Ողջ գիտակցական կյանքս կռիվ եմ տվել, որ պետք է առաջնագիծն առաջին հերթին ամուր լինի, ուժեղ լինի։ Միշտ ափսոսացել եմ այն միլիարդավոր ֆինանսական միջոցները, որ ուղղվել են սոցիալական ոլորտին՝ ձեթի, ալյուրի և նմանատիպ մթերքների տեսքով։
1945 և 1992 թվականների Մայիսիննյան հաղթանակները, թեև մեր հողին խաղաղություն պարգևեցին ընդամենը մի քանի տասնամյակ, սակայն կանխեցին մեր հողի ու արյան թշնամիների եղկելի ու ոճրագործ մտադրությունները...
Կարծես թե Ադրբեջան անունով արհեստածին պետությունը կրկին զորավարժությունների է պատրաստվում։ Հավանաբար, այն կանցկացվի մայիս ամսին։ Անշուշտ, ոչ մեկին չի արգելվում անցկացնել զորավարժություն կամ զորավարժանք, բայց այս դեպքում բոլորովին այլ խնդրի հետ գործ ունենք։
Արդեն երկրորդ օրն է, ինչ Ադրբեջան անունով արհեստածին պետությունը ռազմական սադրանք է իրականացնում ՀՀ-ի սահմանների նկատմամբ։ Սադրանքը մեկ նպատակ չի հետապնդում, բայց վերջնարդյունքում մեկ նպատակ ունի՝ հրահրել ռազմական լայնածավալ գործողություններ...
Ադրբեջանն անցած գիշերվա կրակոցներով ասում է, որ այս տարածաշրջանի հարցերը լուծվում են ա՛յս տարածաշրջանում և իր խաղի կանոններով։ Ադրբեջանը փորձում է իր համար պատմական պահը օգտագործել հօգուտ իրեն...
Վատը այն է, որ մեզանում հաղթանակի մասին պատկերացումն էլ խաթարված է։
Այս կամ այն դրվագին հաղթանակ ասելիս եկեք նախ որոշենք` ի՞նչն է մեզ համար հաղթանակ։
Ամիսներ առաջ փաշինյանական մի դդում ասում էր, թե Գրանադայում մենք հաղթանակ ենք տարել, ու տարածքներ հանձնելու թեման փակ է։ Լո՞ւրջ...
ԻՆչպես երևում է դեպքերի զարգացումից՝ թշնամու դեմ կզելն էլ չի օգնում: Գավառական շուստրիների առաջին խումբը, ովքեր մտածում էին, թե առանց ուժային բալանսի հնարավոր է յոլա գնալ, ժամանակ շահել, ատամները սեղմած սպասել՝ արդեն Բաքվի բանտում են։ Այնտեղ անհամբեր շուստրիների հաջորդ խմբերին են սպասում։
Ղրղզստանում տեղի է ունենում Թյուրքական պետությունների կազմակերպության (OTS) ղեկավարների գագաթնաժողովը, որին մասնակցում են նաև դիտորդ երկրների ղեկավարները՝ Հունգարիայի վարչապետ Վիկտոր Օրբանը, Թուրքմենստանի նախագահ Սերդար Բերդիմուհամեդովը և թուրքական զորքերի կողմից օկուպացված Հյուսիսային Կիպրոսի «նախագահ» Էրսին Թաթարը։