1. Վիրտուալ Հայաստանում շարունակում ենք հավատարիմ մնալ «խաղաղության օրակարգին»: Վիրտուալ (այսինքն երևակայական Հայաստանում) խաղաղությունը վաղուց եկել է: Այնտեղ թշնամի չկա, թուրքը մեր ախպերն ա, Ղարաբաղը թուրքերինն ա միշտ եղել, ամեն ինչի մեղավորն էլ էն թալանչի նախնիներն են, իսկ եթե թուրք-ախպերները կամենան Հայաստանին մի 29.800 ք.կմ տարածք թողեն լավ, չթողնեն՝ միևնույն է մենք մեզ պարտված չենք համարելու և երեսներիս խոզի կաշի քաշած շարունակելու ենք խոսել հեռավոր ինչ-որ գեղում ասֆալտ փռելու թեմայից: Վիրտուալ Հայաստանում խաղաղություն է, իսկ իրական Հայաստանում՝ կորուստ, սուգ, զոհեր, օկուպացիա, շրջափակում, ցեղասպանական վտանգ և խորհը հիասթափություն: Հիմա ո՞րն է ավելի լավ, իհարկե՝ վիրտուալ Հայաստանը, ուղղակի պետք է, որ ամեն մարդ իրեն կարողանա դնել հայտնի կենդանու տեղը և չնկատելու տա ահագնացող սպառնալքները:

Գուրգեն Յանիկյանի բանտային հուշագրությունում աղմկոտ բացահայտումները շատ են: Այս մեկն այսօր այլևս անհնար է ապացուցել, բայց պետք է իմանալ՝ գոնե մեր անհայտ հայրենակցի հիշատակի համար: Մանավանդ, որ խոսքը Հայոց ցեղասպանությանը նվիրված՝ աշխարհում թերևս ամենահայտնի գրական երկի մասին է:

Նախ խոսենք այն մասին, թե ինչ է իրենից ներկայացնում «6» թիվը։ (առանց սնոտիապաշտության մեջ ընկնելու. ձեր մտքով ոչինչ չմեկնեք) Հիշենք արարչագործության սկիզբը. «Աստված տեսավ, որ այն ամենը, ինչ ստեղծել էր, շատ լավ է։ Եվ եղավ երեկո, և եղավ առավոտ՝ օր վեցերորդ» (Ծննդոց 1:31)։

Այսօրվա Հայաստանը հիշեցնում է Երևանի «Մալաթիա» շուկան: Ինչպես «Մալաթիայի» առևտրականները, այնպես էլ Հայաստանի օրվա իշխանություններն զբաղված են «տալ-առնելով»: «Մալաթիայի» առևտրականներն իրենց համար նախընտրելի գնով թուրքական ապրանքն են փորձում «փաթաթել» անճաշակ գնորդների վզին, իսկ Հայաստանի իշխանությունները (ցանկացած գնով) կործանվող Հայրենիքից մնացած փշրանքները՝ երկրից ու աշխարհից անտեղյակ սեփական զոմբիների վրա:

Արցախի շրջափակմանը զուգահեռ՝ Ադրբեջանը ամեն օր ավելի է մեծացնում տեղեկատվական գրոհը, ավելի շատ կեղծ տեղեկություններ է տարածում, փորձում է Արցախում անընդհատ խուճապ ու վախ մտցնել։ Դրա արտահայտությունն են մի քանի իրողություններ․ - Պարբերաբար տարածվող փաստաթղթերի նկարներ, իբր թե Ադրբեջանը պատրաստվում է լայնածավալ հարձակման կամ իբր թե այսինչ ժամկետում Արցախից ընդհանուր տարհանում է լինելու։

Նրանք, որ նախորդ խորհրդարանական ընտրություններում այսօրվա իշխանությանը ձայն չեն տվել, նաև նրանցից շատերը, որոնք իրենց կամքով ընտրել են այս իշխանությանը, ոչ մի կերպ չեն ընկալում այն գործողությունների տրամաբանությունը, որն այդ իշխանություններն անվանում են «խաղաղության հաստատման քաղաքականություն»։ Ակնհայտ է, որ այդ քաղաքականությունում պետական, ազգային շահերի առնչությամբ ենթատեքստ գոյություն չունի։ Ինչպիսի՞ բովանդակություն կարող է ունենալ այդքան կարևոր խնդրի քննարկումը մի երկրի հետ, ընդ որում՝ առանց նախապայմանների, որն օկուպացրել է Արցախի և ՀՀ տարածքները, որը մինչ օրս չի վերադարձրել ռազմագերիներին, որը շարունակաբար անվտանգային ու հումանիտար խնդիրներ է ստեղծում քո բնակչության համար, որը ոչ միայն չի ճանաչում Արցախի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքը, այլև ընդհանրապես վերացած է համարում այդ խնդիրը, որը մերժում է բանակցային որևէ ձևաչափ և այլն։

Ընդդիմությանը անհրաժեշտ է քննադատել: Ընդ որում անհրաժեշտ էր դա անել վաղուց, դեռ մինչև «հեղափոխությունը»: Դա կլիներ այս աղետը կանխելու համակարգային քայլերից թերևս ամենակարևորը: Եթե ժամանակին հատկապես լրատվամիջոցների կողմից անտեղի ներողամտություն չցուցաբերվեր ամեն ընդդիմադիր տգետի նկատմաբ, ապա քաղաքական դաշտը կֆիլտրվեր: Проходимец-ները կմաղվեին և իշխանափոխությունը նման հակապետական կոլափսի չէր բերի: Գաղափարների, սլզբունքայնության, գիտելիքի մաղով անցած մարդիկ իշխանության գալով նման ցնցումների առաջ չէին կանգնեցնի պետությունը:

Երբ երկրիդ ղեկավարն ԱԺ ամբիոնից խոսում է թշնամի երկրի ղեկավարի շուրթերով, բարձրաձայնում նրա պահանջներն ու ուլտիմատում-վերջնագրերը, երբ վերջիններիս տեսակետներն երկուստեք համընկնում են, խոսույթը սինխրոն է, կարծես կա կոնսենսուս, ընդհանուր հայտարար և նույնիսկ համատեղ որոշում՝ դժվար է չհամաձայնել, որ ամեն ինչ կանխորոշված է և այդ որոշումը բացարձակ մեր օգտին չէ:

Ապրիլի 18-ին, ելույթ ունենալով Ազգային ժողովի ամբիոնից, Հայաստանի Հանրապետության վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող անձը միակողմանիորեն հայտարարեց, որ Հայաստանը ճանաչում է Ադրբեջանի Հանրապետության տարածքային ամբողջականությունը: Դրան հաջորդեց նրա «քաղաքակիրթ» գործընկերոջ ելույթը Բաքվից, որով սույն հանցագործ պետական կազմավորման պարագլուխը պահանջեց Հայաստանից ոչ միայն պարզապես ճանաչել Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը, այլև Արցախը նրա կազմում, իսկ Արցախի բնիկ հայ բնակչությունից պահանջեց լքել այն:

Ազգային հանճարն է որոշ բովանդակություն հաղորդում համամարդկայինին: Մարդկայինը ազգայինին ներդաշնակելով՝ շահում է թե՛ մէկը, թե´մյուսը: Եվ հակառակը, Ազգայինը «համամարդկայինին» զոհելով՝ կորցնում է թե´ Ազգը, թե´ մարդկությունը: