Վարդգես Սուրենյանցի «Սալոմե» կտավի նկատմամբ մեր հասարակության ընդգծված հետաքրքրությունը միայն ողջունել կարելի է: Լավ է, երբ գեղանկարչական գլուխգործոցը տեսնելու համար նույնիսկ հերթեր են գոյանում: Այս պատկերը կարող էր շատ ոգևորիչ լինել, եթե չլիներ մի «բայց»:
Սրբազանին ի միջի այլոց Գալստանյան հիշատակած՝ ախչի Արփի՛ Դավոյան (քեզ չեմ գտնում, որ թեգեմ), խորհրդարանում ունեցածդ՝ սկեսուրի հետ կռիվ հիշեցնող դեմագոգիկ ելույթդ «բանտիկներիս չի», բայց որ էդքան «ճշմարտախոս» ես՝ ուրիշներին ստի մեջ մեղադրելով, դե իմ երկու հարցերին առանց ստելու պատասխանիր:
Ակնհայտ է, որ օրվա իշխանությունները չունեն արտաքին և ներքին քաղաքականության ռազմավարություն։ Սա, թերևս, նկատելի է իշխանությունների կողմից վարվող հախուռն, անհավասարակշիռ, երբեմն իրար հակասող արտաքին քաղաքական խոսույթից, հանդիպումներից և այլն։
1981 թվականի մարտի 30-ին ԱՄՆ-ի նախագահ Ռոնալդ Ռեյգանի վրա կրակեցին: Նախագահին շտապ տեղափոխեցին հիվանդանոց: Վիրահատության սեղանի վրա Ռեյգանը հանկարծ հանեց թթվածնային դիմակը և հարցրեց իր շուրջը հավաքվածներին.
- Իսկ իմ բժիշկը հանրապետակա՞ն է:
Տե՛ր, պահանջում եմ Քո օգնությունը:
Այո՛, պահանջիր, շարունակ պահանջներ ներկայացրու: Վստահություն կա, որ կարող է երկար սպասել, կա նաև վստահություն, որ չի հանդուրժում ոչ մի ուշացում:
Սիրիական հակամարտությանը Ռուսաստանի անսպասելի խառնվելուց հետո բոլորը և, առաջին հերթին, Թուրքիան, տեսան, որ ռուսական ապրելաձի և պայքարի հին ալգորիթմը մնում է ուժի մեջ։
Պատմությունը ցույց է տվել, որ սովորաբար, ռուսների մոտ անպատրաստության և անկազմակերպության նախնական շրջանին հետևում են պայքարի ավելի ու ավելի կատարելագործված ձևեր ու մոտեցումներ...