ԱՄՆ-ի նախագահ Ջո Բայդենը ելույթ է ունեցել Օվալաձև աշխատասենյակում՝ բացատրելու իր պատմական որոշումը՝ դուրս գալ 2024 թվականի ընտրություններից և ջահը փոխանցել Քամալա Հարիսին: «Առաջընթացի լավագույն ճանապարհը էստաֆետը նոր սերնդին փոխանցելն է: Սա մեր ազգը համախմբելու լավագույն միջոցն է։ Ես խորապես հարգում եմ այս պաշտոնը, բայց ավելի շատ ես սիրում եմ իմ երկիրը»,- ընդգծել է Բայդենը։               
 

Վահագն Դավթյան-100

Վահագն Դավթյան-100
06.08.2022 | 12:28

Վերջերս արևմուտքում և, ինչու չէ, երբեմն նաև մեզանում, պոեզիայի նորաթուխ տեսաբանները զարգացնում են մի տեսություն, թե իբր հայրենասիրությունը հնացած զգացմունք է և վնասում է պոեզիայի համամարդկային հնչողությանը։

Բայց՝ նայած հայրենասիրություն։ Նեղ, տիրացուական, սնապարծ հայրենասիրությունը ոչ միայն պոեզիային է վնասում, այլ հենց իրեն՝ հայրենիքին, նրան պարփակելով անձուկ կեղևի մեջ՝ փակելով նրա հորիզոնը։ Քաղքենիության տարատեսակներից մեկն է դա, որ անխուսափելիորեն ճահիճ է տանում։ Բայց կա այլ կարգի հայրենասիրություն, ժողովրդի պատմական ճակատագիրն ու հիշողությունը, նրա հոգեկան կերտվածքը, նրա մշակույթի ոգին քննող ու իմաստավորող, այդ իմաստավորման լույսը ներկային գումարող , այդ լույսով գալիքի ճանապարհները տեսնող հայրենասիրություն, որ արարող է ու կենարար։ Նման հայրենասիրությամբ ներթափանցված պոեզիան չի կարող համամարդկային հնչողություն չունենալ, քանի որ չի կարող չհամընկնել տարբեր ժողովուրդների կենսափորձին, որքան էլ այլազան եղած լինեն նրանց պատմական ճակատագրերը։


ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 7470

Մեկնաբանություններ