Եթե անվտանգության և ռազմա-տեխնիկական համագործակցության առումով խնդիր ունեցող Հայաստանը, 2018-ին Նիկոլի թեթև ձեռքով հետ կանչեց դեռևս երկու տարի պաշտոնավարման իրավունք ունեցող ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղարին, ապա ինչո՞ւ պետք է չհրաժարվեր նաև գլխավոր քարտուղարի տեղակալի ռոտացիոն քվոտայից:
Դիվանագետը, մինչև խոսելը, առնվազն երկու անգամ պետք է լռի. ՈՒինսթոն Չերչիլի այս խոսքերը կարելի է տարածել անարդյունք թվացող, իրականում վտանգ պարունակող հանդիպումների վրա։
Վրաստանի խորհրդարանում տեղի ունեցած ձեռնամարտ-բախմանը շատերը վերաբերվեցին որպես շարքային արկածախնդրության։ Շատերը համեմատություններ անցկացրին բռնության, ատելության խոսքի, մանիպուլյացիաների և ձեռնամարտի ավանդույթներով «հարուստ» մեր ներկա խորհրդարանի հետ։
Ինչեր ասես, որ չենք լսի միջին Ասիայից ժամանած ու մեզ հարևանած քոչվոր անդեմ-անվանազուրկերից, որոնց համար ժամանակին Սովետը ստիպված էր անուն հորինել:
Ականջդ կանչի, Հեյդար Ալիև...
Ինչպես գիտենք, Ռուբեն Վարդանյանի պաշտոնազրկման հաջորդ իսկ օրը, ռուսական խաղաղապահ զորակազմի միջնորդությամբ և մասնակցությամբ, սկսվեցին արցախա-ադրբեջանական բանակցությունները:
Դարձյալ նույն կուսակցական խառնակչությունն է․ յուրաքանչյուրը փորձում էայսօրվա վիճակի մեղքը մյուսի վրա գցել։ Գերիշխող մտայնությունը ամեն ինչ 1998-ի հեղաշրջման հետ կապելն է, որից հետո, ի դեպ, տասը տարի Հայաստանում կայուն խաղաղություն էր տիրում։
Այսօրվա Հայաստանը սև արկղ է, որի մեջ և շուրջ ընթանում են ծայրահեղ վտանգավոր պրոցեսներ, որոնք ունեն մեծ պոտենցիալ՝ աղետ բերելու։ Տագնապահարույց ձևակերպումներ են գալիս Ադրբեջանից, Ռուսաստանից, Իրանից, Արևմուտքից։
Իրանի հրթիռային հարձակումը Իսրայելի վրա, մեր տեսանկյունից, իհարկե, արդար է, ճիշտ է՝ հաշվի առնելով ինչպես իսրայելա-ադրբեջանական հարաբերությունները, այնպես էլ հայ-իրանական կապերը...