Չափագրողներ են գնացել Կիրանց։ Ահա այսպես, առանց խաղաղության պայմանագիր կնքելու, սահմանազատման, չափագրման անվան տակ տարածքները միակողմանի կերպով հանձնում են Ադրբեջանին՝ գյուղացիների կյանքը դժոխք սարքելով։

Ես, որպես քաղաքացի, միացել եմ Սրբազան երթին` իմ անհամաձայնությունը հայտնելով ներկայիս դեֆակտո իշխանության վարած թուրքամետ քաղաքականությանը...

Իշխանությունն ամենատարբեր եղանակներով թիրախավորում է եկեղեցին (ծաղր, սարկազմ, սպառնալիք, ատելության խոսք և այլն): Իշխանության քարոզչությունը միշտ հրաշալի է աշխատել (միակ աշխատող բանը), սակայն այս դեպքում գործելու է հայ ավանդական «Ձեր սրած բիզը…» խոսքը...

Ֆանտաստիկ բան է կատարվում. Տավուշի թեմի առաջնորդը Նիկոլին ձայն տված տավուշցիներին առաջնորդում է Երևան՝ ճշմարտության հետևից։ Խոսքը միայն Սրբազան երթի դուրս եկածների մասին չէ, այլ՝ բնակչության մեծ մասի, որն իր հույսը արդեն ուրիշ մարդու և ուրիշ պրոցեսի հետ է կապում...

Մեր ընդդիմություն կոչեցյալի ամորֆ վարքը բացատրվում է նրանով, որ նրանց թիկունքում չկա որևէ հզոր ուժ։

Մի մեծ մեղք կա, որ շատերս գործում ենք, ու դրա պատճառով չենք ստանում այն խոստումը, որ գալիս է այդ պատվիրանի հետ: Երբ Աստված ապրելու օրենքը տվեց, ասաց. «դուք դրանք սովորեցրե՛ք ձեր որդիներին և դրանց մասին խոսեցե՛ք տանը նստելիս ու ճանապարհ գնալիս, պառկելիս ու վեր կենալիս։ Դրանք գրեցե՛ք ձեր տների մուտքերին ու դռների վրա, որպեսզի ձեր կյանքը երկար լինի, իսկ ձեր որդիների կեանքը... լինի այնքան երկար, որքան որ երկինքը կլինի երկրի վրա» (Բ.Օր 11:19-21):

Թափոնը ավելի ու ավելի է խճճվում իր թանձրացրած ճահճի մեջ։ Շեֆերը հիստերիկ անընդհատությամբ պահանջում են հավաստի թվացող բանսարկություններ՝ չկատարելու դեպքում սպառնալով վեց տարվա կանոնավոր լափը քթներից բերել։ ՈՒ սրանք, մանրադիտակներն առած, ամեն կերպ փորձում են մի բիծ, մի աննշան սև հետք գտնել Սրբազանի կենսագրության մեջ, ու չգտնելով՝ բստրում են ու բստրում։ Չի բացառվում, որ վաղը-մյուս օրը լևոն շիրինյանը հրապարակավ հայտարարի, որ ինքը Բագրատ Սրբազանի որդին է, ընդ որում՝ ամենակրտսեր որդին։ ՈՒ ցույց կտա փաստաթղթերի մի կույտ՝ հաստատված MIT-ի ու CIA-ի կնիքներով։ Բանսարկությունների պարտավորություն է դրված նաև խոզի, ուղտի, ղուշբազ քածի ու մնացած բոլոր-բոլոր տականքների վրա։ Դրանք ճար չունեն, պիտի ինչ-որ կերպ արտահայտվեն՝ ավելի ցայտուն ի ցույց դնելով իրենց նողկալի բնույթը։ Մի պահ պատկերացրեք, եթե մանրադիտակներից մեկը «սխալմամբ» ուղղեին իրենց տիրոջ վրա։ Ախր դրա կենսագրության մեջ ոչ մի լավ բան չկա։ Նույնիսկ մանկության տարիների մեջ մի լուսավոր բան չկա․ ծայրից ծայր խաբել-գցել, գործ տալ ու գործ սարքել է։

1938 թվականի սեպտեմբերի 29-ին՝ Մյունխենում Ադոլֆ Հիտլերը, Բենիտո Մուսսոլինին, Նեվվիլ Չեմբեռլենը և Էդուարդ Դալադյեն ստորագրեցին՝ Մյունխենյան համաձայնգիրը որով Գերմանիային, առանց մի կրակոցի, հանձնվեց Չեխոսլովակիայի Սուդետյան մարզը: Չեխական պատվիրակության անդամներ՝ Գուբերտ Մասարժիկին և Վոյտեխ Մասնիին նույնիսկ չէին հրավիրել քննարկումներին, այլ սենյակ էին թողել միայն համաձայնգիրը ստորագրելու համար:

Թուրքական իշխանական մեդիադաշտը տևական ժամանակ է, ինչ սկսել է արշավ ՀՀ-ի դեմ։

Թույն ու թարախը կրկին ժայթքեց։ Պատրաստվե՛ք ատելությամբ լի մայիսի, բոլոր կողմերի բորենիները պիտի հոշոտեն իրար, ու լույսը պիտի խավարի այդ ամպերի մեջ։ Վարձկան մամուլը պիտի աշխատի ինտենսիվ, որ արանքում մի քանի հավասարակշռված վերլուծություն էլ չգտնեք հանկարծ։