Նալբանդյանը փակում է մամուլի բերանը

«Ասպարեզ», 6 մայիսի, 2009 թ.Աղբյուրը`«Asbarez.com»
Արա Խաչատուրյան (Ara Khachatourian)

Իմ գործընկեր Խաչիկ Մուրադյանը` «Արմենիան ՈՒիքլի»-ի խմբագիրը, չորեքշաբթի օրը հաղորդեց, թե արտգործնախարար Էդվարդ Նալբանդյանի հետ հարցազրույց անցկացնելու խնդրանքները, մինչ նա Վաշինգտոնում էր, մերժվել են:
Սա շատ անհանգստացնող է հատկապես այն պահին, երբ պաշտոնական Երևանից տեղեկատվության հոսքն այնքան քիչ է, որ մենք` հասկանալու համար Հայաստանի և Թուրքիայի միջև հարաբերությունների կարգավորման, այսպես կոչված, «ճանապարհային քարտեզը»` ստիպված ենք վերծանել Թուրքիայի և Ադրբեջանի քարոզչությամբ համեմված լրատվական հաղորդագրությունները:
Մերժելով հարցազրույցի խնդրանքները, Նալբանդյանը ձեռքից բաց թողեց այս խիստ կարևոր խնդրի շուրջ խոսելու և այդքան անհրաժեշտ լույս սփռելու ոսկե հնարավորությունը` առ այն, թե արդյո՞ք այս «ճանապարհային քարտեզը» ավելին է, քան հետագա բանակցությունները ուրվագծող մի համաձայնագիր, թե` այն վնասակար տարրեր է ներառում Հայաստանի համար: Հայաստանի համար դա կարող էր նաև միջոց լինել` այս հարցի շուրջ առաջացած ենթադրություններն ու ապատեղեկատվությունը վերջնականապես հերքելու համար ու նաև, վերջապես, կհաներ գաղտնիության այն քողը, որ շղարշել են բանակցությունները` հատկապես Հայաստանի կառավարության կողմից:
Այսօր, առավել քան երբևէ, կարևոր է հայ ժողովրդի հետ թափանցիկ և անկեղծ լինելը:
Հայկական մամուլի հետ այս և մեր ընթերցողներին հետաքրքրող այլ խնդիրների շուրջ խոսելու Նալբանդյանի մերժումը լուրջ հարց է առաջացնում Հայաստանի իշխանությունների որդեգրած ռազմավարության վերաբերյալ և ավելի է մշուշում արդեն իսկ առկա անորոշության մթնոլորտը, որն առաջացել է «ճանապարհային քարտեզի» համաձայնագրի մասին ապրիլի 22-ին արված հայտարարությունից հետո:
Բացի երեք հրատապ հարցերից` արդյո՞ք առկա է համաձայնագիր, որը նախատեսում է Ցեղասպանության հարցը քննարկելու համար պատմաբանների հանձնաժողովի ստեղծում, Հայաստանի կողմից Կարսի պայմանագրի ճանաչում և ղարաբաղյան հակամարտության զուգահեռ լուծում, Մուրադյանը, հավանաբար, այլ կարևոր հարցեր էլ ուներ Նալբանդյանին տալու:
Բերենք մի քանի օրինակ.
Եթե Ցեղասպանության միջազգային ճանաչումը հայտարարված է որպես արտաքին քաղաքական գերակայություն, ինչպե՞ս կարող էր Հայաստանի նախագահը «ՈՒոլ Սթրիթ Ջոռնալին» ասել, որ նա չի խնդրել նախագահ Օբամային` ճանաչել Ցեղասպանությունը:
Արդյո՞ք նախագահ Օբաման, փաստորեն, օգտագործել է իր նախընտրական խոստումը որպես սակարկման միջոց` ԱՄՆ-ի շահերի իրականացումն ապահովելու համար:
Այս «ճանապարհային քարտեզի» գործընթացում արտգործնախարարությունն ի՞նչ դեր է նախատեսում սփյուռքի համար:
Արդյո՞ք Թուրքիայում նոր արտգործնախարարի նշանակումն ազդեցություն կունենա բանակցությունների վրա:
Ինչպե՞ս է պատրաստվում արտգործնախարարությունը վարվել այս հարցում Ղարաբաղի հայերի բարձրաձայնած ընդդիմախոսության հետ, և արդյո՞ք նրանց մտահոգությունները նկատի են առնվում Քլինթոնի և մյուսների հետ, այսպես կոչված, «արգասաբեր» քննարկումների ընթացքում:
Ինչո՞ւ է այս գաղտնիությունը:
Քանի դեռ մամուլը դուրս է թողնված այս գործընթացից, և ազնիվ երկխոսության որևէ փորձ չի արվում, մեզ մնում է զարմանալ այս և «ճանապարհային քարտեզի» հետ կապված այլ հարցերից:
Ի՞նչ կհարցնեիք Էդվարդ Նալբանդյանին, եթե այդ հնարավորությունն ունենայիք: Կարող եք ազատորեն արտահայտել Ձեր կարծիքը:
«Արարատ» ռազմավարագիտական կենտրոնի Արտասահմանյան մամուլի տեսություն էջից

Մեկնաբանություններ