Այսօր մոտիկից տեսա Ամբերդը: Տեսա ամրոցի վրա փողփողացող հայկական եռագույնը: Ճիշտն ասած, մեկ էլ բյուզանդական ամրոցների գլխին էի դրոշ տեսել, բայց միայն թե ժամանակակից Թուրքիայի դրոշը՝ մեծ չափսերով: (Թրքական դրոշն, ընդհանրապես, Թուրքիայի տարածքում ամեն մի հարմար սարի գագաթին կարելի է տեսնել, ինչպես, օրինակ՝ վրացական խաչը՝ Վրաստանի մայրուղիներում կամ սարերի վրա):

Այնքան կուզեի, որ մի օր ՖԲ մտնելուց իմ էջը բացեի, և բոլոր նյութերը լինեին լավատեսական, գեղեցիկ սպասումներով, կարդալիս ժպիտ առաջացնող, սիրտդ հրճվանքով լցնող, ուրախությունից աչքերդ արցունք առաջացնող, բերկրանք, դրական էմոցիաներ, ճախրանք թելադրող և նաև պարտադրող նյութեր լինեին:

Սիրում եմ ամպերը, բայց մի պայմանով, որ իրենց գործն անելուց հետո տեղ տան կապույտ ու ջինջ երկնքին: Սիրում եմ փոթորիկը, բայց մի պայմանով, որ իր գործն անելուց հետո տեղ տա օվկիանի, ծովի, լճի ու գետի խաղաղ ալիքներին, կանաչ ծառերին, անապատի զառամյալ ավազին, կիսաքանդ տանիքի հնամաշ ծածկերին:

Երբ արտասահմանյան հայտնի հեքիաթներում հերոսը, իր ճանապարհին հանդիպելով գեղեցկուհիների, հարստությունների, չի հրապուրվում, չի գայթակղվում նրանցով ու շարունակում է ընթանալ իր առաքելությանն ընդառաջ, դա նորմալ է և ճիշտ, քանի որ գրված է, որ ՀԵՐՈՍՆ է այդպես վարվում:

Վերջին օրերին ոչ պակաս ակտիվությամբ քննության առարկա են դարձել «Երկրապահ կամավորականի կարգավիճակի մասին» ՀՀ օրենքի 1-ին ընթերցմամբ ընդունելու և բուն ընդունման պրոցեսում կատարված իրադարձությունները, երբ ամբողջ խորհրդարանը մի մարդու պես կողմ քվեարկեց նշված օրինագծին:

Հայտնի է, որ Հայաստանի հայ-թուրքական և հայ-իրանական սահմանային հատվածների վերահսկողության և պաշտպանության գործառույթն իրականացնում է Ռուսաստանի դաշնային անվտանգության ծառայությունը, մինչդեռ Վրաստանի և Ադրբեջանի հետ մեր ունեցած սահմանների վերահսկումն ու պաշտպանությունն իրականացնում են Հայաստանի սահմանապահ զորքերը:

Ես կարմիր դիպլոմով ավարտած շատ-շատերին գիտեմ, նաև «գռուզչիկ» աշխատածների, որոնք այդպես էլ նախարար կամ պատգամավոր չեն դարձել: Սակայն այդ ամենը երկրորդական է, ու պետք չէ թմբկահարել, ցավալին այն է, որ կրկին երևաց մեր մակարդակը, բոլորիս մակարդակը, հասարակության արժեհամակարգն ամբողջությամբ: Նրա՝ հայտնի պատգամավորի, նախկին պետական բարձրագույն պաշտոնյայի և ոչ պակաս հայտնի լրագրողի:

Բոլորս ենք մտածում, որ ծնողապաշտ հայ և ծերանոց հասկացություններն անհամատեղելի են: Ցավոք, այդպես չէ: Ցավոք, կան դեպքեր (վերջին դեպքի մասին օրերս տեղեկացա), որ մարդը ծնողին, երբեմն էլ ծնողներին տարբեր անհեթեթ հիմնավորումներով ուղարկում է ծերանոց, ինքը անհոգ ապրում, խնջույքներում էլ առաջին բաժակը բարձրացնում է ծնողների համար, հաճախ պարծենում իր ծագմամբ, դաստիարակությամբ, կրթությամբ` անտեղյակ, որ ծնողը կարոտից, սպասումից օր-օրի մաշվում է ու դանդաղ մահանում` բնավ անտեսելով, որ սերը ծնողի համար բոլոր առաքինությունների հիմքն է:

Մենք միասին մի ամբողջ կյանք ենք ապրել։ Հիմա հետ նայելով ու հասնելով ակունքներին, կարող ենք ասել, որ մեր բաժին գրական կյանքը մեր հոգևոր եղբայրությունն էր, որ մենք առատորեն հեղել ենք կյանքի բոհեմներում, բայց մեզանից կերպարներ չենք կերտել, մենք խորշել ենք սնափառությունից, որն ի սկզբանե գրական միջակության պատյանն է եղել, ատելությունից ու ստորաքարշությունից, որն ավերել է գրական կյանքն ապաքինելու ու նորոգելու ամեն մի փորձ։

Արամայիս Սահակյանին հրաժեշտ տալու օրը դու խոսք ու զրույցի մեջ մի բան ասացիր, որ էն ժամանակ ես ուշք չդարձրի, բայց հիմա դա վերհիշում եմ. «Վերջերս միայն այսպիսի տեղերում ենք հանդիպում,-ասացի,-լավ չէ, Վրեժ, հիմա էլ հո ամբողջ օրն աշխատանքի չես, մեկ-մեկ երևա, է՛լի, մանավանդ նոր գիրքդ էլ հլա չես տվել ինձ»: