ ապուշություններով «կիսվում» են սոցցանցերի իրենց պատերին՝ հիանալով իրենց տխմարություններով հիացողների անմտությամբ: Սին մարդկանց սնապարծ հասարակություն, չնչին բացառություններով, իհարկե:
Այդ բացառություններն էլ, ցավոք, տարրալուծվում են համատարած գորշության մեջ՝ կորցնելով իրենց վառվռուն գույները: