Պոռնկորդիներ կան, չէ՞, էն որ Արցախը Հայաստանի Հանրապետությանը հակադրող թշնամիների սազանդարներից են։ Էդ պոռնկորդիք և իրենց տերերը Հայաստանի և Հայության թշնամի են, սա պետք է հստակ ֆիքսենք, ինչքան էլ որ իրենց հակաարցախյան տրամադրությունները փաթեթավորեն պետականամետություն, հանրապետություն ու նմանատիպ ականջահաճո բառերով:

Ստեփանակերտը ֆենոմենալ մաքրությամբ փայլող քաղաք էր, նույնիսկ պատերազմի ժամանակ ապշելու կոկիկ ու մաքուր էր: Տասնյակ անգամ եմ գրել այս մասին՝ ամեն անգամ այնտեղ մեկնելիս: Այդպիսի մաքրություն Հայաստանի ոչ մի քաղաք չուներ:

Ժամանակին առիթ ունեցա հրեայի հետ քննարկելու հայ և հրեա ժողովուրդների հնարավորությունների հարցը։ Հայերի մասին իր կարծիքն այն էր, որ հայերն աշխարհի ամենահզոր և հարուստ ազգը կարող էին դառնալ...

Նա, ով թեկուզ մեկ արցախցի ընկեր ունի կամ թեկուզ չունի, կարծում եմ՝ մեծ անտակտություն է սովի միջոցով ցեղասպանության ենթարկվող Արցախի այս ծանր օրերին լի սեղանների շուրջը բազմած նկարներ հղելը:

Թշնամու «տրամաբանությամբ» նայում եմ Սյունիքի քարտեզն ու փորձում հասկանալ պատճառը՝ ինչու՞, այնուամենայնիվ, թուրքերը Գորիսի տարածքում չեն թազնել՝ Որոտանի ու Շուռնուխու առանձին տաք ու բերրի հատվածները չհաշված: Ինչպես ասում են՝ Գորիսն անաղարտ է մնացել Սյունիքում:

Երևանցին իր խնդիրներն ունի, վանաձորցին՝ իր, գորիսեցին՝ իր, ու մեկը մյուսին նման չի, մեկը մյուսից գերակա չի, մեկը մյուսից կարևոր կամ անկարևոր չի։ Պարտավո՛ր ենք մտածել մեր խնդիրների մասին, պարտավո՛ր ենք աշխատել, պայքարել, ի վերջո, պարտավո՛ր ենք ապրել:

Հիմա մեր ժողովուրդը հիմնականում մտածում է Արցախի մասին։ Մի մասը վայ-վույ է անում և մեղադրում, մի մասն ասում է՝ ես ձեզ զգուշացրել էի, ոմանք էլ ելքեր են փնտրում։ Սակայն այս ամենը մնում է խմբային միջավայրում, և այդպես էլ միավորվել չի հաջողվում։

Երբևէ գալիս է արածների, ինչպես նաև չարածների համար պատասխան տալու ժամանակը. դա Աստծո կողմից սահմանված անբեկանելի օրենք է:

Առանց հայատյացության Ադրբեջանում ոչ մի իշխանություն երկար չի կարող գոյատևել։ Ավելին, այն միշտ ամուր խարսխված է այդ պետության քաղաքականության հիմքում։ Ցավոք, դա հարյուրամյակներից եկող անքակտելի գաղափարախոսություն է, որ հող է գտել ու գտնում թյուրք մոլլաների, փաշաների, սուլթանների ոճրապարտ որոշումներում, իսկ ամբոխը չափազանց արագ է արձագանքում նրանց գազանային շուրթերից դուրս թռած ջիհադին, որ կոչվում է սրբազան պատերազմ։

Ո՛չ մենք, ո՛չ էլ մեր քաղաքական գործիչները այդպես էլ չազատվեցինք կրավորական, մեր ազգային հարցերի լուծմանը չնպաստող, անիմաստ ու պարտադրված քաղաքականությունից։