Զարմանալի հերոսական ժողովուրդ են արցախցիները, ինչ ասես չտեսան ու գլխներով չանցավ. էլ դավադիր պատերազմ, էլ դավաճանություն, թիկունքից հարվածներ, շրջափակում, ահաբեկչություն:

Պակիստանում քաղաքացիական պատերազմ է, հետևաբար, Ադրբեջանն ու Թուրքիան առնվազն մի որոշ ժամանակ զրկվեցին իրենց կարևորագույն ռազմավարական դաշնակիցներից մեկից. մնաց, որ մայիսի 14-ին Թուրքիայում կայանալիք նախագահական ընտրություններում Քեմալ Քըլըչդարօղլուն հաղթի կամ, գոնե, հեշտությամբ չհաշտվի իր պարտության հետ, և Ադրբեջանը առնվազն ժամանակավորապես կմնա մենակ:

Մայիսի 9-ն է: Մտածում եմ ինչ-որ բան գրել երբեմնի Եռատոնի առիթով, սակայն չի ստացվում: Ոչ միայն չի ստացվում, այլև մտքերս 1992-ի մայիսի փոխարեն ինձ համառորեն տանում են 2020-ի դաժան նոյեմբեր:

Թալինի սասնաշենցիներից մեկը պատմում էր, որ 100 տարի առաջ ցեղասպանությունից փրկված իրենց նախնիները Սասունից գաղթելուց հետո հատուկ հաստատվել են Արաքսի ափամերձ հատվածներում` Թուրքիայի սահմանին մոտ, հույսով որ մի օր անպայման վերադառնալու են Էրգիր, հենց էդ օրը գա` մոտիկ լինեն ու ժամանակ չկորցնեն:

Շաբաթն ամփոփվեց աբսուրդի ու նոնսենսի, դեմագոգիայի ու ցինիզմի, պաթոսի ու պոպուլիզմի, էժան մանիպուլյացիայի հերթական խմբաքանակով:

Նախագահ Սարգսյանն առաջինն էր, որ նոյեմբերի 9-ի «Եռակողմից» հետո հրապարակ նետեց «կապիտուլյանտ» և «կապիտուլյացիա» ձևակերպումները:

«Նեմեսիս» գործողությունն իրագործողները եթե ողջ լինեին, ժամանակակից Հայաստանում նրանց կկալանավորեին ու կդատեին։ Ողջ իրավապահ ու դատական համակարգում շատ քիչ մարդիկ կգտնվեին, որ չէին կատարի այդ հրամանը։ Հայաստանի խնդիրների արմատը հենց այդտեղ է` չկա որևէ գաղափարախոսություն, կարմիր գիծ, որոնցից այն կողմ գոնե անհատը գերիշխի համակարգային ստորադասության նկատմամբ։ Միակ գաղափարը եղել ու մնում է անմիջական ղեկավարի դեմքի միմիկան։

1.Պետական դավաճանը և իր բանդան հայտնվել են ցուգցվանգային իրավիճակում: Հասկանում են, որ Արցախը, Զանգեզուրի միջանցքը, Ալիևի պահանջած Հայաստանի տարածքները հանկարծ հանձնեն համաժողովրդական պայթյուն տեղի կունենա ու նույնիսկ հաստիքավոր ընդդիմությունը չի կարողանա փրկել իր կաշին։

Ամոթից զուրկ անգրագիտությունը։ Պրահա քաղաքը դարձել է հայկական խայտառակության սիմվոլ։ Հերթական անգամ այդ քաղաքում բացահայտվեց, որ ՀՀ ղեկավարի աթոռը զբաղեցնողը ընդհանրապես չունի գիտելիքներ։ Այս անգամ գեղջկական անգրագիտության թիրախը ֆաշիզմի դեմ մեծ հաղթանակի ճարտարապետ Իոսիֆ Վիսարիոնովիչ Ստալինն էր:

Կարծում եմ, ողջ խնդիրն արցախյան քաղաքական էլիտայի մեջ է։ Այն կարող է թե՛ թաղել երկիրը, և թե՛ տանել փրկության ուղիով։ Այսօրվա իրողությունները վկայում են, որ առայժմ առաջին գործառույթի մեջ է։ Որքան հասկանում եմ՝ Արցախի քաղաքական ղեկավարությունը ոչ միայն վախեցած է, այլև չունի քաղաքական կամք ու երկրի փրկության հույսուհավատ։ Փորձում եմ դրության մեջ մտնել ու լիովին ընկալել ղեկավարների վիճակի ողբերգականությունը, նաև այն հանգամանքի ընկալումով, որ նույնիսկ հեռանալու ցանկության դեպքում (նման ցանկությունը մեկ-մեկ դժվար է լինում քողարկել) նրանց առջև արտաքին լուրջ խոչընդոտներ կլինեն։