Ես արդեն սկսել եմ հավատալ, որ Քեշիշյանի նկարահանած «Գարեգին Նժդեհ» ֆիլմն իր մեջ զգալի դրական տարրեր է պարունակում, այլապես համացանցում մեկը մյուսի հետևից ի հայտ չէին գա «Յա Գարեգին Նժդե» վիդեոկապիկությունները: Բայց արդյո՞ք դրանք սովորական կապիկություններ են, որոնք, թվում է, դեռ չցուցադրված ֆիլմն են միայն ծաղրում: Իրականում ծաղրում են թե ֆիլմը, թե նրան, ում նվիրված է ֆիլմը:

Նախագահական ընտրություններին ընդառաջ «հացադուլային բեմականացումների» փոխարեն լավ կլիներ, որ մեր որոշ հարգարժան թեկնածուներ իրենց հայտարարություններում և գործողություններում գոնե մեկ-մեկ, չեմ ասում միշտ, անդրադառնային նաև այն երկրի խնդիրներին, որի նախագահը ցանկանում են դառնալ:

Խնայում եք սովորական հարկատուի կամ պետության միջոցները` չհովանավորելով մեր երկրի բառացի գովազդումը ֆուտբոլային բարձրակարգ առաջնություններում հանդես եկող թիմերի մարզաշապիկներին:

Ադրբեջանի կլկլոց-ձայնարկություններն սկսել են ավելի ու ավելի բարձր հնչել, սակայն բարձր հնչեղություն չստանալ` հար և նման մթության մեջ հայտնված մենավոր մարդու ինքնապաշտպանական, ինքնաոգևորող բղավոցներին: Ակնհայտ է, որ Բաքուն ստի ու ապաքարոզչության միջոցով (այս բնորոշումները, ի դեպ, այլևս նույնացվել են ադրբեջանական իշխանությունների քաղաքական ուղեգծի հետ) խորացրել է արժեհամակարգային, և ոչ միայն, անհամատեղելիությունը ինչպես անդրկովկասյան, այնպես էլ, առավել ևս, եվրոպական ընտանիքի հետ, եթե վերջինիս առնչությամբ, իհարկե, տեսական հնարավորություններ պահպանել է մեր աշխարհագրական, բայց ոչ երբեք պատմականի ձգող «հարևանը»:

Հայոց լեզվի և գրականության շտեմարանների հարգելի հեղինակներ, հրապարակում եմ 12-րդ դասարանի աշակերտ Մուշեղի ֆեյսբուքով ինձ ուղղված նամակը, որն անհանգստացրեց ինձ: «Բարև Ձեզ տիկին Բախշյան, մի խնդրանք ունեմ: Միակ մարդը, ով կլսի ինձ, կարծում եմ` Դուք եք:

«Ֆեյսբուք» սոցիալական ցանցի օգտատեր ԿԳ նախարար Արմեն Աշոտյանն օրերս «խիստ անձնական» գրառում է տեղադրել իր «պատին». Չխախտելով քաղաքավարության նորմերը` նա բառացիորեն խնդրել է բոլոր «ծանոթ-անծանոթ», «հեռու և մոտ» ընկերներից և իր էջի բաժանորդներից պահպանել ՖԲ-ում իր հետ շփվելու վիրտուալ վարքականոնի հետևյալ սկզբունքները.

Հայը ճորտ չի եղել խորհրդային պետության մեջ: Ճորտին չեն ինդուստրիալիզացնում, շենացնում, նպատակաուղղված կերպով չեն ստեղծում բարգավաճման համար համապատասխան պայմաններ, ավերակների մեջ գտնվող երկրում չեն զբաղվում ամեն տեսակի շինարարությամբ: Չի՛ լինում այդպիսի ճորտ:

Աղքատ երկրում հեղափոխությունը ոչինչ չի կարող տալ, իշխանության կգան նոր ուժեր, որոնք կվարվեն այնպես, ինչպես նախորդները: Շատ բան կփոխվի, եթե հաջողվի ցանկացած ճանապարհով ստեղծել հզոր տնտեսություն: Դրա համար հարկավոր է առաջին հերթին լուծել ԼՂՀ-ի խնդիրը: Միայն պատերազմը բացառելուց հետո կարելի է անցնել տնտեսության զարգացման խնդիրներին, միայն այդ դեպքում Հայաստանը կդառնա ներդրումների համար հարմար երկիր:

Լրատվական որոշ կայքերի «վերլուծական» հրապարակումները, ինչպես նաև որոշ ակտիվիստների գրառումները 2013-ում ավանդաբար սկսվեցին «քննադատություններով»:

Իմ պատկերացմամբ՝ մեր ազգի գլխավոր խնդիրը անհատի հոգեբանության ու գիտակցության մեջ ընդհանուրից ԲՈՅԿՈՏՎԱԾՈՒԹՅԱՆ զգացողության դոմինանտության առկայությունն է եղել և դեռ շարունակում է լինել: